Ο Κιλκισιώτης κορυφαίος ποιητής της Βουλγαρίας

Μέρος 3ο. (Τελευταίο). Αποσπάσματα του έργου του

Επιμέλεια-παρουσίαση: Χρήστος Γκόλιαρης

Β! ΠΕΖΑ (ΔΙΗΓΗΜΑ) Η ΙΣΤΟΡIΑ ΤΗΣ ΣΚAΛΑΣ (ПРИКАЗКА ЗА СТЪЛБАТА)

Αφιερωμένο σε όλους όσους θα πουν: "Δεν με αφορά"

-Ποιος είσαι εσύ;

Τον ρώτησε ο διάβολος  ...

-Είμαι ένας πληβείος από τη γέννηση μου και όλος ο κουρελιασμένος λαός  είναι τ’ αδέλφια μου. Ω, πόσο τρομερός είναι ο κόσμος, πόσο άθλιοι οι άνθρωποι!

Αυτός ο νεαρός άνδρας μίλησε με όρθιο το  κεφάλι και σφιγμένες τις γροθιές. Στάθηκε μπροστά από τη Σκάλα που λαμπύριζε  από λευκό αστραφτερό μάρμαρο με ροζ φλέβες. Κοίταξε σταθερά σε απόσταση, όπως στα  νερά ενός φουσκωμένου  ποταμού. Και τότε ακούστηκε το πλήθος των φτωχών. Ήταν ενθουσιασμένοι και  ξαφνικά ύψωσαν ένα δάσος από όπλα και αγανάκτηση και έξαλλοι φώναζαν στον  αέρα και η ηχώ τους ξεθώριαζε αργά και πανηγυρικά σαν μακρινά πλάνα κανονιού. Το πλήθος μεγάλωσε, ήρθε στα σύννεφα σαν κίτρινη σκόνη. Μόνο σιλουέτες όλο και πιο ασαφείς αλλοίωσαν το συνολικό γκρι φόντο. Ήρθε κι  ένας γέρος, λυγισμένος χαμηλά στο έδαφος, σαν να αναζητούσε να βρει  τη νεολαία. Στα  κουρελιασμένα ρούχα του κρατά ένα ξυπόλυτο κορίτσι και κοιτάζει  με χαμόγελο την υψηλή Σκάλα με τα θολά  μπλε μάτια  του. Και τότε ήρθαν  όλοι με   την γκρίζα,  στεγνή και ξερή  φυσιογνωμία τους και η χορωδία τους ψάλλει ένα παρατεταμένο μοιρολόι. Κάποιος σφυρίζει  στριγκά, κάποιος άλλος χώνει  τα χέρια του στις τσέπες του και  γελά με  δυνατή, βραχνή  φωνή, ενώ  τα μάτια του φλογίζουν απ’ τον παροξυσμό.

- Είμαι ένας πληβείος από τη γέννηση μου και όλος ο κουρελιασμένος λαός  είναι τα’ αδέλφια μου. Ω, πόσο τρομερός είναι ο κόσμος, πόσο άθλιοι οι άνθρωποι! Ω, εσείς εκεί, θα ...

Αυτός ο νεαρός άνδρας μίλησε με όρθιο το κεφάλι και με σφιγμένες γροθιές, με οργή.

- Μισείτε αυτούς που κατοικούν εκεί πάνω; - Ρώτησε πονηρά ο διάβολος και   στράφηκε προς το νεαρό άνδρα.

- Ω, θα πάρω εκδίκηση από αυτούς τους ευγενείς και πρίγκιπες. Σκληρά θα εκδικηθώ για  τους αδελφούς μου, τα πρόσωπα των οποίων είναι κίτρινα σαν άμμος και που στενάζουν  από τις χιονοθύελλες του Δεκέμβρη! Δείτε γυμνό και ματωμένο  το σώμα τους,  ακούστε  τα βογκητά τους! Θα  εκδικηθώ! Επιτρέψτε μου να περάσω και  να ανέβω τη Σκάλα!

Ο διάβολος χαμογέλασε:

- Εγώ είμαι ο θεματοφύλακας  εκείνων που βρίσκονται στην κορυφή και χωρίς δωροδοκία δε θα τους προδώσω!

- Δεν έχω το χρυσό που ζητάς, δεν έχω τίποτα με το οποίο μπορώ να σας δωροδοκήσω... Είμαι φτωχός, από μια  νεολαία στα κουρέλια ... Αλλά είμαι πρόθυμος να βάλω το κεφάλι μου.

Ο διάβολος χαμογέλασε και πάλι:

- Ω, όχι, εγώ δεν ζητάω  τόσα πολλά! Μόνο θέλω να μου δώσεις  την ακοή σου!

- Την ακοή μου; Με ευχαρίστηση... Ας μην ακούω ποτέ τίποτα...

- Θα εξακολουθείτε να ακούτε! - Τον διαβεβαίωσε ο διάβολος, όμως λίγο!

Ο νεαρός έτρεξε και περπάτησε σε μια στιγμή τρία βήματα, αλλά το τριχωτό χέρι του διαβόλου τον έπιασε.

- Αρκετά! Σταματήστε. Ακούσω να υπάρχει γκρίνια κάτω  από τους αδελφούς σας!

Ο νεαρός άνδρας σταμάτησε να ακούσει:

- Παραδόξως, ξαφνικά άρχισαν να τραγουδούν ευτυχισμένα τραγούδια  με ξέγνοιαστο γέλιο ... - Πάλι   έτρεξε.

Πάλι ο Διάβολος τον σταμάτησε:

- Για να προχωρήσετε  τρία βήματα ακόμα  θα πρέπει να μου δώσετε  την όρασή σας!

Ο νεαρός άνδρας κούνησε απελπισμένα το χέρι του!

- Στη συνέχεια, όμως, δεν θα είμαι  σε θέση να δω τα αδέρφια μου ή εκείνους που πάω να τιμωρήσω!- Διάβολος:

- Θα εξακολουθείς να βλέπεις ... Θα σας δώσω όμως διαφορετική, πολύ καλύτερη όραση!

Ο νεαρός άνδρας προχώρησε ακόμα  τρία  βήματα και κοίταξε πίσω. Ο διάβολος  του θύμισε:

- Δείτε το γυμνό, ματωμένο σώμα τους.

- Θεέ μου! Αυτό είναι τόσο παράξενο! Πώς κατάφεραν να ντυθούν τόσο ωραία! Και αντί για ματωμένες πληγές, είναι πνιγμένοι σε κόκκινα ροδοπέταλα! Θαύμα!

Σε κάθε τρία βήματα ο διάβολος έπαιρνε τα μικρά του  λύτρα . Αλλά ο νεαρός άνδρας συνέχιζε. Πρόθυμα έδινε τα πάντα, αρκεί να φτάσει εκεί και να πάρει εκδίκηση από τους άπληστους  πρίγκιπες και άρχοντες! Εδώ είναι ένα βήμα, ένα μόλις βήμα, και θα τους έχει  στο χέρι! Αυτός θα εκδικηθεί τους αδελφούς του!

- Είμαι ένας πληβείος από τη γέννηση μου και όλος ο κουρελιασμένος λαός ...

- Ο νεαρός άνδρας ετοιμάζεται να κάνει  ένα βήμα παραπέρα! Απλά ένα ακόμα βήμα και θα εκδικηθεί. Αλλά  ο διάβολος ζητά… διπλά  διόδια πλέον!

-Θα μου δώσεις την καρδιά και τη μνήμη σου.

Το αγόρι κούνησε το χέρι του:

- Την καρδιά μου θέλετε ; Όχι! Αυτό είναι πολύ κακό!

Ο διάβολος γέλασε βαθιά και με αριστοτεχνικό γέλιο:

- Δεν είμαι τόσο σκληρός. Θα σου δώσω για αντάλλαγμα μια καρδιά και μνήμη από χρυσάφι! Αν αρνηθείτε, ποτέ δεν θα περπατήσετε το επόμενο βήμα. Ούτε θα  εκδικηθείτε  τους αδελφούς σας,  εκείνους των οποίων τα πρόσωπα είναι σαν την άμμο και το βογγητό τους σαν τις χιονοθύελλες  του Δεκέμβρη.

Ο νεαρός  κοίταξε το  ειρωνικό βλέμμα του διαβόλου:

- Αλλά θα είμαι  πολύ άτυχος . Παίρνετε όλα τα ανθρώπινα μου στοιχεία!

- Αντίθετα!  Θα είσαι πιο  ευτυχισμένος ... Λοιπόν συμφωνείτε; Μόνο την καρδιά και τη μνήμη σας.

Ο νεαρός άνδρας σκέφτεται. Μαύρη σκιά πέφτει  στο πρόσωπό του, και  το μέτωπο του γεμίζει  με αυλάκια  λασπωμένου ιδρώτα! Θυμωμένος με  σφιγμένες γροθιές και μέσα από τα δόντια του ψελλίζει:

- Να! Πάρτε τα!

... Και ως θερινή καταιγίδα της οργής και του θυμού, διασχίζει  το τελικό βήμα. Ήταν ήδη στην κορυφή. Και ξαφνικά το πρόσωπό του φωτίστηκε  με ένα χαρούμενο χαμόγελο, τα μάτια του έλαμψαν με γαλήνια χάρη και οι γροθιές του χαλάρωσαν. Κοίταζε πλέον γελαστούς πρίγκιπες και  έστρεψε  το βλέμμα του προς τα κάτω, όπου πριν βρυχιόταν, ένα γκρίζο και  τραχύς πλήθος. Τ’ αδέλφια του. Κοίταξε, αλλά κανένας μυς του δε συσπάστηκε και  το βλέμμα παρέμεινε ήρεμο στο πρόσωπό του: Ήταν φωτεινό, χαρούμενο, ικανοποιημένο! Είδε κάτω πανηγυρικά ντυμένο το λαό και αντί για  βογγητά του πλήθους  τώρα άκουγε ύμνους και κολακείες!

- Ποιος είσαι εσύ; Χαμηλόφωνα και  πονηρά ο  διάβολος, ρώτησε.

- Είμαι ένας πρίγκιπα από τη γέννηση μου και οι θεοί είναι οι αδελφοί μου! Ω, πόσο όμορφος είναι ο κόσμος και πόσο ευτυχισμένοι οι άνθρωποι!

*Η μετάφραση είναι του επιμελητή. Πραγματοποιήθηκε μέσω  του μεταφραστικού συστήματος της Google και είναι μια πολύ  ελεύθερη απόδοση,  από τη βουλγαρική γλώσσα.

Ο Χρίστο Σμύρνεφσκι στο διήγημα αυτό κάτω από τον τίτλο έγραψε τον υπότιτλο: « Για όσους θα πουν δεν με αφορά». Είναι ένα σκληρό και ανελέητο χτύπημα με ισχυρούς συμβολισμούς, που απευθύνεται σε δύο πόλους. Από τη μια πλευρά στους άπληστους, στους αριβίστες, στους οπορτουνιστές, στους μωροφιλόδοξους, στους αδίστακτους και στους λαοπλάνους. Από την άλλη πλευρά στο ευκολόπιστο των μαζών, στο μη λελογισμένο ενθουσιασμό των νέων και στον άκριτο φανατισμό.

Ο νεαρός της ιστορίας τα έδωσε όλα στο διάβολο για να επιτύχει το στόχο του και κατέληξε να γίνει όμοιος των εχθρών του. Πέρα όμως από αυτό καταλαμβάνοντας μια θέση ανάμεσα  στους ισχυρούς,  έβλεπε τα …πάντα θετικά στους ανίσχυρους!!!!!