Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος στο κεφ 1:18-25 μας διηγείται τα γεγονότα γύρω από τη Γέννηση του Ιησού:
“Η μητέρα του Μαρία, αφού αρραβωνιάστηκε με τον Ιωσήφ, χωρίς να έρθουν σε σαρκική επαφή μεταξύ τους, έμεινε έγκυος με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Τότε ο Ιωσήφ, ο άντρας της, επειδή ήταν δίκαιος άνθρωπος και δεν ήθελε να την εκθέσει, σκέφτηκε να τη χωρίσει κρυφά. Αλλά ενώ αυτός έκανε αυτές τις σκέψεις, ένας άγγελος του Κυρίου παρουσιάστηκε στο όνειρό του και του είπε: “Ιωσήφ, γιε του Δαβίδ, η διστάσεις να πάρεις μαζί σου τη Μαρία, τη γυναίκα σου, γιατί το παιδί που περιμένει προέρχεται από το Αγιο Πνεύμα. Θα γεννήσει γιο και θα του δώσεις το όνομα ΙΗΣΟΥΣ, γιατί αυτός θα σώσει το λαό του από τις αμαρτίες του”.
Με όλα αυτά που έγιναν, εκπληρώθηκε η προφητεία του Ησαΐα, που πριν 800 χρόνια είχε πει: “Ιδού, η Παρθένος θα συλλάβει και θα γεννήσει γιο και θα τον ονομάσουν Εμμανουήλ, που σημαίνει: ο Θεός μαζί μας”.
“Εμμανουήλ-ο Θεός μαζί μας”. Δηλαδή, στο πρόσωπο του Ιησού συναντάμε το Θεό.
Ο Χριστός δεν ήλθε σαν επισκέπτης, να μας δει, να μας παρηγορήσει, να μας σώσει οδηγίες και να φύγει. Ηλθε να μείνει μαζί μας. Ηλθε να γίνει ένα με εμάς: “Και σκήνωσεν εν υμίν”, γι’ αυτό σαρκώθηκε και έγινεν άνθρωπος. Πολλοί από μας τον θεωρούν ένα πρόσωπο μακρινό, έξω από εμάς, ενώ είναι πάντοτε μαζί μας, γι’ αυτό ψάλλουμε: “Χριστός γεννάται”, όχι γεννήθηκε. Και φέτος γεννάται και είναι ανάμεσά μας, δίπλα μας. Μας το δείχνει απλά η παρακάτω ιστοριούλα:
Ενα βράδυ, ένας τσαγκάρης είδε στ’ όνειρό του ότι το επόμενο πρωί θα’ρχόταν να τον επισκεφθεί ο Ιησούς. Το όνειρο του φάνηκε τόσο αληθινό που σηκώθηκε αμέσως, έτρεξε στο δάσος και μάζεψε μερικά κλαδιά για να στολίσει το εργαστήρι του, για την υποδοχή του Μεγάλου Επισκέπτη.
Περίμενε όλο το πρωί, αλλά για μεγάλη του απογοήτευση, ο Ιησούς δεν φάνηκε. Μόνον ένας γεροντάκος χτύπησε την πόρτα του, ζητώντας να μπει μέσα για να ζεσταθεί λίγο. Καθώς ο γεροντάκος ζεσταινόταν, ο τσαγκάρης παρατήρησε ότι τα παπούτσια του ήταν τρύπια. Τον σπλαχνίστηκε και πήρε ένα καινούργιο ζευγάρι παπούτσια και τα έδωσε στον επισκέπτη, την ώρα που έφευγε. Ο τσαγκάρης περίμενε και το απόγευμα την επίσκεψη του Ιησού, αλλά μοναδική επισκέπτρια ήταν μια γριούλα. Την είδε που ήταν φορτωμένη μ’ ένα βαρύ φορτίο ξύλα και τη φώναξε να μπει μέσα για να ξεκουραστεί λίγο. Τότε ανακάλυψε ότι η γριούλα ήταν νηστικιά δύο μέρες. Της έδωσε ψωμί και λίγα φαγώσιμα και την άφησε να φύγει.
Καθώς πλησίαζε το δειλινό, ο τσαγκάρης άκουσε έξω ένα παιδικό κλάμα. Το παιδί ήταν φοβισμένο γιατί είχε χαθεί. Ο τσαγκάρης βγήκε έξω, σκούπισε τα δάκρυα του παιδιού και πιάνοντας το από το χέρι το πήγε στο σπίτι του και το παρέδωσε τους γονείς του.
Οταν γύρισε στο εργαστήρι ο τσαγκάρης, ήταν πολύ λυπημένος. Πίστευε ότι ο Ιησούς είχε έρθει στο εργαστήρι του την ώρα που πήγε το παιδί στο σπίτι του και μη βρίσκοντάς τον εκεί, είχε φύγει. Και άρχισε τότε να φαντάζεται στιγμή προς στιγμή την επίσκεψή του: Το χτύπημα της πόρτας, το λαμπρό Του πρόσωπο, το κέρασμα. Σκεφτόταν πως θα είχε φιλήσει τα χέρια Του, που είχαν τρυπηθεί από τα καρφιά. Κατόπιν ο Κύριος θα καθόταν και θα του μιλούσε. Κάποια στιγμή, συνερπαρμένος από τις σκέψεις του, αναφώνησε: “Γιατί Κύριε, καθυστερείς να έρθεις; Ξέχασες ότι σήμερα θα ερχόσουν;”. Τότε, απαλά έφτασε στ’ αφτιά μια φωνή μέσα στη σιγαλιά της νύχτας: “Μη λυπάσαι και άσε την καρδιά του να χαρεί. Γιατί κράτησα εγώ το λόγο μου. Τρεις φορές ήρθα στη φιλόξενη πόρτα σου. Τρεις φορές μου άνοιξες και με πήρες μέσα και με περιποιήθηκες. Τρεις φορές η σκιά της παρουσίας μου σχηματίστηκε στο πάτωμα του εργαστηρίου σου. Εγώ ήμουν ο γεροντάκος με τα πληγιασμένα πόδια. Εγώ ήμουν η πεινασμένη γυναίκα που της έδωσες να φάει. Εγώ ήμουν το παιδάκι που είχε χαθεί και η καλοσύνη σου το πήρε από το χέρι και το παρέδωσε στους γονείς...”
Στο πρόσωπο λοιπόν κάθε δυστυχισμένου, πονεμένου, άρρωστου, πρόσφυγα και αναξιοπαθούντα, πρέπει να βλέπουμε τον ίδιο το Χριστό. Είναι παρόν, πάντα κοντά μας, δίπλα μας.
“Χριστός γεννάτε δοξάσατε Χριστόν εξ ουρανών απαντήσατε..”
Χρόνια πολλά, ευλογημένα
Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Αλεβιζάκης