Του Στάθη Μακρίδη Το αφήγημα μας έρχεται από τα παλιά. Μοιάζει και λίγο με παραμύθι. Κρατάει όμως ό,τι και να’ναι μέσα του θα λέγαμε, την δροσιά της επικαιρότητας. Αναφέρεται στην “επανάσταση των μουλαριών”. Και το παραθέτουμε για να... τιμήσουμε, με την ευκαιρία, τα υπομονετικά εκείνα τετράποδα τα οποία κι εμείς ευδοκίμως υπηρετήσαμε, ως ημιονηγοί, τα πρώτα εκείνα χρόνια της δεκαετίας του ’60 στους σταύλους της Αξιούπολης. Στα μέσα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ένα καράβι φεύγει από το λιμάνι της Στυλίδας για τη Θεσσαλονίκη, μεταφέροντας μουλάρια του Στρατού. Τα μουλάρια πάντα ήταν ένα πολύτιμο μέσο μεταφοράς εφοδίων και στρατιωτών. Ηταν χειμώνας και το καράβι με δυσκολία διέσχιζε τα μανιασμένα κύματα. Το ταξίδι ήταν αργό, με συνέπεια τα όποια αποθέματα ζωοτροφών να καταναλωθούν πριν το καράβι φθάσει στον προορισμό του. Τα συμπαθή ζώα πεινούσαν. Και άρχισαν να διαμαρτύρονται φριμάζοντας και χλιμιντρίζοντας. Ανήσυχος ο υπεύθυνος ημιονηγός απευθύνεται στον λοχαγό του για να δώσει λύση. Κι εκείνος, μετά από σκέψη, του λέει: Ανόητε, “Βάρα Νομή”. Ο φαντάρος “Βάρεσε Νομή”. Εθισμένα τότε τα μουλάρια στο γνωστό σάλπισμα που το γνώριζαν πλέον ως ειδοποίηση ότι ήρθε η ώρα να φάνε, ησύχασαν. Σανός όμως δεν υπήρχε. Ξανά η εντολή του λοχαγού, ξανά σάλπισμα του φαντάρου, ξανά και η... οργή των μουλαριών. Το καράβι, κάτω από την πίεση των τετραπόδων, κινδύνευε να βουλιάξει. Και αναγκάσθηκε να προσαράξει κάπου εκεί κοντά στον Πλαταμώνα. Αυτά με τα μουλάρια. Εμείς βέβαια, μουλάρια δεν είμαστε. Μας θέτουν, όμως στην ίδια μοίρα όταν, δεκαπέντε τώρα μήνες, μας σαλπίζουν “Νομή” υποσχόμενοι καλύτερες μέρες. Σοφότερα όμως τα συμπαθή τετράποδα του αφηγήματός μας, επαναστάτησαν μόλις αντιλήφθηκαν τον εμπαιγμό, το σάλπισμα για... καλύτερες ώρες! Το κακό σήμερα είναι ότι αυτοί που χαράσσουν την κυβερνητική πολιτική, ξεπέρασαν τα όρια του καλώς νοούμενου λόγου και διαλόγου και μπήκαν στα χωράφια της πολιτκής αλητείας. Και μας δουλεύουν κι από πάνω. Τί άλλο μπορούμε να υποθέσουμε όταν βλέπουμε και ακούμε, για παράδειγμα, τον επί των Οικονομικών υπουργό, ειρωνικώς μειδιώντας, να μας λέει: “Τα δύσκολα πέρασαν, τα χειρότερα είνα μπροστά”. Ποιός, τέλος πάντων, νομίζετε ότι είστε κ. Αλεξιάδη; Να τώρα και ο επί των Εσωτερικών υπουργός μας. Εβλεπε, βέβαια, στα κανάλια τα χάλια της Ειδομένης και δεν πίστευε... τα μάτια του. Και πήγε να τα δει κι από κοντά. Και απελθών εδήλωσε: “Η Ειδομένη είναι Νταχάου”. Δεν μας είπε, όμως, ο κ. Κουρουμπλής ποιός ευθύνεται. Ηρθε και ο κ. Ξανθός για να λύσει με την σειρά του τα προβλήματα υγείας του Νομού μας. Είδε και το ακέφαλο Νοσοκομείο μας, είδε και τα χάλια του. Θα άκουσε, υποθέτουμε, ότι από τους ογδόντα γιατρούς που προβλέπει το οργανόγραμμα, υπηρετούν μόνο σαράντα. Και πρέπει τώρα οι σαράντα αυτοί γιατροί να καλύψουν, εργαζόμενοι νυχθημερόν, πέρα συχνά από τα όρια της ανθρώπινης αντοχής, τις ανάγκες του Ιδρύματος. Να νοιασθούν για την υγεία τους και για την δική μας υγεία! Βιαστικά μας ήρθε και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και; η Ειδομένη, δυστυχώς, κατάντησε δημόσιο θέαμα. Υπουργοί και τινές άλλοι, πάνε κι έρχονται. Γίνονται συσκέψεις μπροστά στις κάμερες, κυριολεκτικά στο πόδι. Και πέραν τούτου; Ουδέν!.. Θεωρούμε περισσότερο αξιοπρεπές οι τοπικοί μας άρχοντες που, ούτως ή άλλως, ζούνε τα προβλήματα των προσφύγων και μοχθούν για την αντιμετώπισή τους, να γυρίσουν την πλάτη στους παράξενους αυτούς επισκέπτες! Με δεδομένη μάλιστα την ομόθυμη στήριξη των πολιτών, θα προχωρήσουμε. Που λέει και ο Κάλβος σε μια Ωδή του (Τα Ηφαίστια). “Ω Ελληνες, ω θείαι ψυχαί, που εις τους μεγάλους κινδύνους φανερόνετε ακάμαντον ενέργειαν και υψηλήν φύσιν!”