Του Παναγιώτη Φλωρίδη
Οσοι ακούμε τον Ραδιοφωνικό Σταθμό “Στο Κόκκινο”, εκτός από την δοκιμασία νευρικού συστήματος και υπομονής, διαπιστώνουμε και κάτι άλλο: όσοι δουλεύουν εκεί, ενώ αναγνωρίζουν (και ομολογούν) ότι εργοδότης τους είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν χάνουν ευκαιρία να εμφανισθούν ως “Ηρακλείς του Στέμματος” Συνεχώς “μουρμουρίζουν” και αμφισβητούν κεντρικές αποφάσεις της κυβέρνησης. Απ’ αυτές τις αποφάσεις που λένε οι υπουργοί “κλαίω όταν τις υπογράφω, αλλά τις υπογράφω”! (Για να κρατηθώ στην εξουσία και να διατηρήσω τη βουλευτική και υπουργική μου καρέκλα). Αμφισβητούν οι ακραιφνείς του “Κόκκινου” την ιδιωτικοποίηση του Ελληνικού, του Αστέρα Βουλιαγμένης, του ΟΣΕ και φυσικά των λιμανιών Πειραιά και Θεσσαλονίκης.
Αμφισβητούν όμως οι άκαπνοι αγωνιστές και κάποια στοιχεία τα οποία ομολογούνται, ευθέως πλέον, από τους ίδους τους βουλευτές, τους Υπουργούς, ακόμη και τον Πρωθυπουργό. Την περασμένη Δευτέρα το “Κόκκινο” Θεσσαλονίκης, φιλοξένησε τηλεφωνικά τον Θ. Παραστατίδη. Είχε προηγηθεί την Κυριακή το επεισόδιο στο Πολύκαστρο, με τον προπηλακισμό του βουλευτή και την άσκηση σωματικής βίας εναντίον του από τους γνωστούς-αγνώστους αγανακτισμένους για το Προσφυγικό.
Μιλώντας λοιπόν για το επεισόδιο ο βουλευτής έπεσε πάνω στην εμμονή του δημοσιογράφοου Απ. Λικεσά να πει ότι τα επεισόδια τα έκαναν Χρυσαυγίτες. Ο Θ. Παραστατίδης προσπάθησε να ξεπεράσει το επεισόδιο αυτό καθαυτό, ως σύνηθες πλέον κι αναμενόμενο και να επικεντρώσει στο ζήτημα (σοβαρό πλέον) του ρόλου των “θολών” ΜΚΟ και των σκοτεινών “αλληλέγγυων”. Τους χαρακτήρισε ευθέως, ως υπόπτους για ενέργειες αποσταθεροποίησης της χώρας. Κάτι βέβαια που δεν άρεσε στον κ. Λικεσά Ο οποίος ανήκει στην κατηγορία όσων εξακολουθούν να θεοποιούν κάθε μορφής Αλληλεγγύη, Συλλογικότητα, ΜΚΟ, Συνιστώσα και ό,τι άλλο λειτουργεί, θεωρητικά, στο χώρο της αυτοαποκαλούμενης Αντισυστημικότητας.
Ο Λικεσάς κι ο κάθε Λικεσάς, αρνούνται πεισματικά να προσγειωθούν στην πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα σκληρή που λέει ΝΑΙ στην αυθόρμητη αλληλεγγύη και συμπαράσταση στους κατατρεγμένους. Αλλά λέει ΟΧΙ στην εκμετάλλευση των κατατρεγμένων και των γνήσιων ελεθοντών (όπως οι χιλιάδες ανώνυμοι Κιλκισιώτες). Ο Λικεσάς κι ο κάθε Λικεσάς επιμένει, γιατί βολεύεται, σε μια εικονική πραγματικότητα που θέλει το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, την ανυποχώρητη στη διαπραγμάτευση κυβέρνηση της Αριστεράς, την συμφωνία Τσίπρα-Κόστα (πρωθυπουργός της Πορτογαλίας) για αγώνα για μια αριστερή στροφή(!) της Ευρώπης. Πιθανόν δε να φαντασιώνεται ακόμη το “Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης”, το 751 ευρώ κατώτατο μισθό, την επαναφορά της 13ης σύνταξης, το σκίσιμο των Μνημονίων, τη μονομερή διαγραφή του χρέους και άλλα αριστερά παρόμοια. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο στην ένταση της φαντασίωσης ότι ο διευθυντής του “Κόκκινου” (αυτός κι αν είναι ακραιφνής επαναστάτης) Κ. Αρβανίτης, κάθε μέρα κλείνει την εκπομπή του με το επαναστατικό “VENCEREMOS” (θα νικήσουμε).
Η πραγματικότητα όμως, δυστυχώς, είναι άλλη, Σκληρή και γκρίζα. Είναι αυτή που βιώνουν οι κάτοικοι του Χέρσου, της Ν. Καβάλας, του Πολυκάστρου, της περιοχής της Ειδομένης. Οχι μόνο λόγω του Προσφυγικού και των αλληλέγγυων που καταγγέλει ο Θ. Παραστατίδης, αλλά και λόγω κατάρευσης όλων των φαντασιώσεων του Λικεσά και του Αρβανίτη.
Υ.Γ.: Είναι και πάλι η ώρα της δικαίωσης του Αντόνιο Γκράμσι: “Το παλιό αρνείται να πεθάνει και το νέο δεν μπορεί να γεννηθεί. Γι’ αυτό και γεννιούνται τέρατα”.
Και όταν η μορφή του τέρατος δεν μας τρομάζει, σημαίνει ότι αρχίσαμε να του μοιάζουμε (Μ. Χατζιδάκης).