Γράφει ο Γ. Φλωρίδης
Τον γνώρισα το 1983, νέος δικηγόρος τότε, με την ευκαιρία μιας δίκης που μου ανέθεσε. Είχε μόλις ξεκινήσει τη δημιουργία της, πρωτοπόρου για την εποχή της, βιομηχανίας βαριάς προκατασκευής στη Βιομηχανική Περιοχή Σταυροχωρίου. Μιας Βιομηχανικής Περιοχής που ιδρύθηκε με τις φροντίδες του Αλέξανδρου Αβραμίδη και τη νηφάλια συνεργασία του Κοινοτάρχη Σταυροχωρίου Λάζαρου Νικολαΐδη.
Πρώτη εφαρμογή της νέας τεχνολογίας ήταν το δικό του εργοστάσιο. Μου έλεγε συχνά ότι όταν πρωτοπήγε στον χώρο της ΒΙ. ΠΕ όπου δεν υπήρχε τίποτε, αναζητώντας τον ακριβή χώρο του οικοπέδου που είχε αγοράσει από την ΕΤΒΑ, συνάντησε τον πατέρα μου, ο οποίος και του το υπέδειξε. Συνδέθηκε μαζί του και τον θυμάμαι με συγκίνηση να κλαίει πικρά με τον πρόωρο θάνατό του. Τα επόμενα χρόνια έκτισε όλα σχεδόν τα βιομηχανικά κτίρια της Βιομηχανικής Περιοχής, αλλά και πάρα πολλά σε όλη τη χώρα.
Πνεύμα ανήσυχο, γνήσια δημιουργικό και παραγωγικό, πίστευε στην ανάγκη της συλλογικής οργάνωσης που έφερνε, όπ πίστευε, καλύτερα αποτελέσματα. Έτσι δημιούργησε τον ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΕΠΕΝΔΥΤΩΝ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ, τον οποίο υπηρέτησε από τη θέση του Προέδρου με θεαματικά αποτελέσματα.
Πίστευε πολύ στην ανάγκη οι Βιομηχανικές Περιοχές να αυτοδιοικούνται. Έδωσε μάχες και δικαιώθηκε όταν επί Υπουργείας Βάσως Παπανδρέου, με μια μικρή δική μου συμβολή, ψηφίστηκε ο σχετικός νόμος.
Με το καινούργιο πλαίσιο, η ΒΙ. ΠΕ Κιλκίς μετατράπηκε σε πρότυπη για όλη την Ελλάδα, αποσπώντας τον θαυμασμό όλων των επίσημων και μη επισκεπτών της.
Σπάνια επιχειρηματίες ασχολούνται τόσο πολύ με τα κοινά τους ενδιαφέροντα.
Λίγο μετά πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Συνδέσμου Βιομηχανιών όλου του Νομού. Ήθελε να μεγαλώσει η ισχύς της εκπροσώπησής τους.
Σε όλη την ενήλικη ζωή μου δεν θυμάμαι κάποιον άλλον επιχειρηματία και μάλιστα μη Κιλκισιώτη στην καταγωγή, να ενδιαφέρεται τόσο πολύ και να συμμετέχει στα κοινά του Νομού. Από τον Κιλκισιακό που υπεραγαπούσε, μέχρι το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο, την Εκκλησία και την μεγάλη βοήθεια που προσέφερε στο τεράστιο φιλανθρωπικό έργο του Μακαριστού Μητροπολίτη Αποστόλου.
Πολλά γήπεδα στα χωριά μας έχουν τις κολόνες φωτισμού ως δωρεές του.
Εκατοντάδες συμπολίτες μας εργάστηκαν στην επιχείρησή του. Οι δύσκολες πλευρές του χαρακτήρα του ήταν πολύ λιγότερες από τις καλές του. Στις καλές του επιχειρηματικές εποχές, οι εργαζόμενοί του απόλαυσαν πολύ περισσότερα από τις τυπικές αποδοχές τους.
Συνεργάστηκα μαζί του, με μικρά διαλείμματα, από το 1983 μέχρι σχεδόν το τέλος του. Κοντά του φοίτησα σ’ ένα μεγάλο σχολείο δημιουργίας και του είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Είχε την αγωνία της συνέχειας που όμως δεν πρόλαβε να οργανώσει όπως θα ήθελε. Ίσως βρεθεί κάποια λύση γιατί είναι κρίμα αυτό το βιομηχανικό κεφάλαιο να χαθεί. Σε ό,τι με αφορά θα προσπαθήσω να βοηθήσω, αν υπάρξουν περιθώρια κάποιας λύσης γιατί θα είναι χρήσιμο για την περιοχή μας.
Τώρα αναπαύεται στο κοιμητήριο του χωριού μου που τόσο αγάπησε και στο Κιλκίς που δεν το είδε ποτέ σαν δεύτερη πατρίδα, αλλά σαν πρώτη και μοναδική.
Διάβασα στις τοπικές μας εφημερίδες, με την αφορμή του θανάτου του, τον χαρακτηρισμό «Ευπατρίδης». Ο σωστός κατά τη γνώμη μου είναι «Έλληνας Ευπατρίδης». Στις δύσκολες εποχές που ζούμε έχει μεγάλη σημασία αυτό.
Φίλε Βασίλη,
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει. Κάποιοι από εμάς, και δεν είμαστε λίγοι, θα σε θυμόμαστε για πάντα.