Τον τελευταίο καιρό είχε γίνει της μόδας το Ισλάμ και είχε κατορθώσει να διεισδύσει και μέσα στις Χριστιανικές Κοινωνίες. Οι σημερινές όμως ωμότητες και θηριωδίες των ισλαμιστών, επανέφεραν στο προσκήνιο το αληθινό πρόσωπο του Ισλάμ και όλοι το βλέπουν με αποτροπιασμό.
Από την άλλη, οι αφρικάνικοι και ασιατικοί λαοί, δεν εμπιστεύονται τους παπικούς και προτεστάντες αποικιοκράτες, που τους μεταχειρίζονται σαν σκλάβους και λυμαίνονται τον τόπο τους.
Τα κόμματα, οι ιδεολογίες και φιλοσοφίες, χρεοκόπησαν. Τα μεγάλα κράτη συναγωνίζονται για το ποιος θα κατασκευάσει τα πιο καταστροφικά όπλα για την ολοκληρωτική καταστροφή του κόσμου και από παντού ακούγονται φωνές απόγνωσης για τη θύελλα που προμηνύεται και η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια κι ο φόβος, έγιναν σύντροφοι του ανθρώπου. Ετσι πολλοί πιστεύουν ότι εσήμανεν η ώρα της Ορθοδοξίας, γιατί η λύση του δράματός μας βρίσκεται πιο πολύ μέσα μας και εκεί ακριβώς είναι ο χώρος στον οποίο μιλάει η θρησκεία, η οποία εξανθρωπίζει τον άνθρωπο και τον οδηγεί στην παραδοχή και εφαρμογή των ηθικών Αρχών και κανόνων, που προέρχονται όχι από τον άνθρωπο, αλλά από το Θεό. Ετσι ο Θεός δεν πέθανε, όπως διακηρύττει ο άθεος υλισμός και μαρξισμός. Αντί να πεθάνει ο αθάνατος Θεός, αργοπεθαίνει ο ίδιος ο μαρξοϋλισμός. Αλλωστε αυτή είναι η σίγουρη κατάληξη όλων όσων πολεμούν το Θεό. Ποτέ δεν άκουσαν τί είπε ο Χριστός στο Σαούλ (Παύλο) όταν πήγαινε στη Δαμασκό να εξολοθρεύσει τους Χριστιανούς; “Σαούλ, Σαούλ, τί με διώκεις; Σκληρόν σοι, προς κέντρα λακτίζειν”.
Οι δύο μεγάλοι σύγχρονοι Αγγλοι ιστορικοί Αρ. Τούμπη και Στ. Ράνσιμαν, διαπιστώνουν και κηρύττουν ότι: “Η Ορθοδοξία είναι η μεγάλη ανακάλυψη, η οποία επιφυλάσσεται στις επερχόμενες γενεές, είναι ο κόσμος που έρχεται, διότι μόνη αυτή ενσαρκώνει τη δυνατότητα εξόδου από το απελπιστικό αδιέξοδο του δυτικού πολιτισμού”. Και πραγματικά, η εποχή μας μοιάζει κάπως με τη Βυζαντινή. Τότε η Ορθοδοξία εκχριστιάνισε και εκπολίτισε τους βάρβαρους λαούς της Ευρώπης. Σήμερα πάλι διεισδύει και ιδρύει Ναούς και Μητροπόλεις σ’ όλη την Ευρώπη και σ’ όλες τις χώρες της Αφρικής, Αμερικής, Αυστραλίας, Ασίας κλπ. Ασπάζονται την Ορθοδοξία και εκπολιτίζονται. Παντού στις φτωχές χώρες χτίζονται Ναοί, σχολεία, ιατρεία, ορφανοτροφεία, κλπ.
Και γιατί ασπάζονται την Ορθοδοξία; Ο Μακαριστός Χριστόδουλος μας εξηγεί: “Μεγάλος γίνεται στον καιρό μας λόγος για δημοκρατική παράδοση στην τόπο μας και αναζητούνται πρότυπα δημοκρατίας στις χώρες της δύσης. Ωστόσο δεν έχουμε όσο πρέπει όλοι οι νεοέλληνες συνειδητοποιήσει ότι το δημοκρατικό ιδεώδες, πριν ακόμη παγιωθεί στη Δύση, επεβίωσε στην Ανατολή μέσα στην Ορθοδοξία, που με το συνοδικό της σύστημα καταξίωσε τους δημοκρατικούς θεσμούς και έγινε ο σωστικός βόμβυκας μέσα στον οποίο η αρχαία Εκκλησία του Δήμου μπόρεσε να βρει τη θαυμαστή συνέχειά της. Με αυτό της το ιδίωμα, η Ορθοδοξία στάθηκε μακριά από τον παπικό ολοκληρωτισμό και δεν ανέχθηκε καν να εξελιχθεί σε ιεροκρατικό σύστημα, που εξουδετερώνει τη γνώμη των πολλών και καταδυναστεύει ανελέητα την ελευθερία. Μέσα στην Ορθοδοξία διασώζονται επί αιώνες τώρα οι βασικές και θεμελιώδεις αρχές, που διέπουν τις σύγχρονες κοινωνίες και εξασφαλίζουν την ομαλή εξέλιξη του ανθρώπινου βίου. Τέτοιες αρχές είναι ο σεβασμός του προσώπου, η τιμή προς την ελευθερία, η αληθινή οικουμενικότητα που απεχθάνεται φυλετισμούς και διακρίσεις σε βάρος των ανθρώπων. Η Ορθοδοξία, με το πνεύμα της, έμεινε στο διάβα πολλών αιώνων, πολλοί από τους οποίους υπήρξαν δίσεκτοι, πιστή σ’ αυτές και με αυτές ετροφοδότησε γενεές πιστών της, πλάθοντας τον τέλειο τύπο ανθρώπου.
Η οικουμενική εξ άλλου διάσταση της Ορθοδοξίας, που το κάλλος της φαίνεται καθαρότερα στις σχέσεις της με τους λαούς που εκχριστιάνισε και εκπολίτισε, την καθιερώνει σαν αληθή Μητέρα που αναγνωρίζει, εκτιμά και αξιοποιεί τα χαρίσματα, τις παραδόσεις και τις αξίες των λαών που προσέρχονται στους κόλπους της και απεχθάνεται τους κάθε λογής ιμπεριαλισμούς, συνειδητοποιώντας το χρέος να ενεργήσει και να καλλιεργήσει τα αυτόχθονα στοιχεία της πολιτιστικής κληρονομιάς κάθε λαού. Θα ήταν πολύ χρήσιμο να έσκυβαν πάνω σ’ αυτό το ιδίωμα της Ορθοδοξίας και τα άτομα και οι λαοί, για να διδαχθούν τον τρόπο όχι της αφομοίωσης των μικροτέρων από τους μεγαλύτερους, αλλά της αξιοποιήσεως των δυνατοτήτων τους. Και θα είχε πολλά να ωφεληθεί ο κόσμος, αν μπορούσε ν’ απαγκιστρωθεί από τις ποικίλες πολιτικές σκοπιμότητες και να προσορμισθεί με ασφάλεια στον τρόπο αυτό, που η Ορθοδοξία επέλεξε για να τιμήσει και όχι να ατιμάσει αυτούς που την εμπιστεύθηκαν.
Τέλος, στην Ορθοδοξία θα βρει κανείς γνήσια την ασκητική διάσταση που, με τη δωρική της λιτότητα, χαρακτηρίζει τις δομές της. Πράγματι στον κατακλυσθέντα από τη σάρκα και τη χλιδή κόσμο μας, το κήρυγμα της ασκητικής, αρρενωπής λιτότητας, προσφέρεται σαν αντιστάθμισμα που μπορεί να εξισορροπήσει τις φυγόκεντρες τάσεις της αλλοπρόσαλλης εποχής μας, που, αφού έπνιξε τον άνθρωπο μέσα στα πελάγη των αντιπνευματικών ανέσεων, τώρα τον οδηγεί στο αδιέξοδο της υπαρξιακής αγωνίας, που αναδύεται σαν καρπός της υπερκατανάλωσης και της υπερβολής. Το μέτρο που οι αρχαίοι Ελληνες τοποθετούσαν σαν κρηπίδωμα της αληθινής προόδου, μέσα στην Ορθοδοξία απολυτοποιείται και με τις κοινωνικές του προεκτάσεις αγκαλιάζει την ανθρώπινη ύπαρξη.
Ολα αυτά μέσα στον ορυμαγδό της γενικής σημερινής ακαταστασίας, παίρνουν μια ξεχωριστή αξία. Και καθώς ποικίλοι και διάφοροι σερβίρουν στη νεολαία μας άχυρα, που εκείνη με την άγνοια και την αφέλειά της τα τρώει για στέρεη τροφή, προβάλλεται ακόμη περισσότερο η Ορθοδοξία σαν ταμείο ανεκτίμητης πνευματικής παρακαταθήκης, απο το οποίο όποιος γνωρίζει, αντλεί τα χρήσιμα και ουσιώδη. Οι πράκτορες του ιδεολογικού λαθρεμπορίου δεν θα σταματήσουν το έγκλημά τους. Αλλά εμείς όλοι οι άλλοι οφείλουμε να αγαπήσουμε, να γνωρίσουμε, να εκτιμήσουμε και να αξιοποιήσουμε για χάρη δική μας, των παιδιών μας και του Εθνους μας αυτό που είναι και που τόσο επάξια εκπροσωπεί η Ορθοδοξία: την ανθρωπιά”.
Μ’ ευχές και τιμή
Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Αλεβιζάκης