Ήρθε. Το καταλάβαμε από τις ανοιχτές μπαλκονόπορτες τα βράδια. Τα ιδρωμένα χέρια μας. Τα καφέ τιγκαρισμένα με σανδάλια. Τους μαθητές που αλητεύουν κάθε ώρα. Τα φρούτα που είναι πιο λαχταριστά από ποτέ. Το Καλοκαίρι είναι και θα μείνει, λέει, μέχρι όποτε το διώξουμε εμείς. Όπως παλιά που έμοιαζε με μια αιωνιότητα και κάτι. Όπως τότε που κι εμείς ήμαστε μόνο κάτι από την αιωνιότητα.

Το κακόμοιρο φέτος ήταν βιαστικό. Τελικά, όμως, ήρθε η εποχή του. Η κρίση δεν μπορεί να περιορίσει τη δυναμική του. Γιατί το χρήμα δεν μπορεί να σταματήσει το γαλάζιο της θάλασσας. Τον ήλιο που καίει. Τα παιδιά να κάνουν ποδήλατο στους δρόμους. Τα μαλλιά μας να ανεμίζουν κάποτε-κάποτε σε καμιά νυχτερινή αύρα. Τα χέρια μας να στάζουν καρπούζι και πεπόνι. Τα μπαλκόνια μας να δεινοπαθούν από τα πλυσίματα και τα μεσημεριανά μπουγέλα. Τα σχολεία να στέκουν μόνα. Τα παγωτά να παίρνουν φωτιά. Το μαύρισμα να επιβάλλεται. Τη γιαγιά και τον παππού να χαίρονται.

Όλα αυτά δε σταματούν ποτέ. Και το καλύτερο από όλα είναι που επαναλαμβάνονται συνεχώς με κάποιες κλιματολογικές φαλτσαδούρες κάπου-κάπου. Μα δεν πειράζει, γιατί από τότε που τρέχαμε με ματωμένα γόνατα οι αξίες είναι δύο. Το κρύο νερό με το λάστιχο στα πόδια και μπαλκονάκι με καρπούζι και φέτα από το ίδιο μπολ όλη η οικογένεια. Και μετά να φτύνουμε ο ένας στον άλλον τα κουκούτσια. Και σαγιονάρα διχάλα που σκοτώνει ακαριαία κάθε ύπουλο κουνούπι. Και τζιτζίκια φλύαρα. Και εκνευριστικές άπνοιες που σε κάνουν να βγαίνεις χέρι-χέρι για μεταμεσονύχτιο περίπατο. Και πότισμα τα λουλούδια στην επιστροφή. 

Και μπύρες με τις παρέες μέχρι τελικής πτώσης. Κι ύστερα να χαράζει στην επιστροφή. Και λίγο χώμα στο πεδιλάκι. Και από τα μπαλκόνια να κάνουν αντίλαλο το τάβλι και το ούζο. Και η μουσική του απέναντι που λες και δεν κοιμάται ποτέ. Και άλλα τόσα που δε φτάνουν να τα πω. Όλα αυτά είναι που κάνουν κάθε καλοκαίρι μοναδικό, με τα γέλια και τον ιδρώτα του. Καλώς μας ήρθε και καλώς να μείνει. Κι ας μένουν τα σημάδια από τα κουνούπια στα πόδια, παράσημα της βερμούδας.