Του Στάθη Μακρίδη
Ηταν τα μαύρα εκείνα χρόνια της δεκαετίας του ’40. Μια δεκαετία ολόκληρη χαμένη. Η αποχώρηση των Γερμανών είχε συντελεσθεί τον Οκτώβριο του 1944. Και οι πολίτες ξεχύθηκαν στους δρόμους πανηγυρίζοντας. Οι χαρές όμως και τα πανηγύρια για την Απελευθέρωση δεν έμελλε να κρατήσουν πολύ. Ηρθε ο αιματηρός Δεκέμβριος και τα όπλα αντήχησαν στους δρόμους της πρωτεύουσας. Ο αδελφοκτόνος Εμφύλιος είχε αρχίσει. Ελληνες εναντίον Ελλήνων. Και έπρεπε να φθάσουμε στον Αύγουστο του 1949 για να σιγήσουν τα όπλα. Η Δεξιά ως κυρίαρχη τα χρόνια εκείνα, έσυρε στα ξερονήσια τους αντιφρονούντες. Ανάμεσά τους κι ένας δικός μας άνθρωπος, που μας αφηγήθηκε ένα περιστατικό κάποια φορά, όπως ως εξόριστος το έζησε στις σκηνές της Μακρονήσου. Φαντάζει, ίσως, σήμερα σαν ένα ασήμαντο ανέκδοτο. Κρατάει όμως και μας μεταφέρει το κλίμα μιας εποχής. Είναι και η επικαιρότητα με τις δικές της απαιτήσεις. Γι’ αυτό και το παραθέτουμε αφού παραφράζοντας και τον μεγάλο μας Ελληνα ιστορικό και βιογράφο Πλούταρχο, μπορούμε να πούμε ότι οι Βίοι είναι Παράλληλοι!
“Εκεί στο νησί, τα “νέα” από τον έξω κόσμο τα μαθαίναμε από τα μεγάφωνα του στρατοπέδου, διανθισμένα πάντοτε με εμβατήρια της... εποχής! Ηταν και λιγοστά. Τοτε, για να είχαμε πληρέστερη και εγκυρότερη ενημέρωση, προσφύγαμε στον πρώτο “σύντροφό” μας που μας έφερναν στο στρατόπεδο για να μάθουμε τα “πραγματικά” νέα, τα “αυθεντικά”. Μας ενδιέφερε να μάθουμε πως πάει ο... αγώνας! Αυτό, βέβαια, το ήξερε ο παράνομος ΄τοτε μηχανισμός του κόμματος και έπαιρνε τα μέτρα του! Η “καθοδήγηση” έκαμνε την δουλειά της. Ετσι, λοιπόν, και η απ’ έξω ενημέρωση ερχόταν... καθοδηγούμενη! Η γνωστή και πάγια: “Η εσωτερική κατάσταση καλή και εξωτερική κατάσταση καλή”. Και αυτό για να μη αποθαρρύνονται οι εξόριστοι και υπογράφουν τις γνωστές εκείνες “δηλώσεις μετανοίας”. Κάποια φορά μαζευθήκαμε περιχαρείς γύρω από ένα νεοεισερχόμενο για να πληροφορηθούμε την πορεία του “αγώνα” στα βουνά και στις πόλεις. Κι εκείνος έκλεισε την “ενημέρωση” με το κλασικό: “Εσωτερική κατάσταση καλή, εξωτ..”. Και τότε ο συνεξόριστός μας από την Θεσσαλία, ο Περδίκης, ξέσπασε: “Εσωτερική κατάσταση καλή, εξωτερική κατάσταση καλή, και ο Περδίκης μέσα”! Αυτή ήταν η μοίρα του Περδίκη. Μετρούσε τα χαμένα χρόνια, τους χαμένους αγώνες και έβλεπε, ίσως, και την Ελλάδα που χανόταν!..
Θυμηθήκαμε τον... Περδίκη καθώς βλέπουμε πως κυλάει σήμερα και η δική μας ζωή, η μοίρα μας! Μάταια προσπαθούμε να καταλάβουμε που μας πάνε!.. Καυχώνται τώρα οι φυλές των βουλευτών που συνθέτουν και στηρίζουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πως κρατούν γρανιτένια την συνοχή τους. Με το δίκιο τους, πρέπει να πούμε. Ιδρωσαν οι ταγοί μας, ως φιλομαθείς, για να μελετήσουν το Νομοσχέδιο των 7.500 σελίδων σε μια μέρα και ομόθυμοι, ομόψυχοι και ομόφρονες (αριστεροί και δεξιοί), το ψήφισαν. Γιατί όχι; Μήπως αυτοί θα πληρώσουν τον λογαριασμό; Ενας αναγραμματισμός είναι ανάμεσα στο “αμύνεσθαι περί πάτρης” του Ομήρου και στο “αμύνεσθαι μερί πάρτης” των βουλευτών μας. Εκεί θα κολλήσουμε; Προφανώς θα σκέπτονται, όταν ψηφίζουν!.. Αλυχτούν ως αριστεροί στα πρωινά τηλεκαφενεία και το βράδυ στη Βουλή ψηφίζουν σαν κότες! Το είπε κάποια φορά κι ο Ουρουγουανός συγγραφέας Εδουάρδο Γκαλεάνο, αριστερός ήταν ο άνθρωπος: “Η εξουσία είναι σαν το βιολί. Το πιάνεις με το αριστερό και το παίζει με το δεξί”. Αυτό κάνει και η κυβέρνησή μας. Μας κατέκλυσε με αριστερές κορώνες ο ΣΥΡΙΖΑ, πήρε την εξουσία και ακολουθεί τώρα το δόγμα: “Οσο δεξιότερα, τόσο καλύτερα”. Φοβούνται τώρα και τις λαϊκές συγκεντρώσεις, οι πρώτοι διδάξαντες, οι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ. Και τρέμουν με το κίνημα “Παραιτηθείτε” της Τετάρτης. Και προσπαθούν χωρίς πλέον ντροπή,να το διαβάλουν. Κυβερνούν με το πριμ των 50 εδρών που έδινε ο εκλογικός νόμος. Και τώρα μαγειρεύουν νέο εκλογικό νόμο που να ευνοεί το δεύτερο κόμμα. Γιατί ξέρουν τι τους περιμένει.
Εχουμε μια κυβέρνηση που βαδίζει χωρίς πρόγραμμα, ακόμα και για την επόμενη ημέρα. Βαδίζει με αυτόματο πιλότο ή πιο σωστά, με πιλότο τα μνημόνια που υπέγραψε. Και τώρα, μας λέει, πως “αλλάζει σελίδα”. Καλύτερα όμως θα ήταν ν’ αλλάξει το βιβλίο της. Γιατί όλες οι σελίδες του, τα ίδια παραμύθια γράφουν. Και γιατί με παραμύθια ήταν... και ο Περδίκης μέσα!..