Του Παύλου-Σωκράτη Παυλίδη*
Είναι αλήθεια ότι, όταν σκεφτόμαστε το παρελθόν, τα χρόνια της ζωής μας, τα παιδικά μας εκείνα χρόνια, τις παιδικές μας χαρές, τις αταξίες μας, τα πρώτα βήματα για το σχολείο με την τσάντα την πάνινη, με την μαύρη πλάκα και το πετροκόνδυλο που γράφαμε επάνω, όταν πηγαίναμε να μάθουμε τα πρώτα γράμματα, όταν πρωτοξύπνησε η παιδική μας ψυχή με την ζεστή της φανέρωση· όταν τέλος πάντων, τα οποία είναι συνέχεια, μέρος της ζωής μας, που είναι χαραγμένα ανεξίτηλα, ζωντανά, βαθιά μέσα στην ψυχή μας, αποθηκευμένα στην μνήμη, ούτε χρόνος, ούτε τόπος, αλλά ούτε οι διάφορες αλλαγές της ζωής μας είναι σε θέση να διώξουν, μας προκαλούν, ομολογώ, όλα αυτά μια απεριόριστη χαρά.
Ολα τα υλικά γραφής τ’ αγοράζαμε με αυγό, από τα παντοπωλεία του χωριού. Αργότερα έφερε το σχολείο όλα τα υλικά γραφής, το πενόξυλο, το μελανοδοχείο, τη μελάνη σε βώλους, την πέννα σε πολλές κατηγορίες (πέννα για καλλιγραφία πάνω σε διχάρακο τετράδιο, πέννα χήνα, μυτερή και μακρόστενη), στυπόχαρτο για να απαλλαγούμε από τη στάχτη, τετράδια, μολύβια, με υπεύθυνο πωλητή τον γράφοντα.
Μέσο συγκοινωνίας είχαμε μόνο το τρένο. Εκείνα τα χρόνια τα θυμάμαι, είναι τα πιο χαρακτηριστικά σε όλους μας και δεν φεύγουν, δεν βγαίνουν από την μνήμη μας, παρ’ όλα τα διάφορα περιστατικά και συμβάντα της ζωής μας.
Η σκέψη μας βρίσκεται πάντοτε στην ανάμνηση, είναι η δίψα μιας περασμένης, χαμένης ζωής η έρευνά της και αντηχούσαν στ’ αυτιά μας όλα εκείνα που περάσαμε, λίγες χαρές και πολλές πίκρες, τα συμβάντα στη ζωή μας. Εδώ στο σχολείο, μας παιδαγώγησαν οι καλοί μας δάσκαλοι, με τα μαθήματα αγάπης και σεβασμού και μας γαλούχησαν, μας δίδαξαν την αγάπη στη θρησκεία, στην πατρίδα.
Εδώ, στην αυλή του σχολείου και της εκκλησίας, κάποτε τρέχαμε, χοροπηδούσαμε, κυνηγιόμασταν παίζοντας τα διάφορα παιχνίδια. Πόσες φορές μπαινοβγαίναμε από την πόρτα της! Σ’ αυτό εδώ το ταπεινό κτίριο του σχολείου μαθήτευσαν τόσο και τόσοι, κορίτσια και αγόρια, που σήμερα έγιναν γιαγιάδες και παππούδες! Πόσες ευχάριστες μέρες περάσαμε εδώ με τραγούδια σχολικά, λογιών-λογιών παιχνίδια και γυμνάσματα! Εντονα παιδικά χρόνια, ήρθαν και πέρασαν, αφού αυτά μας γέρασα. Οταν θυμάσαι, χαίρεσαι...
*Από το βιβλίο του “Το λεκανοπέδιο των Μουριών”