Του Παναγιώτη Φλωρίδη

Για δεκαετίες λέγεται ότι μία από τις μεγαλύτερες ελληνικές πόλεις είναι η... Μελβούρνη. Δεν είναι βέβαια υπερβολή, αφού στην μεγαλούπολη της μακρινής Αυστραλίας κατοικούν εδώ και πολλά χρόνια εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες.

Τηρουμένων των αναλογιών, μπορούμε να λέμε πλέον ότι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Κιλκίς είναι η Ειδομένη! Γιατί 15.000 κατοίκους το Πολύκαστρο δεν είχε ποτέ. Το θέμα είναι πως πρόκειται για να μια “πόλη” άναρχη, εγκατελειμένη από το κράτος στο έλεος των κομπιναδόρων, μαυραγοριτών και άλλων επιτήδειων. Και τελευταία με τις βροχές, τείνει να γίνει μια δεύτερη “Πλωτή πόλη” μετά από εκείνην της Μάρως Δούκα. Χωρίς τα ωραία χρώματα εκείνης όμως...

Και όταν μετακινηθούν οι σύγχρονοι εσταυρωμένοι, η “πόλη της Ειδομένης” θα πάψει να υπάρχει. Το όνομα του χωριού όμως ως Idomeni, θα είναι χαραγμένο στην συλλογική-παγκόσμια Μνήμη για δεκαετίες. Ως τόπος μαρτυρίου αλλά και ως τόπος κρατικής και υπερκρατικής αναλγησίας και απανθρωπιάς. Αλλά και ως τόπος εκμετάλλευσης του έσχατου πόνου. Αλλά και ως τόπος όπου ασκήθηκε ο αγνός και άδολος αλτρουϊσμός, η αλληλεγγύη του ανώνυμου, η αυτοθυσία του εθελοντή, η αφιλοκερδής προσφορά του γιατρού.

Πριν λίγες μέρες είχε εγερθεί το ζήτημα της απονομής του Νόμπελ Ειρήνης στους νησιώτες Ελληνες, που πρώτοι έρχονται σε επαφή με της Γης τους κολασμένους. Πλειοδοτώντας, άλλοι πρότειναν το Νόμπελ να δοθεί σε όλους του Ελληνες. Και σ’ αυτούς δηλαδή που συνωθούνται στην Ειδομένη για μια φωτογραφία, με φόντο τον τόπο του Μαρτυρίου; Και σ’ αυτούς που οργώνουν τον τόπο τους για να μην στηθούν σκηνές για τους πρόσφυγες;

Το Νόμπελ Ειρήνης όμως θα πρέπει να δωθεί στο όνομα Ειδομένη-Idomeni. Για να θυμίζει τον διαρκή Γολγοθά όλων εκείνων που ξεσπιτώνονται απ’ τους πολέμους, είτε με βόμβες, είτε με οικονομική καταστροφή και πείνα. Για να θυμίζει την Πλωτή πόλη της σύγχρονης Παγκόσμιας ντροπής. Για να θυμίζει μια μαύρη “τρύπα στην Γεωγραφία” και στην ψυχή μας. Οπως παλιά η Σρεμπρένιτσα. Οπως η κοιλάδα του Μπλάτσε...