ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ ΜΑΚΡΙΔΗ Φθάσαμε στη Μεγάλη Εβδομάδα, στο επταήμερο των Παθών του Χριστού. Και φυσικό αλλά και λογικό θα ήταν τις μέρες αυτές, κυρίαρχος να είναι ο λόγος που αποδίδει το πνεύμα των ημερών, τα Πάθη του Θεανθρώπου. Η επικαιρότητα όμως έχει την δική της δυναμική και δίδει προτεραιότητα στα... πάθη του ανθρώπου! Και ν’ αγιάσουμε δεν μας αφήνουν οι αθεόφοβοι!
Ηρθε πριν ένα μήνα στην πόλη μας ο Γιάννης Μανιάτης, της Δημοκρατικής Συμπαράταξης της κ. Φώφης Γεννηματά. Ενα τμήμα του ΠΑΣΟΚ είναι κι αυτό, που ντρέπεται να πει τ’ όνομά του! Και προχθές μας ήρθε το άλλο κομμάτι του, μ’ ένα κλιμάκιο του “Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών” του Γιώργου Παπανδρέου, μ’ επικεφαλής τον Μιχάλη Καρχιμάκη και τον Γιώργο Πεταλωτή. Και τί μας είπαν; Τίποτα! Δύο ώρες μας κράτησαν, υμνούντες τον Γιώργο Παπανδρέου. Κι εμείς που πιστεύαμε πως ήρθαν-οι μεν και οι δε-κινούμενοι ή και υποκινούμενοι, να συνθέσουν τον πολιτικό χώρο που τους ανέθρεψε και επιτέλους έδωσε μια ανάσα δημοκρατίας στον Ελληνα πολίτη. Γιατί εμείς που ερχόμαστε από τα παλιά, δεν ξεχνάμε-είμαστε και αισθηματίες-την προσφορά των Παπανδρέου (Γεωργίου και Ανδρέα), στον τόπο. Δεν ξεχνάμε, ας πούμε, την συμβολή του Γεωργίου Παπανδρέου (παππού του Γιώργου) στον αγώνα για δημοκρατία στα πρώτα εκείνα χρόνια της δεκαετίας του ’60, τα χρόνια του Ανένδοτου, όταν τα τρίκυκλα έβγαιναν μέσα από τα αστυνομικά τμήματα! Τότε που και ο αείμνηστος Γεώργιος Ράλλης δήλωνε: “Στη Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει κράτος”! Οι φίλοι μας όμως, αντί της σύνθεσης, προτίμησαν την αποσύνθεση. Μ’ ένα εκατομμύριο ψήφους έγινε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ο Γιώργος. Και με ευρεία πλειοψηφία στη Βουλή, Πρωθυπουργός της χώρας. Τα σκόρπισε όλα. Και ζητάει τώρα... ακρόαση από την Φώφη, εκλιπαρώντας την συνεργασία της. Η Φώφη όμως δεν έχει χρόνο για χάσιμο! Συνομιλεί με το Ποτάμι, ένα κόμμα που οδηγείται σε πολιτική πτώχευση. Ιστορίες, δηλαδή, για αγρίους! Αυτά παθαίνουμε όταν παίρνουν τα μυαλά μας αέρα!..
Είναι βέβαια ωραίο και πολύ δελεαστικό να φέρει ο άνθρωπος ένα “βαρύ” όνομα. Ανοίγει δρόμους, προικίζει. Να έχει, θα λέγαμε, πατέρα η θείο υπουργό ή Πρωθυπουργό. Αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι γόνοι ή απόγονοι αυτών είναι κατ’ ανάγκη ισάξιοί τους, ικανοί να τους διαδεχθούν. Δεν είμαστε όλοι για όλα. Καθένας έχει το πολιτικό του ανάστημα. Ενα “βαρύ” όνομα έφερε ο Κώστας Καραμανλής. Αλλά δεν ήταν ο Κωνσταντίνος. Υποσχέθηκε επανίδρυση του κράτους. Και μας βύθισε βαθύτερα στο χρέος. Ο Γιώργος Παπανδρέου μας έστειλε στο Δ.Ν.Τ αφού πρώτα αποποινικοποίησε την... μεθαδόνη (για να έχουμε ευκολότερη την πρόσβαση!). Η Φώφη, μας έγινε βουλευτής, υπουργός και ό,τι άλλο. Αλλά δεν ξεδίψασε! Ποντάρει στο θυμικό των ψηφοφόρων της Β’ Αθηνών, έτοιμη για ψηλότερα! Ο Ανδρέας όμως, από άλλη στόφα ήταν φτιαγμένος. Εκανε κόμμα και προχώρησε. Ηταν ηγέτης. Εχουμε τώρα και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Προνομιούχος κι αυτός. Ισως όμως, είναι νωρίς για να τον κρίνουμε. Η παρουσία του πάντως στην πολιτική σκηνή μπορούμε να πούμε, πως έφερε αναταράξεις στο πολιτικό σύστημα. Και ίσως να προκύψει κάτι καλό. Οψόμεθα! Και γιατί όχι; Και ευχόμεθα!
Ηταν τα σημεία των καιρών και οι επιθυμίες των πολιτών για πολυκομματικές κυβερνήσεις στη χώρα μας, κάτι παρόμοιο που συναντάμε σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Πλην, αλίμονο! Βγήκαμε από τα χάλια των μονοκομματικών και μπήκαμε στα χειρότερα των δικομματικών! Νομίσαμε ακόμη πως η εμφάνιση μικρών κομμάτων στη Βουλή θα πλουτίσει την πολυφωνία, θα γονιμοποιήσει τον διάλογο και θα θερμάνει τη δημοκρατία που με τόσο κόπο κατακτήσαμε. Πλην όμως και πάλι αλίμονο! Γιατί στη Βουλή σήμερα, κάθε κόμμα μιλάει στη δική του γλώσσα, έχουμε “σύγχυση γλωσσών”, μια νέα Βαβέλ! Και σαν να μη μας έφθανε αυτό, ξυπνάμε κάθε πρωί μ’ ένα νέο κόμμα, μ’ ένα νέο σωτήρα κάθε μέρα, πρόθυμο να μας σώσει! Τίποτα δεν διδάχθηκαν οι φερέλπιδες σωτήρες μας. Αν κοιτούσαν πίσω τους, θα διέκριναν τον Αρσένη, τον Στεφανόπουλο, τον Τσοβόλα, τον Αβραμόπουλο, τον Σαμαρά, τον Καρατζαφέρη, τόσους άλλους, οι προσπάθειες των οποίων ναυάγησαν. Δεν κοιτούν στον καθρέφτη τους. Κοιτούν μόνο τη σκιά τους και την εκλαμβάνουν ως πολιτικό μπόι! Μας πήραν τον αέρα οι άθλιοι! Και μας δουλεύουν κι από πάνω! Κι εμείς αυτοσαρκαζόμενοι, προσφεύγουμε στη λαϊκή παροιμία: “Μάθανε πως............ πλακώσανε και οι γύφτοι!..”