Του Παναγιώτη Φλωρίδη
Στο (τυπικό) ξεκίνημα της Κρίσης που σάρωσε την Ελλάδα, ξεκίνησαν να διατυπώνονται και αναλύσεις για τα αίτια και τη θεραπεία τους. Διαπιστώσεις που μέχρι σήμερα μένουν διαπιστώσεις: Πρωτογενής, Τομέας, Ναυτιλία, Τουρισμός, Κατασκευές. Κι ακόμη περιμένουμε την “τόνωση” έστω ενός απ’ αυτούς τους βασικούς τομείς της Ελληνικής Οικονομίας.
Στην αρχή της Κρίσης, ένα Αμερικανικό Ινστιτούτο είχε επισημάνει τις δραστηριότητες και τα επαγγέλματα που θα είχαν τύχη στο νέο οικονομικό τοπίο της Ελλάδας. Ανάμεσα στα ελπιδοφόρα επαγγέλματα ήταν και αυτό του... ντελίβερι. Μεγάλη η απορία εξ αρχής: τί θα μεταφέρουν οι “ντελιβεράδες;” Ποιός θα παράγει προϊόντα και ποιοί θα τα αγοράζουν, αφού δεν θα υπάρχει φράγκο; Λογικές απορίες για έναν κόσμο που είχε μάθει ως αντικείμενο ντελίβερι μόνο την πίτσα, άντε και τα σουβλάκια.
Οι Αμερικανοί και τα ινστιτούτα τους όμως δύσκολο να πέσουν έξω σε ζητήματα λειτουργίας της αγοράς-της κάθε αγοράς. Που να φαντασθούμε όλοι εμείς, ότι τα μόνα οχήματα που θα κυκλοφορούν στην πόλη μας θα είναι τα μηχανάκια των ντελιβεράδων. Οτι θα είναι τα μόνα οχήματα που συναντιούνται στις διασταυρώσεις και οι ντελιβεράδες, φιλαράκια μεταξύ τους, κορνάρουν, χαιρετιούνται, σταματούν και συζητούν για τη δουλειά τους. Πού να φαντασθούμε πριν μερικά χρόνια ότι τα ντελίβερι θα μεταφέρουν ακόμη και καφέδες σε κάθε γωνιά της πόλης; Πού να υπολογίσουμε πριν μερικά χρόνια ότι όλα τα καφέ θα παράγουν και πίτσες, σάντουιτς, κρέπες και άλλα εδέσματα; Κανονικά φαγάδικα δηλαδή, με όλα τα είδη σε πακέτο και σε ντελίβερι φυσικά. Ποιός περίμενε ότι για λίγα λεπτά διαφορά, οι περισσότεροι θα παραγγέλνουν καφέ στο σπίτι ή στο γραφείο, αντί να προτιμούν το καφενείο, την καφετέρια, την πλατεία; Οτι η ανέχεια θα οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη απομόνωση, σε ακόμη μεγαλύτερη αποξένωση;
Για χρόνια, κάθε που τελείωνε το καλοκαίρι, ακουγόταν η απαισιόδοξη φράση: αυτόν τον χειμώνα θα κλάψουν μανούλες (θα κλείσουν μαγαζιά δηλαδή). Οι χειμώνες όμως περνούσαν είτε με άνεση, είτε κουτσά στραβά. Πάντως περνούσαν, χωρίς “θύματα”. Το παραμύθι όμως φαίνεται πως τελειώνει. Το παραμύθι αυτήν τη φορά έχει δράκο. Η έκρηξη με τα καφέ και τα φάστ-φουντ (αφού οι νέοι δεν έχουν άλλες ιδέες, άλλες δεξιότητες), ξεθυμαίνει θεαματικά. Τους τελευταίους δύο μήνες ήδη τρία γνωστά καφέ-μπαρ της πόλης με την δική τους ιστορία, “κατέβασαν ρολά”. Και όλοι της πιάτσας ξέρουν ότι τον χειμώνα που έρχεται οι υποψήφιοι για αποχώρηση είναι πολλοί. Κι ας οδεύει επιτέλους προς μια θετική λύση το θέμα της ληστρικής ΑΕΠΙ που τυραννούσε χρόνια τα μαγαζιά σε πόλεις και χωριά. Η εφαρμογή των ευνοϊκών ρυθμίσεων δεν θα βρίσκει “γήπεδο” για να παίξει. Αφού οι ταλαίπωροι “παίκτες” θα έχουν γονατίσει. Θα έχουν αποσυρθεί απ’ το παιχνίδι και το μόνο που δεν θα τους ενδιαφέρει θα είναι το αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα εκλέγεται από τη Βουλή ή απ’ ευθείας απ’ το λαό...