Του Στάθη Μακρίδη
Μας είναι γνωστό σαν αφήγημα, φαντάζει όμως και λίγο σαν ανέκδοτο, παρόλα τα τραγικά στοιχεία που ενέχει. Το παραθέτουμε αφού και η ζωή μας, εκεί που φθάσαμε, ανέκδοτο κατάντησε.
Ενας καλός καγαθός μεσήλικας που σκότωσε τον πατέρα του, ζήτησε από τους δικαστές που τον δίκαζαν, να τον κρίνουν με επιείκεια γιατί είναι ορφανός! Δεν λυπήθηκε τον πατέρα του ο πατροκτόνος. Τον εαυτό του σκέφθηκε, το μέλλον του. Κάπως έτσι εξελίσσονται τα πράγματα και στην πολιτική ζωή του τόπου μας. Ακούσαμε τον Πρωθυπουργό μας πρόσφατα να δηλώνει: “Τρέφαμε αυταπάτες και παρασυρθήκαμε απ’ αυτές”. Και θυμηθήκαμε τον... πατροκτόνο! Ο Πρωθυπουργός μας, βέβαια, δεν είναι πατροκτόνος. Σολοικίζοντας όμως, θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι ένας πρώτης τάξεως... λαοκτόνος! Δεκαπέντε ολόκληρους μήνες μας αραδιάζει παραμύθια, χώρια τα προεκλογικά. Και τώρα βαπτίζει τα ψέμματα αυταπάτες, για να ελαφρύνει τις ευθύνες του και ν’ αποφύγει την λαϊκή οργή! Η επιείκεια που ζήτησε ο δολοφόνος του πατέρα του από τους δικαστές!
Εμείς τώρα που προσπαθούμε να καταλάβουμε ποιά είναι τα σύνορα ανάμεσα στα ψέμματα και στις αυταπάτες διερωτώμεθα, τι άραγε ήταν, για παράδειγμα, το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης του Δραγασάκη, που παραπλάνησε τον λαό. Ψέμματα ή αυταπάτες; Ο ψεύτης και ο αυταπατώμενος, λένε ψέμματα και οι δύο. Ο μεν ψεύτης στους άλλους, ο δε αυταπατώμενος στον εαυτό του. Και οι δύο όμως είναι ψεύτες και ηθικά μεμπτοί. Επρεπε να ενημερωθεί ο Αλέξης Τσίπρας ποιός ήταν ο συσχετισμός των δυνάμεων στην Ευρώπη και να λάβει υπόψη του τις προειδοποιήσεις των δανειστών, που του έλεγαν να μη δίνει υποσχέσεις με δικά τους χρήματα. Βιαζόταν όμως να γίνει Πρωθυπουργός. Κι εμείς τώρα που πληρώνουμε τον λογαριασμό! Δυστυχώς σήμερα, καθημερινά παριστάμεθα μάρτυρες των όσων τεκταίνονται στα παρασκήνια αλλά και στα προσκήνια της διεθνούς πολιτικής. Και τα σύννεφα πυκνώνουν απειλητικά πάνω από τον ουρανό της πατρίδας μας. Τα κόμματα της Αντιπολίτευσης δεν μπορούν ή και δεν θέλουν ν’ αυτοπροσδιορισθούν, να βρουν τον δρόμο τους, για να καταλάβουμε κι εμείς που βρίσκονται, που βαδίζουν και που το πάνε. Τα μικρά ιδιαίτερα κόμματα με τις σπασμωδικές και αντιφατικές “θέσεις” τους, δεν πείθουν. Και γι’ αυτό φυλλορροούν. Προσπαθούν να σωθούν ψάχνοντας συμμαχίες σε ατελέσφορες συζητήσεις. Δεν ζητούν εκλογές γιατί φοβούνται τον αφανισμό τους. Περισσότερο ευφυείς οι Ανεξάρτητοι Ελληνες, σκαρφάλωσαν στα κυβερνητικά κλαδιά και απολαμβάνουν τους καρπούς του ιδεολογικού ξεπεσμού τους. Ετσι την γλίτωσε κι ο Μουζάλας!..
Η Νέα Δημοκρατία δεν δείχνει να βρήκε τον προσανατολισμό της. Το εσωτερικό της μέτωπο εμφανίζεται διαταραγμένο. Ο Καραμανλής βυθισμένος στη σιωπή του, δεν συμφιλιώθηκε ακόμα με την ιδέα ότι ο καραμανλισμός σταδιακά... ξεδοντιάζεται! Θλίβεται ο άνθρωπος . Το πολύ, όμως, της θλίψεως γεννά παραφροσύνη. Και έτσι ουσιαστικά, σιγά-σιγά, κατάντησε να θεωρείται με τα καμώματά του, συνιστώσα του... ΣΥΡΙΖΑ! Ο τόπος φλέγεται, νομοσχέδια αντιλαϊκά μπαινοβγαίνουν στη Βουλή και αυτός ούτε λέξη. Σαν να μη διετέλεσε Πρωθυπουργός. Δεν σέβεται ούτε τον νέο αρχηγό του, ούτε τους ψηφοφόρους του κόμματός του, ούτε και τον δεινοπαθούντα Ελληνικό λαό! Δεν θέλει να τα χαλάσει με τον Τσίπρα. Κάτι περιμένει!
Οι πολίτες σήμερα, καταπονημένοι και εξαιρετικά δύσπιστοι μετά από τόσα και τόσα που είδαν, άκουσαν και υπέστησαν τα τελευταία ιδιαίτερα πέντε χρόνια, δεν φαίνονται πρόθυμοι να εγκαταλείψουν τον “καναπέ”. Εντρομοι παρακολουθούν βουλευτές να ψηφίζουν νομοσχέδια που δεν χαμπαρίζουν το περιεχόμενό τους. Περιχαρείς ψήφισαν ένα νομοσχέδιο 7.500 σελίδων για το ασφαλιστικό και την παραχώρηση της διαχείρισης της κρατικής περιουσίας για 99 χρόνια στους ξένους. Ο,τι γνωρίζουν απ’ αυτά που ψηφίζουν, το έχουν από τα “σκονάκια”, σαν εκείνα που διακινούν οι κακοί μαθητές!
Για να κινητοποιηθούν και πάλι οι πολίτες θα πρέπει να συναντήσουν μια πειστική εναλλακτική πρόταση. Κι εδώ έρχεται πρώτη η ευθύνη του Κυριάκου Μητσοτάκη, μιας και όπως όλα δείχνουν, θα είναι ο ρυθμιστής των πολιτικών εξελίξεων. Ζητάει επίμονα εκλογές. Βιάζεται να γίνει Πρωθυπουργός. Το κακό, βέβαια, δεν είναι αυτό. Το κακό είναι ότι ως σήμερα δεν έχει ακόμα αρθρώσει ένα καθαρό, πειστικό λόγο, που θα βάλει τη χώρα στις ράγες για να βρει το ρυθμό της. Τα παθήματα και οι αβελτηρίες του Τσίπρα θα πρέπει να γίνουν ασφαλής οδηγός στην πλεύση του. Και οι 111 ημέρες κοντεύουν να τελειώσουν!..