Η Εκκλησία μας, μετά την απελευθέρωση της Πατρίδας μας από τους Τούρκους, βρήκε θριαμβεύουσα και ακτινοβολούσα. Ηταν πανίσχυρη, γιατί ο λαός ήταν συσπειρωμένος γύρω της. Από την Εσπερία κατεβαίνουν οι Βαυαροί του Οθωνα για ν’ αναλάβουν τα ηνία της χώρας μας. Στις βαλίτσες του κουβαλούν και το νέο ρεύμα του άθεου “Διαφωτισμού” για να διαφωτίσουν(!!) τον πιστό λαό και να δημιουργήσουν τη νέα “σύγχρονη και προοδευτική κοινωνία”. Γύρω τους συσπειρώνονται πολιτικοί, λογάδες, καλαμαράδες, επιστήμονες και πολλοί άλλοι και καλλιεργούν το δίχως Θεό πνεύμα. Ιδίως, πολλών από τους λογοτέχνες τα κείμενά τους, έμεσα ή άμεσα, βάλλουν κατά του Θεού και εκθειάζουν τον υλισμό. Τον ίδιο δρόμο ακολουθούν οι μαρξιστές και το κεφάλαιο στ’ αστικά καθεστώτα του τόπου μας.

Το μεγάλο εμπόδιο είναι η Εκκλησία. Αυτή πρέπει ν’ αποδυναμωθεί, να μπει στο περιθώριο και να εξαφανιστεί και φυσικά το Ιερατείο, που το θεωρούν σκοταδιστικό, αναχρονιστικό, φασιστικό και ανήθικο. Αμεσος στόχος λοιπόν είναι η ηγεσία της Εκκλησίας και φυσικά ο Πνευματικός ηγέτης της, ο Πατριάρχης, το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Στην παγίδα αυτού του στόχου, πέφτουν και πολλοί εκκλησιαστικοί, όπως παλαιοημερολογίτες, επίσκοποι και κληρικοί. Η κάθε ομάδα βέβαια μάχεται το Πατριαρχείο για δικούς της λόγους και σκοπούς. Οπλο, η συκοφαντία. Οργανα, ο τύπος και προπαντώς, τα ΜΜΕ.

Θέλουν ορισμένοι Ελλαδίτες τον Πατριάρχη σαν ακίνδυνο λείψανο. Να μη μιλάει, να μην κινείται, να μην ταξιδεύει. Τον θέλουν παροπλισμένο, σαν το θωρηκτό Αβέρωφ. Τον θέλουν σαν κουρδιστό παιχνιδάκι, που θα κινείται μόνον όταν το κουρδίζουν αυτοί. Να παίρνει εντολές από τα κέντρα εξουσίας της Ελλάδας και να λέει αυτά που θέλουν. Στις μέρες μας του έψαλλαν τον αναβαλλόμενο γιατί δεν στήριξε τα συλλατήρια για τη Μακεδονία. Αν δεν παίρνει γενικά το μέρος της Ελλάδος, είναι τουρκόφιλος, τουρκολάτρης, κατάσκοπος, που υπηρέτησε ως υπολοχαγός στον τουρκικό στρατό.

Αλλοι θέλουν να φύγει το Πατριαρχείο από την Πόλη, όπως ο καθηγητής Γιανναράς, με το άρθρο του στην “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ”. Αγνούν όμως ότι έτσι παίζουν το παιχνίδι της Μόσχας, της Τουρκίας και των Φράγκων.

Η εφημερίδα των Φράγκων “Καθολική”, έγραφε: “Ο Βαρθολομαίος είναι ο τελευταίος ή το πολύ, προτελευταίος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, τα οικουμενικά του δικαιώματα είναι άνευ περιεχομένου και δεν μπορεί να υπαχθεί μέρος της Ελληνικής Εκκλησίας σε Αρχή που τελεί υπό ξένο έλεγχο”.

Αλλοι τον θέλουν να μη συνομιλεί με αιρετικούς, παπικούς, προτεστάντες, να μη μετέχει στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών, γενικά να μη συνομιλεί με αλλόθρησκους. Ο Αγ. Γρηγόριος όμως ο Παλαμάς, μπορούσε να συζητά με αλλόθρηκους μουσουλμάνους. Ο Πατριάρχης, όχι. Πως θα γίνει όμως, σήμερα όλοι διαλέγονται. Υπάρχει πλήθος οργανώσεων με επικεφαλής τον ΟΗΕ. Πώς θα γνωρίσουν οι ετερόδοξοι, οι αλλόπιστοι τους θησαυρούς της Ορθοδοξίας; Πώς θ’ αρθούν οι παρεξηγήσεις αιώνων; Πώς θα επανέλθει η κατανόηση και ίσως κάποτε, η Ενωση πάντων και πώς θ’ αναγνωρίσουν ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι “Καινοτόμητος” Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική;

Τους ενοχλούσε ο Αθηναγόρας, χάρη στον οποίο η Ορθοδοξία έγινε πασίγνωστη στην Οικουμένη. Είναι μασόνος, οικουμενιστής, παπικός και άλλα χειρότερα. Ο Αθηναγόρας έφυγε. Ηρθε ο Δημήτριος. Τους ενοχλούσε η αγιότητα, η ταπεινότητά του. Τα ίδια πάλι. Οικουμενιστής, μασόνος, παπικός, λατινόφρονας, που συλλειτουργούσε με τον πάπα, ο τουρκόδουλος. Κοιμήθηκε και αυτός. Ηρθε ο Βαρθολομαίος. Νέος, δραστήριος, μορφωμένος. Ο ίδιος οχετός: ο προδότης, ο οικουμενιστής, ο τουρκόφιλος αξιωματικός του τουρκικού στρατού, αυτός που θέλει να μας πάρει τις Επαρχίες των νέων χωρών και τόσα άλλα προκλητικά, χυδαία και προπαντός, αναπόδεικτα.

Αγνοούν ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης είναι Πολιτικός, είναι Πνευματικός ηγέτης της Ορθοδοξίας, δεν είναι μόνο της Ελλάδος. Είναι ο πρώτος στην Ορθοδοξία. Πρώτος σημαίνει ότι όλα αρχίζουν από αυτόν και τελειώνουν σ’ αυτόν. Δεν πρόκειται να γίνει πάπας, γιατί δεν θέλει και γιατί τον εμποδίζουν οι κανόνες. Λάθη γίνονται, λόγων κακών εισηγήσεων ή ελλειπών πληροφοριών, διορθώνονται όμως με αγάπη, σύνεση, μετριοπάθεια, επισκέψεις, με σεβασμό προς το θεσμό.

Αυτός ο Πατριάρχης, που λοιδορείται, με τις 2.000 ψυχές Ελλήνων που του έμειναν, συναντιέται με όλους τους ηγέτες. Μπους, Κλίνον, ξένους υπουργούς, πρέσβεις, ως ίσος προς ίσον. Αυτός ο Ποιμένας των 2.000 ψυχών μιλάει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και εκπλήσσει. Ελληνας Ευρωβουλευτής είπε: “Οι Ευρωβουλευτές περίμεναν ν’ ακούσουν κάποιον γραφικό ανατολίτη γενειοφόρο, αλλά όταν τον άκουσαν έμειναν εμβρόντητοι”. Αυτός που τον κακολογούν, μίλησε στη Ρώμη στην Ιταλική γλώσσα και εξέπληξε τους Ιταλούς, γιατί μιλάει τα Ιταλικά καλύτερα από τον πάπα. Αυτός κατόρθωσε να συ­γκαλέσει για πρώτη φορά την Πανορθόδοξη Σύνοδο στην Κρήτη. Συγκαλεί σύνεδρια προσωπικοτήτων και επιστημόνων, όπως για το περιβάλλον. Είναι ο Πράσινος Πατριάρχης. Εχει τεράστια μόρφωση και καταπλήσσει. Τα κείμενα που στέλνονται από το Συνοδικό γραφείο θα μείνουν στην ιστορία, ως κειμήλια της Εκκλησίας.

Γράφει ο Αρχ. Δοσίθεος στο βιβλίο του “Θέλω να πιω όλο το Βόσπορο”: Μια μέρα επισκέφθηκα τον Πατριάχη στο γραφείο του και τον βρήκα πολύ στεναχωρημένο και πικραμένο, σχεδόν έκλαιγε. “Αν μου επιτρέπετε Παναγιώτατε, γιατί είστε σ’ αυτήν την κατάσταση;” Ηταν σκυμμένος πάνω σε σωρούς εφημερίδων και μου απαντά: “Δεν βλέπετε τί γράφουν οι εφημερίδες; Και καλά οι τουρκικές, αλλά γιατί και οι ελληνικές; Τόση χολή, τόσο μένος; Που στοχεύουν άραγε;” Και πότε δεν είναι στεναχωρημένος και πικραμένος ο Πατριαρχής; Ξεχειλίζει ο πόνος στα κείμενά του.

Λέει ο ίδιος: “Οταν εγκαταλειπώμεθα από τους οικείους της πίστεως και όταν  βαλλώμεθα αδίκως και συνεχώς από την προκατάληψιν, την παραπληροφόρησιν και τον φανατισμόν, τί άλλο θα μας κρατήσει ορθίους, παρά η υπομονή και εμπιστοσύνη εις τον Θεόν. Εις κάθε δοκιμασίαν ενθυμούμε τους λόγους τους Μ. Αθανασίου: “νεφυδριόν έστι και θάττον παρελεύσεται”, συνεχίζομεν την ζωήν και την μαρτυρίαν μας εις τον τόπον του θρύλου και της Ιστορίας, με υπομονήν, ηρεμίαν και θάρρος. Πιεζόμεθα με κάθε τρόπον, αλλά δεν φθάνομεν εις αδιέξοδον, ευρισκόμεθα εις αμηχανίαν αλλ’ όχι εις απελπισίαν, διωκόμεθα αλλά δεν ε­γκαταλειπώμεθα, καταβαλλόμεθα αλλά δεν χανόμεθα και ούτω μένωμεν όρθιοι εις τα πλέον τρομεράς καταιγίδας... Το Πατριαρχείον δεν πρόκειται να εκπατρισθεί. Δεν θα φύγωμεν, θα μείνουμε δώ με όσους απέμειναν και με τις σκιές των προγόνων που μας περιβάλλουν. Θα έρχεσθε σεις και τα παιδιά σας και τα εγγόνια σας στην Πόλη και θα ευρίσκετε εδώ τον Πατριάρχη του Γένους, για να πάρετε την ευχή του”. Αυτά είπε προς Ελληνες που τον επισκέφτηκαν.

Κι ενώ Ελλαδίτες τον κακολογούν και του σκάβουν το λάκκο, υπάρχουν ισχυρές προσωπικότητες στην Τουρκία που σθεναρά τον στηρίζουν. Κορυφαίοι Τούρκοι δημοσιογράφοι ομολογούν ότι: “Σταυρώνουμε καθημερινά τον Πατριάρχη”, σε συνέντευξή τους προς το “ΘΕΜΑ”, που δικαιώνουν πλήρως τον Πατριάρχη στα όσα κατήγγειλε για την αντιμετώπιση που έχει από το Τουρκικό κράτος.

Οι κορυφαίοι Τούρκοι δημοσιογράφοι:

1. Γιαβούζ Μπαϊντάρ: “Ο Βαρθολομαίος είναι ένας αξιοσέβαστος και προσεκτικός άνθρωπος. Αν λοιπόν δηλώνει πως νιώθει ότι τον σταυρώνουμε, τότε θα πρέπει να δώσουμε προσοχή! Ο Πατριάρχης ζητά βοήθεια από την Αγκυρα και τον πρωθυπουργό, τους οποίους αντιλαμβάνεται ως φίλους. Δεν ζητά τίποτε άλλο από το να κρατήσουμε την υπόσχεση που δώσαμε πριν από χρόνια. Η Τουρκία δεν κερδίζει τίποτα από την “σταύρωση” του Πατριάρχη. Αντίθετα, θα ξευτελιστούμε. Αν ξανανοίγαμε τη Σχολή της Χάλκης, θ’ αποχτούσαμε κύρος και αυτοί που κριτικάρουν την Τουρκία, θα έβγαζαν το σκασμό τους”.
2. Ο Αλί Μεχμέτ Μπιράν: “Πώς μπορεί ο πρωθυπουργός να μην κρατά την υπόσχεσή του; Ας ακούσουμε επιτέλους το Βαρθλομαίο. Αλλιώς να μην εξοργιστούμε αν πάει στο ΕΔΑΔ. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης είναι ένας άνθρωπος που συντηρεί το διεθνή ρόλο του Πατριαρχείου μέσα στην καρδιά μιας μουσουλμανικής χώρας. Η διεθνής επιρροή του είναι τέτοια, που ανά πάσα στιγμή έχει τη δυνατότητα να συναντηθεί με όποια προσωπικότητα θελήσει. Κι εμείς, που υποτίθεται πως πρέπει να είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτόν τον υποβαθμίζουμε, αποκαλώντας τον έναν Πατριάρη με έδρα το Φανάρι της Κωνσταντινούπολης”.
3. Ο Μπαϊντάρ: “Είναι ατυχές το γεγονός, από την πλευρά του Υπουργού των εξωτερικών μας, να ξεκινήσει μια έντονη διαμάχη μ’ έναν ευρέως σεβαστό ηγέτη, σε μια τόσο ευαίσθητη περίοδο. Δεν υπάρχει τίποτε το εσφαλμένο στη στάση του Οικουμενικού Πατριάρχη”.
4. Ο Οκτάι Εκσί: “Η βαριά κουβέντα του Βαρθολομαίου ήταν το ότι ορισμένες φορές αισθάνεται σαν να σταυρώνεται. Εχει μήπως άδικο; Να το ξεκαθαρίσουμε, ακόμα κι αν υπερβάλλει. Οχι, δεν έχει καθόλου άδικο”.
5. Ο Εργκούν Μπαμπαχάν: “Δεν τους σταυρώνουμε, αλλά τους καίμε και τα σπίτια”, αναφερόμενος στην περίπτωση της 11χρονης Ιμβριας μαθήτριας ΜΑΡΙΝΑΣ, που ήρθε πρώτη σε διαγωνισμό απαγγελίας ποιήματος του εθνικού ύμνου της Τουρκίας, της οποίας το σπίτι πυρπόλησαν, καίγοντας ζωντανό τον αδερφό της”.
6. Η Κεσμάν Χατεμί: Νομική εκπρόσωπος του Πατριαρχείου δήλωσε: “Οι τουρκικές αρχές έφτασαν στο σημείο να δώσουν στο δρόμο, επί του οποίου βρίσκεται το Πατριαρχείο, το όνομα του Σετρατζάμ Αλί Πασά, του Οθωμανού Πρωθυπουργού που διέταξε τον απαγχονισμό του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε’”.

Τί να πούμε ύστερα από τέτοιες δηλώσεις επιφανών Τούρκων; ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ.

Η ΣΚΛΑΒΑ ΠΟΛΗ

Η σκλάβα πόλη κάθεται’ς το Βόσπορο και κλαίει

κι ο φιδωτός ο Βόσπορος, την συμπονεί και λέει:

“Πες μου κυρά μου ζηλευτή, πεντάμορφη κυρά μου,

Γιατί ποτίζεις δάκρυα τα γαλανά νερά μου;

Σαν τ’ είναι που μου ζήτησες κ’ εγώ να μη σ’ το φέρω

Μήπως σ’ ελύπησα ο φτωχός και δίχως να το ξέρω;

Στα κάτασπρα τα πόδια σου δεν πέρασεν ημέρα

που να μη σου ‘φερα σκυφός δώρ’ απ’ τον κόσμο πέρα.

Τα μύρα της Ανατολής και τα μεταξωτάτης

και τα χαλιά τ’ ατίμητα, τα μυριοπλούμιστά της

Και της Φραγκιάς τ’ σημικά και τα χρυσά στολίδια

και τ’ αλλά της τα ξακουστά, τα τόσα της παιχνίδια.

Πες μου λοιπόν γιατί μου κλαις, πεντάμορφη κυρά μου,

Γιατί ποτίζεις δάκρυα τα γαλανά νερά μου;”

“Στα κάτασπρα τα πόδια μου δεν πέρασε ημέρα

που να μη μούφερες σκυφτός δώρα από τον κόσμο πέρα.

Μον’ ένα δώρο ολημερίς κι ολυνυχτίς προσμένω,

Κι ακόμα δεν μου τόφερε το κύμα τ’ αφρισμένο.

Μον’ ένα δώρο λαχταρούν τα μάτια μου και κλαίνε,

Ατίμητο’ς τ’ ατίμητα-ελευθεριά το λένε”.

Ο Βόσπορος που τ’ άκουσε κυττάζει την κυρά του

κι αναστενάζει θλιβερά’ς τα γαλανά νερά του

Κωνσταντίνος Μάνου (1869-1913) “Λόγια της Καρδιάς”

Μ’ ευχές και τιμή

Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Αλεβιζάκης