Του Στάθη Μακρίδη
Γυρνάμε και πάλι πίσω στα παλιά, στα χρόνια εκείνα που περάσαμε, τα πολλά. Για να έρθουμε σ’ αυτά που μας έμειναν, τα λίγα. Και αναπολούμε στιγμές που οι σχέσεις των ανθρώπων ήταν πιο στέρεες, πιο ζεστές, περισσότερο αληθινές. Ισως βρούμε κάποιες συμπτώσεις.
Το 1964 είχαμε κιόλας δύο χρόνια στην Αθήνα. Και σαν... παλιοί πρωτευουσιάνοι, υποδεχθήκαμε και φιλοξενήσαμε τον ακριβό μας φίλο από την γενέτειρα, τον Ανέστη Χαλκίδη, που κατέβηκε στην Αθήνα για εξετάσεις στην Γυμναστική Ακαδημία. Ο αθλητισμός ήταν στη φύση του φίλου μας και η εισαγωγή του στη Σχολή δεν συνάντησε εμπόδια. Σπουδαστής πλέον, έπρεπε να φροντίσει για τα της διαβίωσης. Το... συνάλλαγμα της αξέχαστης μάνας του από το Κιλκίς, δεν επαρκούσε. Και τότε εντάχθηκε σ’ ένα μικρό χορευτικό συγκρότημα συμφοιτητών του, που έκαμνε τις εμφανίσεις σε κέντρα της νυχτερινής Αθήνας. Κάποια φορά το “συγκρότημα” κλήθηκε να χορέψει σε μια ελληνική ταινία, κάποια “πλάνα” της οποίας θα γυριζόταν στο κέντρο Βράχος της Πλάκας. Πήγαμε τότε κι εμείς για να χαζέψουμε τα “γυρίσματα”. Ολα έτοιμα, η ορχήστρα, οι ηθοποιοί, οι χορευτές και οι κομπάρσοι, καμιά τριανταριά δυστυχείς μεσόκοποι, στημένοι στα τραπέζια με τα άσπρα τραπεζομάντιλα, μπροστά τους και τα μαχαιροπίρουνα με πιάτα πολυτελείας, πλήν όμως άδεια!
Σύμφωνα με το “σενάριο”, οι κομπάρσοι, θαμώνες του κέντρου υποτίθεται, έπρεπε να πηγαινοφέρνουν τα κουτάλια στο στόμα, να κάνουν πως τρώνε. Φυσούσαν το άδειο κουτάλι για να φανεί πως η “σούπα” ήταν καυτή και κουνούσαν τα σαγόνια τους για να φανεί πως μασάνε! Οι χορευτές χορτάτοι χόρευαν, ενώ οι ταλαίπωροι κομπάρσοι κάτω από το βάρος της ηλικίας, άρχισαν να εμφανίζουν τα πρώτα σημάδια κόπωσης. Σκληρός και αδυσώπητος ο σκηνοθέτης, δεν άντεξε και έβαλε τις φωνές: “Πιο ζωντανά να μασάτε. Κάνετε σαν να είστε χορτάτοι”! Οι άνθρωποι βέβαια ήταν θεονήστικοι, αλλά δεν έπρεπε να το δείχνουν, για τις... ανάγκες του έργου και του μεροκάματου!
Σημερα, πενήντα και κάτι χρόνια μετά, αν ψάξουμε λίγο, τηρουμένων και των χρονικών αναλογιών, θα δούμε πως όλα κυλούν όπως και τότε στα “πλάνα” της ταινίας εκείνης, κι εμείς του ίδιου έργου θεατές! Με έναν πρωθυπουργό-σκηνοθέτη που δίνει τις εντολές, με ηθοποιούς-θεατρίνους του υπουργούς που αποτελούν την ορχήστρα και ενορχηστρωμένοι χτυπούν το νταούλι για τους χορτάτους χορευτές (τους βολεμένους), που ευτυχείς χορεύουν κλέφτικα! Και λίγο πιο πέρα οι κομπάρσοι, οι απλοί πολίτες, που κάνουν πως τρώνε και “φυσούν” τα άδεια κουτάλια, όταν δεν βρίσκουν κανένα μισοτελειωμένο σάντουιτς στους σκουπιδοτενεκέδες. Και πρέπει όμως να δείχνουν ευτυχείς μ’ αυτά που τους δίνου, μ’ αυτά που τους έμειναν.
Είμαστε μήπως υπερβολικοί; Μήπως τα παραλέμε; Τί όμως μπορούμε στ’ αλήθεια να υποθέσουμε, όταν βλέπουμε συμπολίτες μας να συνωστίζονται στα συσσίτια της εκκλησίας. Στις ουρές των συσσιτίων βρεθήκαμε κι εμείς στη δεκαετία του ’40 και του ’50. Και γνωρίζουμε πόσο σκληρό είναι. Αλλά και σήμερα άραγε, δεν είναι σκληρό να θεωρείται “είδηση” πότε θα καταβληθούν οι συντάξεις και αν θα λάβει ο μισθωτός τον μισθό του, με ή χωρίς περικοπές; Μέσα σε είκοσι μήνες, η “αριστερά” του Τσίπρα γκρέμισε ό,τι κρατούσε μέσα του ο αριστερός πολίτης ως φυλαχτό. Τους αγώνες του, τα όνειρά του. Και τώρα... το γυρίζει στη σοσιαλδημοκρατία. Και στο επόμενο Συνέδριό του, ποιός ξέρει, ίσως σαλπάρει για Χριστιανοδημοκρατία. Είναι γνωστό άλλωστε πως όταν περνάμε τα όρια, δεν υπάρχουν όρια!
Εχουμε όμως και τα επίκαιρα νέα μας, τα τοπικά. Και ας κλείσουμε μ’ αυτά. Ο καλός Θεός της Ελλάδος μας, φροντίζει για όλους και για όλα. Ετσι μας έστειλε ένα απλό άνθρωπο, σεμνό και ταπεινό, που με τον ιδρώτα του προσώπου του απέκτησε 600 δισ. και κάτι ψιλά και εν τη μεγαθυμία του, προσφέρεται να λυτρώσει τη χώρα από το επαχθές χρέος της και να ξεθηλυκώσει από εμάς τους ιθαγενείς, την θηλιά της Εφορίας. Είναι ο Αρτέμης Σώρρας, ας τον δοξάσουμε!
Πρέπει να πούμε τώρα, πως ο συνάνθρωπός μας αυτός, δεν πρέπει να σπατάλησε πολύ φαιά ουσία για να περάσει τ’ όνομά του στο κάδρο της δημοσιότητας! Απλά θα σκέφθηκε, υποθέτουμε, πως αφού ο Τσίπρας με τις “αυταπάτες” του κατάφερε να γίνει πρωθυπουργός, γιατί τάχα κι εγώ με τις απάτες μου να μη γίνω, προς το παρόν τουλάχιστον, βουλευτής; Ετσι βγήκε στους δρόμους, ως πούς των χωλών και νους των ανοήτων και μας αραδιάζει ένα σωρό σαχλαμάρες, που δυστυχώς βρίσκουν ευήκοα ώτα!
Ηρθε “κλιμάκιό” του στην πόλη μας και μπροστά σ’ ένα πυκνό ακροατήριο, εκπρόσωπός του καλούσε τον δήμαρχο να του παραδώσει επιταγή 15 εκατομμυρίων, για να απαλλαγούν οι δημότες από χρέη τους στον Δήμο. Ανοιξε γραφείο στο κέντρο της πόλης και φυσικά αύριο θ’ ανοίξει και εκλογικό κέντρο, γιατί στόχος του είναι να μπει στη Βουλή για να εξασφαλίσει το ακαταδίωκτο! Αλλά μήπως είναι και ο πρώτος; Βρίζουν χυδαία τους πολιτικούς και όλο το πολιτικό σύστημα και στέλνουν πολίτες στην Εφορία να καταθέσουν αιτήσεις, προκειμένου να μεταφερθούν τα χρέη τους στις πλάτες του Σώρρα! Και δεν βρίσκεται ένας άνθρωπος, ένας φορέας, να τον μαζέψει και να ξεβρομίσει τον τόπο από αυτήν την αθλιότητα. Η Πολιτεία απούσα, αφήνει τους πολίτες στο έλεος του κάθε απατεώνα. Γιατί; Διότι είμαστε πολίτες ανοχύρωτοι, μιας ανοχύρωτης Πολιτείας!..