Του Παναγιώτη Φλωρίδη

“Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού”, είχε αποφανθεί ο Αριστοτέλης. Και έκτοτε αυτή η ρήση, πλήρως αποδεκτή, εφαρμόζεται ως κανόνας, με χαρακτηριστικά ρεαλισμού έως κυνισμού. Σε όλο τον κόσμο, πλην Ελλάδος. Εδώ η πολιτική είναι η τέχνη του ανέφικτου, του ανούσιου, του εντυπωσιακού, του κενού περιεχομένου.

Τη ρήση του Αριστοτέλη ασπαζόταν και εφάρμοζε ο σημαντικός εκλιπών των ημερών. Την εφάρμοζε σε βαθμό πρωτόγνωρο για τις εποχές του μακρού βίου του. Και κάθε φορά το κόστος ήταν μέγα, ιδίως για την υστεροφημία του. Και κάθε φορά ο Κων. Μητσοτάκης “επιζούσε” του κινδύνου των επιλογών του, ιδίως των λεγομένων του. Και ανά μία δεκαετία περίπου, δικαιωνόταν. Μόνο στο “Μακεδονικό” έπεσε έξω. “Σε μια δεκαετία θα έχει ξεχαστεί η ιστορία με το  όνομα”, είχε πει. Δεν ξεχάστηκε όμως, αφού αυτός που επένδυσε πάνω σ’ αυτό και τον ανέτρεψε αργότερα, έγινε αρχηγός του κόμματος και Πρωθυπουργός. Το εφικτό πάλι νικήθηκε από κραυγές, παροξυσμούς, σκόνη χωρίς αντίκρυσμα.

Την εμμονή του Κων. Μητσοτάκη στο “εφικτόν” δεν ασπάστηκε σχεδόν κανείς πολιτικός. Και ιδίως δεν το ασπάσθηκε κανείς στην πράξη. Ούτε τον ίδιο τον πολύπειρο πολιτικό δεν εκμεταλλεύθηκε η πολιτική ηγεσία της χώρας, ακόμη κι όταν ο Μητσοτάκης είχε αποχωρήσει από τα αγαπημένα του έδρανα της Βουλής. Για χρόνια μετά την ανατροπή του το 1993 ο Κων. Μητσοτάκης ήταν απλός βουλευτής της Ν. Δημοκρατίας. Ισότιμος με τον Γιακουμάτο, την Παπακώστα, τον Αρ. Παυλίδη και άλλους γραφικούς της ΝΔ και φυσικά όχι μόνο.

Ο άνθρωπος που φιλοξενούσε στο σπίτι του στα Χανιά τον πρώην Πρόεδρο και πατέρα του Προέδρου της Αμερικής Τζ. Μπους, είχε το ίδιο πολιτικό βάρος στο Κοινοβούλιο με τον κάθε τυχαίο βουλευτή που εκλέχθηκε κατά λάθος και από λάθος της Ιστορίας. Ο άνθρωπος που συνομιλούσε με την αφρόκρεμα της πολιτκής ζωής της Γερμανίας και της Τουρκίας, έμεινε παντελώς ανεκμετάλλευτος σ’ ένα Κοινοβούλιο της χαμηλότερης υποστάθμης, από τότε. (Το σημερινό χάλι του Κοινοβουλίου δεν είναι πρωτόγνωρο, όπως υποστηρίζεται. Απλώς φαίνεται, λόγω της έκρηξης των Μέσων Ενημέρωσης και Δικτύωσης).

Κάθε πέντε χρόνια, το Κοινοβούλιο ταρασσόταν από τη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Και η εκλογική ίντριγκα και το αλισβερίσι ξεκινούσε από το θέσφατο: Οχι στον Μητσοτάκη. Και εκλεγόταν Πρόεδροι “μικροί, πλην έντιμοι”, κατά το αέναο “καλούπι” της μικράς και εντίμου Ελλάδος. Κανείς δεν θα αμφισβητήσει το ήθος και την εντιμότητα του αειμνήστου Κ. Στεφανόπουλου. Ούτε του Καρ. Παπούλια. Τα αυτονόητα αυτά χαρακτηριστικά ενός πολιτικού όμως, ήταν καλά και άγια για εσωτερική κατανάλωση. Μέχρι τα σύνορα της χώρας. Εξω απ’ αυτά, μόνο το εθιμοτυπικό-διακοσμητικό χαρακτηριστικό του εκάστοτε Ελληνα Προέδρου. Ωσπου ήρθε και η επιλογή του σημερινού Προέδρου από τον Κ. Καρμανλή τον νεώτερο, ο οποίος θυμήθηκε το κάζο που του έκανε ο Αβραμόπουλος το 2000 στον “Διόνυσο”. Και επέβαλε στον Τσίπρα τον Παυλόπουλο. Γνωστά αυτά.

Και η χώρα βυθισμένη μέσα σ’ αυτές τις μοιραίες μικρότητες και μικροψυχίες, στερήθηκε τις υπηρεσίες ενός πολιτικού που στο εξωτερικό θα ήταν ένας δεύτερος ισχυρός και ουσιώδης Υπουργός Εξωτερικών. Γιατί κάποιοι είχαν (ξε)μείνει στο 1965 και κάποιοι άλλοι φοβικοί, είχαν την ανασφάλεια ότι ο Μητσοτάκης θα τους επισκιάσει στο Εσωτερικό.

Ας μείνουμε με τους Προέδρους μας που “από τις εσχατιές της πατρίδας μας στέλνουν αυστηρά μηνύματα προς τους Τούρκους, τους Βόρειους γείτονες, τους Εταίρους”.

Μηνύματα χωρίς παραλήπτες, αφού το “σήμα” τους δεν είναι ισχυρό για να βγει απ’ τα σύνορα...