“Η 14η Φεβρουαρίου-γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου-καθιερώθηκε ως γιορτή των ερωτευμένων. Μια εισαγόμενη ευρωπαϊκή γιορτή, όπως και του Σάντα Κλάους (Αγίου Βασιλείου). Και την κάναμε Ελληνική για να δείξουμε στους ευρωπαίους πόσο προοδευτικοί και μοντέρνοι είμαστε. Προσπαθούν, οι δήθεν μοντέρνοι, με κάθε τρόπο να μας κάνουν ν’ απαρνηθούμε την Ορθόδοξη Ελληνική μας παράδοση, τον Ελληνορθόδοξο πολιτισμό μας που κρατά 2.500 χρόνια τώρα, που τον μελετούν σοβαροί άνθρωποι και εξίστανται και αντί να περηφανευόμαστε και να τον προβάλλουμε, μας πλασάρουν κάθε ευρωπαϊκό σκουπίδι και το υιοθετούμε άκριτα.
Ετσι, αντί της αγιογραφίας και της ζωγραφικής μας, υιοθετήσαμε την αφηρημένη τέχνη. Αντί της αθάνατης Βυζαντινής μουσικής μας, μας πλάσαραν την ευρωπαϊκή. Αντί των λεβέντικων ελληνικών χορών και τραγουδιών, υιοθετήσαμε τα ιταλιάνικα, χαβανέζικα, μεξικάνικα, αμερικάνικα τριγλίσματα, ροκ, σέικ, ρέγκε, μέταλ, τους αφρικανικούς χορούς των αγρίων και όλοι κουνιούνται σε ρυθμούς πρωτόγονων αφρικανών και ινδιάνων. Μόνο τη δική μας μουσική και τους χορούς μας δεν καταδέχονται, γιατί δεν είναι μοντέρνοι!!! Κι αν δεν ιδρύονταν οι πολιτιστικοί σύλλογοι, που αντιστέκονται, ίσως να έσβηναν. Μαϊμουδίζουμε και παπαγαλίζουμε κάθε είδους καβουρντίσματα και τρέχουμε στην EUROVIZION να τραγουδήσουμε, όπως εκείνοι στη γλώσσα τους, για να τους δείξουμε πόσο πολιτισμένοι και προοδευτικοί είμαστε και πληρώνουμε αδρά για να πάρουμε το βραβείο του πιθηκισμού και του παπαγαλισμού και όχι μόνο δεν μας το δίνουν, μας κοροϊδεύουν και από πάνω και μας ξευτελίζουν. Αντί να ντυθούμε τις πανέμορφες εθνικές στολές μας, που τις θαυμάζουν οι ξένοι, αντί ν’ ακούσει η οικουμένη τα δικά μας τραγούδια και να θαυμάσει τους δικούς μας χορούς, όπως κάνουν πολλά κράτη που με περηφάνεια παρουσιάζουν τις παραδοσιακές τους στολές και τραγούδια στη γλώσσα τους, πετάμε τα διαμάντια μας σαν τιποτένια και παπαγαλίζουμε τα ξένα. Και παραδώσαμε τη νεολαία μας σ’ αυτό το σκουπιδαριό και τους κάναμε να περιφρονούν ή να ντρέπονται να τραγουδήσουν και να χορέψουν ελληνικούς ρυθμούς. Μήπως δεν υιοθετήσαμε και τις άθεες και υλιστικές θεωρίες; Θεωρούν την Εκκλησία μας σκοταδιστική, αναχρονιστική, οπισθοδρομική. Οχι λοιπόν εκκλησιασμός των μαθητών, όχι στην προσευχή στο σχολείο, όχι στο μάθημα των θρησκευτικών. Πετάξτε τις εικόνες, κρύψτε τους ήρωες για να μη γίνουν τα παιδιά μας, κοιτάζοντας των Κολοκοτρώνη και τον Καραϊσκάκη, φιλοπόλεμοι μιλιταριστές. Κάτω ο γάμος-τώρα συντροφικότητα, κάτω ο όρκος-τώρα ορκίζονται στην τίμια συνείδησή τους. Καμαρώσαμε στη Βουλή έναν τραγέλαφο: Αλλοι να ορκίζονται στο Ευαγγέλιο και άλοι στην αξιοπρεπέστατη τιμή τους!!!
Σαν μοντέρνοι λοιπόν, κάναμε εισαγωγή και τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Τους δικούς μας Αγίους μπορεί να μην τους γιορτάζουν, τον Αγιο Βαλεντίνο όμως τον τιμούν με ευλάβεια. Πόσοι όμως απ’ αυτούς τους μοντέρνους γνωρίζουν ότι, ιστορικά και εκκλησιαστικά Αγιος Βαλεντίνος δεν υπάρχει; Είναι μια κατασκευασμένη γιορτή των εμπόρων, για να κερδοσκοπούν από τους αφελείς πιστούς του Βαλεντίνου. Εκμεταλλεύονται λοιπόν τα ανθρώπινα συναισθήματα για να εισπράττουν άφθονο χρήμα. Επειδή όμως πολλοί Ελληνες είναι καχύποπτοι και δεν έπεσαν στην παγίδα του ξενόφερτου Αγίου, τί σοφίστηκαν; Να βρουν δικούς μας Αγίους, σαν τον Βαλεντίνο, να τον αντικαταστήσουν με ορθόδοξο Αγιο. Να λοιπόν ο Αγ. ΥΑΚΙΝΘΟΣ. Εζησε το 2ο αιώνα, μαρτύρησε σε ηλικία 20 χρονών και διακρίνονταν για την αγιότητα και δεν ήταν μουρντάρης σαν τον Βαλεντίνο. Ετσι θα προβάλλουμε στους νέους μας την αγνότητα. Αλλοι πάλι υποστηρίζουν στη θέση του Βαλεντίνου να βάλουμε τον Πάγκαλο Ιωσήφ, σαν πρότυπο αγνότητας και παρθενίας, ο οποίος δεν υπέκυψε στα θέλγητρα της βασίλισσας και τον πέταξε στη φυλακή.
Αυτά για τους ελεύθερους. Για τους παντρεμένους; Πρέπει και απ’ αυτούς να κερδίσουμε, να τους βάλουμε στο παιχνίδι του έρωτα.
Για τους παντρεμένους, σαν πρότυπο για το συζυγικό έρωτα και ιδανικό της οικογένειας, πρότειναν το ζευγάρι των μαρτύρων και Αποστόλων, τους συνεργάτες του Απ. Παύλου, ΑΚΥΛΛΑ και ΠΡΙΣΚΙΛΛΑ, που γιορτάζουν στις 13 Φεβρουαρίου.
Ετσι καί ελεύθεροι καί παντρεμένοι, στη γιορτή του έρωτα θα αγοράζουν όλοι δώρα για τις αγαπημένες τους και σαν ορθόδοξοι θα τιμάμαι τους Αγίους μας. Ελα όμως που οι ευρωπαίοι την προπαγάνδα την έχουν επιστήμη; Ετσι οι δικοί μας Αγιοι δεν έπιασαν.
Το ερώτημα όμως είναι: Για ποιό λόγο πρέπει να βρούμε Αγίους σαν υποκατάστατα του Βαλεντίνου; Γιατί μια ξενόφερτη εμπορική γιορτή να την κάνουμε Ορθόδοξη Ελληνική, ξένη προς την παράδοσή μας; Μας λείπουν οι γιορτές; Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας όχι μόνο τιμά τη γνήσια ερωτική σχέση, αλλά αναγνωρίζει την ερωτική ορμή, δοσμένη από το Θεό, που οδηγεί στο γάμο. Μέσα στο γάμο ο έρωτας μετατρέπεται σε αγάπη με τη θεία Χάρη. Δεν δέχεται τον προγαμιαίο έρωτα που οδηγεί σε χιλιάδες προβλήματα και δράματα. Ο έρωτας έξω από το γάμο, ο σαρκικός έρωτας είναι πάθος, δεν είναι αγάπη. Είναι εγωιστικός, γι’ αυτό ο ένας θέλει να παίρνει από το άλλο φύλο όσο περισσότερα μπορεί. Θεωρεί το άλλο φύλο κτήμα του. Το πάθος του τον οδηγεί σε βιαιότητες, ξυλοδαρμούς, φόνους, αυτοκτονίες, κλπ. Για την Εκκλησία μας ο έρωτας είναι αγνή αγάπη, που θέλει ο ένας να δίνει στο άλλο φύλο και όχι να παίρνει. Να θυσιάζεται ακόμα για το άλλο φύλο. Ετσι λοιπόν στους μοντέρνους καιρούς ξεχνάμε δυστυχώς τις δικές μας γιορτές και υιοθετούμε ξενόφερτες. Ενώ έχουμε θεσπίσει τόσο ωραίες γιορτές:
1) Για τη γιορτή της μητέρας, την Υπαπαντή του Κυρίου, στις 2 Φεβρουαρίου. 2) Για τη γιορτή της γυναίκας, την Κυριακή των μυροφόρων. 3) Για την οικογένεια, τη 2η Κυριακή του Ιανουαρίου, ημέρα μνήμης και τιμής της οικογένειας του Μ. Βασιλείου.
Με το πρόσχημα να γιορτάζουμε μαζί με τους ευρωπαίους, ρίξαμε στον κάλαθο των αχρήστων τις όμορφες εκκλησιαστικές γιορτές. Γι’ αυτό δίκαια μας ονόμασαν “Γραικύλους”, κοροϊδευτικά, οι ξένοι. Ο Γραικύλος Ελληνας, για να φαίνεται πολιτισμένος, παριστάνει τον άθεο, τον κοσμοπολίτη. Μοιάζει μ’ ένα νάνο που τεντώνεται όσο μπορεί, πατάει στα νύχια του, για να φτάσει στο ύψος του γίγαντα, για να φανεί κι αυτός γίγαντας. Νάνος όμως και γίγαντας δεν γίνεται, μένει πάντα νάνος, γι’ αυτό και ξευτελίζεται. Οι ψεύτικες χωρίς ουσία και περιεχόμενο ευρωπαϊκές γιορτές, Ορθόδοξες Ελληνικές δεν μπορεί να γίνουν, ας μην το ξεχνάμε ποτέ".
Με ευχές και τιμή
Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Αλεβιζάκης