Του Στάθη Μακρίδη
Η τοπική οργάνωση του ΠΑΣΟΚ προχώρησε τις μέρες αυτές σε εσωκομματικές εκλογές για ανάδειξη των Νομαρχιακών του οργάνων. Προηγήθηκε μια συγκέντρωση, ολιγομελής πρέπει να πούμε, στην αίθουσα του Επιμελητηρίου, κομματικών στελεχών και φίλων με σκοπό, όπως δηλώθηκε, να ενημερωθούν για την πορεία του κόμματος και τις επικείμενες κομματικές εκλογικές διαδικασίες. Πλην αλίμονο! Γιατί ενώ αυτό έπρεπε να γίνει και αυτό περιμέναμε, κυριάρχησε, ως μέγα πρόβλημα, το αν η μοναδική κάλπη στον Δήμο Παιονίας θα έπρεπε να στηθεί στη Γουμένισσα ή στο Πολύκαστρο. Μέγα θέμα που δεν χωρούσε και δεν μπορούσε να λυθεί στους τέσσερις τοίχους της αίθουσας. Και έπρεπε να βγει έξω και να πάρει τον δρόμο για την Αθήνα, αφού κάποιοι δεν μπόρεσαν να φρύψουν την σιωπή τους ή την οργή τους, αλλά ούτε και την έγγραφη διαμαρτυρία τους που είχαν προετοιμάσει και περιέφεραν ως απειλή, να την δώσουν υπό μορφή... διαγγέλματος προς τον ελληνικό λαό! Πρέπει να πούμε πως απελπισθήκαμε και γι’ αυτό δεν πήγαμε να ψηφίσουμε. Πρέπει να δηλώσουμε πως δεν μας εμπνέουν τέτοιας μορφής καυγάδες!..
Με λύπη σήμερα διαπιστώνουμε πως οι φίλοι μας τίποτα δεν διδάχθηκαν στα τόσα χρόνια που πέρασαν. Μας γύρισαν πίσω δεκαετίες ολόκληρες, νοστάλγησαν, ως φαίνεται, τη δεκαετία του’80, τότε που κάτι παράξενοι άνθρωποι, θλιβερές φιγούρες, έκοβαν και έραβαν στα μέτρα τους τις κομματικές διαδικασίες και τώρα μαζεύουν τα ερείπια των... πεπραγμένων τους! Τώρα βέβαια θρηνούν και οδύρονται. Τώρα, όμως, είναι αργά για δάκρυα! Μένουμε στη βεβαιότητα ότι οι φίλοι που έδωσαν στον τύπο και ανάρτησαν στο διαδίκτυο το διχαστικό τους κείμενο, παραμένουν πιστοί στα εφηβικά τους οράματα, κάτι σαν να περνούν τώρα τις παιδικές τους ασθένειες. Και δεν τους καταλαβαίνουμε. Γιατί θεωρούμε βέβαιο ότι όλοι αυτοί στρατεύθηκαν με ελεύθερη βούληση στην παράταξη της Αλλαγής. Και αυτό σημαίνει πως όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά έχει χωριστές και συλλογικές ευθύνες, χωρίς κανένα δικαίωμα να στήνουν “παραμάγαζα” και ν’ ανοίγουν ρήγματα στο σχηματισμό της παράταξης. Οποιοι κι αν είναι αυτοί και δεν στοχοποιούμε κανέναν. Πρωτάρηδες δεν είμαστε. Και όλοι γνωρίζουμε καλά ότι οι εκλογές, μικρές ή μεγάλες, δεν είναι παιχνίδι, είναι μάχη! Και στη μάχη-όπως λέει και μαι κρητική μαντινάδα- “οι μπάλες είναι δανεικές” θα δώσεις και θα πάρεις!..
Εμείς φυσικά δεν είμαστε αντίθετοι στην κριτική. Ακόμα και στη σκληρότερη. Αρκεί να μη βουλιάξουμε στη λάσπη. Και ειλικρινά θλιβόμεθα όταν βλέπουμε φίλους να μιλάνε σε μια γλώσσα άγνωστη, με φρασεολογία ξένη κι αταίριαστη στα χείλη. Τι άλλο θα μπορούσαμε να πούμε όταν διαβάζουμε στο κείμενο των “14” για “ανήθικη απόφαση αποκλεισμού” για “αντιλήψεις ίντριγκας”, “καθεστωτικών νοοτροπιών”, “σταλινικού τύπου απόφαση” και άλλα ηχηρότερα και χειρότερα; Και ευλόγως διερωτώμεθα, ποιός, ποιοί κίνησαν και ξεκίνησαν την “εμφύλια” αυτή διαμάχη και επιτέλους ποιοι την σχεδίασαν και ποιοί ωφελούνται; Και μήπως έτσι αντί να γίνονται απόστολοι της ενότητας της παράταξης καταντούν σπορείς του διχασμού;
Το ΠΑΣΟΚ, ένα Κίνημα που έδωσε μια ανάσα στον Ελληνα πολίτη, βρίσκεται σήμερα μπροστά στα δικά του αδιέξοδα. Αδιέξοδα που μας ξενίζουν και μας πνίγουν. Είναι όμως απλά αδιέξοδα; Εδώ τρίζουν τα θεμέλια της δημοκρατίας μας, έχουν καταπέσει όλοι οι θεσμοί! Ποιός σέβεται λοιπόν το κράτος, ποιός εμπιστεύεται τη δημόσια διοίκηση, ποιός αναγνωρίζει αξιόπιστους νομοθέτες τους βουλευτές; Κανένας! Γιατί να το κρύψουμε; Δεν πάμε καλά. Και τί να κάνουμε; Μόνο η Εθνική ενότητα υπόσχεται τη σωτηρία. Αλλά οι πυρήνες της ενότητας βρίσκονται στα οργανωμένα κόμματα. Και τα κόμματα όμως έχουν χάσει την αξιοπιστία τους. Δεν τα πιστεύει σήμερα ο λαός μας και-γενικότερα-δεν σκοτίζεται πλέον για την πολιτική! Χρειαζόμαστε λοιπόν, μισής ώρας περισυλλογή για να συνειδητοποιήσουμε, ηγέτες και πολίτες, που βρισκόμαστε και που πάμε, μακριά από κηρύγματα διχαστικά. Και όλα θα πάνε καλύτερα!..