Μέσα στο συννεφιασμένο ορίζοντα από τις μικρότητες, τις κακίες και τα μίση, στην κρίση που περνάει η οικογένεια και η κοινωνία μας, στην αναστάτωση και τους κινδύνους που περνάει η Πατρίδα μας και όλη η ανθρωπότητα από την ασυνεννοησία των αρχηγών της, έρχονται και μέρες σαν ευλογία και δώρο Θεού, που ξανοίγει ο ουρανός και φέρνει φως και γαλήνη στις ταραγμένες και κουρασμένες καρδιές μας, όπως “η Υπαπαντή του Κυρίου μας”. Η γιορτή της Υπαπαντής του Κυρίου μας τιμάται και ως “Θεομητορική”, αφού δεσπόζει στο γεγονός της ημέρας το πρόσωπο της Παναγίας μας. Ειναι η μάνα, που φέρνει στο Ναό το Βρέφος της για την ευλογία “του σαραντισμού”. Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας αφιερώνει την ημέρα αυτή στη μητρότητα, στις χριστιανές μητέρες που ακολουθούν το παράδειγμα της Παναγίας, κρατώντας στην αγκαλιά τους τα βρέφη τους, για να ευλογούνται και να αγιάζονται από τη Θεία Χάρη.
Οταν ο Θεός δημιούργησε τη γη, όπως διαβάζουμε στο Πρώτο Βιβλίο της Α.Γ. είπε και έγιναν το φως, τα φυτά, τα ψάρια, τα ζώα κλπ. πλάσματα με αφθονία. Καθόλου δύσκολο δε ήταν γι’ αυτόν μ’ ένα του λόγο να γεμίσει τη γη με ανθρώπους, άνδρες και γυναίκες. Αντίθετα όμως, διάλεξε έναν ιδιαίτερο τρόπο στην πλάση του ανθρώπου, κατασκευάζοντας μόνον ένα ζευγάρι και παράγγειλε: “Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και γεμίσατε τη γη και κυριεύσατε αυτήν” (Γεν. 1,28). Είναι ιδιαίτερο προνόμιο στο ζευγάρι και μάλιστα στη γυναίκα, να φέρνουν στον κόσμο παιδιά, τις νέες ανθρώπινες υπάρξεις. Προνόμιο που δίνει στον άνθρωπο ένα από τα μέγιστα χαρακτηριστικά του Θεού, να είναι συμμέτοχος της δημιουργίας.
Ποια μητέρα δεν θυμάται τη χαρά και τη συγκίνηση που ένιωσε όταν για πρώτη φορά σκίρτησε μέσα της μια ζωντανή ύπαρξη! Κι ακόμα, ποια δεν θυμάται την τρυφερότητα που μ’ αυτήν κράτησε στα χέρια της, το εύθραυστο μικρό πλασματάκι που βρήκε μέσα από τα σπλάχνα της! Από τη στιγμή εκείνη και μετά, όλα της τα όνειρα επικεντρώθηκαν σ’ αυτή την καινούργια ύπαρξη, που ανέλαβε να τη βοηθήσει στη διατήρηση της ζωής, στην ομαλή αύξηση και στην ένταξή της στην κοινωνία των ανθρώπων. Οπωσδήποτε, η γυναίκα καλείται να παίξει διάφορους ρόλους στη ζωή. Ομως κανένας από αυτούς δεν συγκρίνεται με το ρόλο της μητέρας.
Τα τελευταία χρόνια, δυστυχώς, ο ρόλος αυτός της μητρότητας έχει υποβαθμιστεί και περιφρονηθεί αρκετά, με τόσα δυσάρεστα αποτελέσματα. Σπάνια γεννιούνται παιδιά. Κράτος των γηρασμένων έγινε η Ελλάδα. Γι’ αυτό και η Εκκλησία ανέλαβε έναν τιτάνιο αγώνα, με παροτρύνσεις, συμβουλές, αλλά και έμπρακτα. Αρχίζοντας από τη Θράκη, άρχισε να πριμοδοτεί το τρίτο παιδί, με την ελπίδα ότι θα συγκινήσει τους αρμόδιους φορείς του κράτους να προχωρήσουν στην ενίσχυση της μητρότητας. Πριν από λίγο καιρό γέννησε μια γυναίκα πολιτικός. Και άκουσα το μαιευτήρα να δηλώνει: Σε μια βδομάδα θα είναι έτοιμη να επιστρέψει στα καθήκοντά της”. Μ’ άλλα λόγια, το να σταθεί δίπλα στο παιδί της, να το θηλάσει, να το περιποιηθεί, να το χαϊδέψει, αυτά δεν είναι καθήκοντα γι’ αυτή τη γυναίκα; Αλλά γιατί λέω καθήκοντα, δεν είναι ο πόθος της, η λαχτάρα της, το όνειρό της, ο προορισμός της;
Οι στατιστικές και οι δημοσκοπήσεις που κατά καιρούς παρουσιάζονται από τα ΜΜΕ κάθε άλλο μας δείχνουν παρά αγάπη και εκτίμηση για το ρόλο της μητέρας. Αντίθετα επικρατεί το φαινόμενο που οι ειδικοί ονομάζουν “άρνηση μητρότητας”. Βέβαια μητέρα δεν είναι εκείνη που απλά γέννησε παιδί. Από κει και πέρα αρχίζει ο ρόλος της μητέρας που διαρκεί για χρόνια πολλά, να μην πω, για μια ζωή. Κι ο ρόλος αυτός είναι μοναδικός και αποκλειστικός. Κανένας και τίποτα δεν αποκαθιστά τη μητέρα. Η γιαγιά, η παραμάνα, ο παιδικός σταθμός, ολ’ αυτά μπορεί να είναι χρήσιμα για αναγκαίες καταστάσεις, όμως τίποτα από αυτά δεν μπορεί ν’ αντικαταστήσει τη μάνα. Ανάμεσα στο καλό και το καλύτερο, υπάρχει το άριστο. Και αυτό είναι η μάνα. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αν οι γυναίκες έδιναν την πρέπουσα προτεραιότητα στο μητρικό τους ρόλο! Πόσο διαφορετική θα ήταν η κοινωνία μας!
Εννοείται πως μιλώντας εδώ για μητέρες, δεν μιλάμε απλά για παιδομηχανές”, αλλά για γυναίκες που έχουν κατανοήσει τη σημασία και τη σπουδαιότητα που έχει να παίξει η μητέρα στην όλη ψυχοσωματική ανάπτυξη του παιδιού και είναι προετοιμασμένη γι’ αυτό. Ομως στην εποχή μας, όπου όλα έχουν απομακρυνθεί από τη φυσική τους κατάσταση, ξεφεύγει και η γυναίκα από το μητρικό της ρόλο, πράγμα θανάσιμο και καταστροφικό για τα παιδιά, γι’ αυτήν και την κοινωνία μας. Γι’ αυτό ευθύνεται ολόκληρη η κοινωνία και η δομή της.
Κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου οι γιατροί, φωνάζουν: “Γυναίκες-μητέρες, μην καπνίζεται, βλάπτετε τον εαυτό σας και την υγεία των παιδιών σας”. Ποιός τους ακούει; Αφού οι τηλεοράσεις και τα περιοδικά με χίλιους δύο τρόπους παροτρύνουν τη νέα κοπέλα και την προτρέπουν, για να είναι σύγχρονη και μοντέρνα, ότι πρέπει να καπνίζει σα φουγάρο και να πίνει ειδών-ειδών ποτά και μάλιστα σκληρά.
“Θηλάστε τα παιδάκια σας”. Το λένε και το τονίζουν, ναι. Αλλά οι άνθρωποι του γυαλιού και της μόδας τί της σερβίρουν; “Μη, θα χαλάσεις το στήθος σου και δεν θα είσαι sexi” και το αποτέλεσμα το παιδί να μεγαλώνει με ψυχολογικά προβλήματα και ανασφάλειες και οι γυναίκες να οδηγούν το στήθος τους στον καρκίνο του μαστού.
Η γέννηση παιδιών και ο θηλασμός, είναι φυσικές λειτουργίες, που ενισχύουν την υγεία της γυναίκας και δίνουν υγιή και γερά παιδιά.
Ομως δεν ήταν έτσι πάντοτε τα πράγματα. Η Α.Γ. μας πληροφορεί πως ήταν όνειδος και ντροπή για τη γυναίκα που δεν μπορούσε να γεννήσει παιδιά. Να γεννήσει, όχι να μη θέλει να γεννήσει. Θα την έπαιρναν με τις πέτρες.
Είναι έντονη η φυσική ανάγκη στη γυναίκα να φέρει παιδιά στον κόσμο. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Ραχήλ στην Π.Δ. η οποία εκδήλωσε τον πόνο της στον Ιακώβ, με την τραγική φράση: “Δος μοι τέκνα ει δε μη, εγώ αποθνήσκω” (Γεν. 10,1). Και βλέπουμε σήμερα ορισμένες γυναίκες που δεν μπορούν να γεννήσουν, τί προσπάθειες καταβάλλουν καί που δεν καταφεύγουν καί πόσα δεν ξοδεύουν, για να γεννήσουν παιδί. Αυτές όμως είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Οι πολλές αποφεύγουν να γεννήσουν για να μη χαλάσουν τη σιλουέτα τα τους, ή για να μην εμποδιστεί η καριέρα τους.
Υπάρχει λοιπόν ανατροπή της φύσης, ανατροπή των αξιών. Πού οφείλεται; Ποιός ξεγέλασε τη γυναίκα και της αφαίρεσε την αξία της μητρότητας; Να το πούμε; Είναι η απομάκρυνση του ανθρώπου από το Θεό. Κάθε φορά που απομακρύνονται οι άνθρωποι από το Θείο πρότυπο σε κάποιο τομέα της ζωής, τ’ αποτελέσματα είναι φρικτά. Και στο σημείο αυτό θυμόμαστε το έσχατο σημείο κατάπτωσης και εξευτελισμού, όταν διάφοροι λαοί έφτασαν να θυσιάζουν τα παιδιά τους στους ψεύτικους θεούς τους! Σήμερα τέτοιες θυσίες δεν γίνονται; Και βέβαια γίνονται και μάλιστα από χριστιανούς, αλλά με πολιτισμένο τρόπο! Τί είναι οι εκτρώσεις; Δεν είναι φόνος παιδιών; Δεν είναι θυσίες παιδιών; Χριστιανές μητέρες! Τα παιδιά είναι δώρο Θεού: “Κληρονομιά παρά του Κυρίου είναι τα τέκνα, μισθός αυτού ο καρπός της κοιλίας...” λέει ο σοφός ψαλμωδός.
Αλλά πολλές γυναίκες σήμερα δεν νοιάζονται πλέον γι’ αυτό το μισθό του Κυρίου, αφού δεν έχει αξία γι’ αυτή τη ζωή. Αντίθετα νοιάζονται για την καριέρα, για τα χρήματα που μπορεί να φέρουν μεγάλο σπίτι, ακριβά ρούχα, ωραίο αυτοκίνητο, πολλές ανέσεις κλπ. Ολα όμως υλικά και προσωρινά...
Δεν αγνοούμε βέβαια τις θυσίες που χρειάζεται να κάνει μια μητέρα μεγαλώνοντας παιδιά. Ομως κανένας σκοπός δεν πετυχαίνει χωρίς κόπους και θυσίες. Στο μεγάλωμα των παιδιών υπάρχει ξενύχτι, αγωνία, δάκρυ, ψυχική ένταση και στεναχώριες πολλές, αλλά :”εν παντί κόπω υπάρχει κέρδος”, λέει η Α.Γ. και ο Θεός δεν πρόκειται να στερήσει “το κέρδος” από κάθε γυναίκα που δέχεται να αναλάβει αυτόν τον ευλογημένο κόπο.
Το συμπέρασμα είναι ότι: Τίποτε δεν υποκαθιστά το ρόλο της μητέρας, κανένας μισθός και κανένα απόκτημα υλικό. Στέρηση της μητρότητας σημαίνει στέρηση της υγείας, της χαράς και της αγαλλίασης της γυναίκας. Και είναι καιρός για κάθε γυναίκα που στερεί ή καθυστερεί στον εαυτό της τη μητρότητα, να σκεφθεί σοβαρά: Αν τα παιδιά είναι μισθός, χαρά και ευλογία του Θεού, ας αναλογιστεί τί χάνει.
Με ευχές και τιμή
Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Αλεβιζάκης