Του Πρωτοπρεσβύτερου Γεωργίου Αλεβιζάκη

“Δεκαπενταύγουστος του 1940. Το ιερό νησί της Τήνου και μαζί ολόκληρη η Ελλάδα, γιορτάζουν την Κοίμηση της Θεοτόκου. Πλήθη προσκυνητών έχουν κατακλύσει το νησί και πορεύονται, άλλοι γονατιστοί και άλλοι ορθωτοί-τη Λεωφόρο των δακρύων-για να φτάσουν υπομονετικά να προσκυνήσουν τη θαυματουργή εικόνα της Μεγαλόχαρης και να ζητήσουν βοήθεια και προστασία.

Οι γλυκόλαλες καμπάνες διαλαλούν στο Αυγουστιάτικο εωθινό την έναρξη του πανηγυρικού Ορθρου, όταν ένας τρομακτικός κρότος συγκλονίζει το νησί και καθώς τα μάτια στρέφονται προς τα εκεί, διαπιστώνουν με κατάπληξη το καμάρι του πολεμικού στόλου, το “Εύδρομον Ελλη” να φλέγεται, χτυπημένο από τορπίλη ιταλικού υποβρυχίου. Και δεν άργησε ο “Εύδρομον Ελλη”, πληγωμένο, να βυθιστεί, μαζί του και η γαλανόλευκη που κυμάτιζε περήφανη μέχρι την τελευταία στιγμή. Εγινε το μαντήλι με το οποίο οι Ελληνες σπόγγιζαν τα δάκρυά τους, στην περίοδο της Κατοχής.

Η Παναγία δεν άφησε ούτε μια στιγμή να χαθεί από τη μνήμη των Ελλήνων η Ελλη και ο άνανδρος και άδικος τορπιλισμός της. Ο δολοφόνος, το ιταλικό υποβρύχιο “Delfino” στις 23 Μαρτίου βυθίζεται στο λιμάνι του Τάραντα, από σύγκρουση με άλλο ιταλικό υποβρύχιο. Στις 21 Νοεμβρίου, ημέρα των Εισοδίων της Παναγίας, το αντιτορπιλικό μας “Αετός”, καταστρέφει ιταλικό υποβρύχιο με βόμβα βυθού.

Για ν’ απαλύνει όμως τα δάκρυα και να εμψυχωθούν οι πικραμένοι Ελληνες, η Διοικούσα Επιτροπή του ιδρύματος της Ευαγγελίστριας, με το αριθμ. 48/1-12-1940 ψήφισμά της, το νησί της Παναγίας διέθεσε “όλα τα εν τω ιδρύματι υπάρχοντα και εις αυτό ανήκοντα αναθήματα, εις τιμαλφή αντικείμενα και κοσμήματα παντός είδους, υπέρ του μαχομένου Εθνους αξίας, κατά πρόχειρου εκτίμησις, 5.000.000 δραχμών”.

Η Παναγία δεν στήριξε μόνον υλικά τον εθνικό αγώνα του ‘40. Περπάτησε στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου, δίπλα στους μαχόμενους Ελληνες, τους προστάτευε και τους έδινε δύναμη και κουράγιο. Η παρουσία της στο Μέτωπο, πολλές φορές διαπιστώθηκε σε πολλές περιπτώσεις. Πολλοί την είδαν μπροστά τους, πολλοί την αισθάνθηκαν δίπλα τους, άλλοι άπλωσαν το χέρι τους και την άγγιξαν, όπως ο υπαξιωματικός Δημ. Μεϊμάρης του 73ου Συντ/ματος της 3ης Πυροβολαρχίας. Είναι πολλές οι εμφανίσεις της στο μέτωπο, που είναι καταγραμμένες στ’ αρχεία του Στρατού μας, όπως του Ανθυπασπιστή Νικολάου Γκάτζαρου, κάτοικο Ιωαννίνων (οδός Λόρδου Βύρωνα 9). Γράφει:

Εν τ.τ. τη 3η Μαρτίου 1941, ο Ανθυπασπιστής Γκάτζαρος Νικόλαος, προς το 1/40 Τάγμα Ευζώνων, Ενταύθα. “περί εμφανίσεως της Παναγίας και των δοθεισών μας υπ’ Αυτής εντολών”. Αναφέρει το θαύμα και τελειώνει με τις οδηγίες. Είμαι η Παναγία. Μη φοβήσαι παιδί μου. Ενεφανίσθην να σου πω τρεις λόγους:

1. Ο παρών πόλεμος εκηρύχθη απροκαλύπτως και αναιτίως, υπό της Ιταλίας εναντίον της Ελλάδος. Θέληματί μου η Ελλάς θα εξέλθη τούτου νικηφόρως.
2. Αφορμή της κηρύξεως του πολέμου τούτου, είναι η απόκρυνση του Ελληνικού Λαού εκ της Χριστιανικής θρησκείας, καθ’ ην ύβριζεν, εβλασφήμει τα θεία και έρρεπεν εις τον εκφυλισμόν και την ακολασίαν και ούτω συμμορφωθεί, ίνα μάθει ότι υπάρχει και προΐσταται ο Θεός.
3. Επρεπε να μάθει ο κόσμος ότι το δίκαιον πάντοτε υπερισχύει της βίας.

Ανάφερε λοιπόν ταύτα και εγγράφως εις τον Διοικητήν σου, ίνα μη πτοηθή προ ουδενός κωλύματος, καθότι υπό την προστασία μου ο Ελληνικός Στρατός θα νικήση.

Μεθ’ ο εν τη εξαφανίσει Της, οι οφθαλμοί μου εθαμβώθησαν...

Και δεν ήταν μόνο αυτοί που την είδα. Ο Ελλ. Στρατός έβλεπε τις νύχτες μια γυναικεία μορφή να βαδίζει με την καλύπτρα της αναριγμένη από το κεφάλι στους ώμους. Την αναγνώριζε, την ήξερε πάντα. Ηταν η μάνα η μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα, η λαβωμένη της Τήνου, η Υπερμάχος Στρατηγός.

Ο Νικηφόρος Βρετάκος έγραψε από το Μέτωπο “...Μας βελονιάζει τα κόκκαλα η νύχτα στ’ αμπριά. Ομως παρούσα η Παναγία... μας συντροφεύει.. μας σκεπάζει τα πόδια πριν απ’ το χιόνι...”.

Ο Αγγελος Σικελιανός προσευχόταν: “Παρθένα, μάνα. Το πικρό ποτήρι, ως τη στερνή το ‘πιαμε στάλα. Δράμε... Ανοιξε το δρόμο ακοίμητη να πάμε όπου τουφέκι, λιβανιστήρι... στο Ναό ου να μπει ο στρατός σου, κάμε...”

Ο Τίμος Μωραΐτης:

“Δεν είμαι εγώ το άδικο, το δίκιο είμαι εγώ. Δεν είμαι εγώ κατακτητής, εγώ είμ’ Ελλάδα

κι έστησα τη λόγχη μου αλύγιστη λαμπάδα τη Υπερμάχω Στρατηγώ”.

Τόμοι και τόμοι γράφτηκαν για την Πίστη του Λαού και την προστασία της Παναγίας Στρατηγού. Ας μου επιτραπεί να κλείσω με τον υπέροχο υμνητή του ‘40 Αγγελο Τερζάκη: “Είχε σηκώνει το γιακά της χλαίνης και με το μάλινχερ στη χούφτα, όπλο και ραβδί, προχωρούσε στο κάτασπρο χιόνι. Η “Παναγία Στρατηγός” στο μέτωπο του ‘40 καθοδηγούσε, προστάτευε τους στρατιώτες...”

Αλλά και κατά τη διάρκεια της Εθνικής Αντίστασης, στάθηκε δίπλα στον πονεμένο Ελληνικό Λαό με την παρουσία της και τα πολλαπλά θαύματά της και με την Εκκλησία (για ν’ απα­ντήσω “στον άκαπνο αντιστασιακό”, τέως Υπουργό Θρησκευμάτων Ν. Φίλη), στο αφελές ερώτημά του: πού ήταν η Εκκλησία κατά την Εθνική Αντίσταση, με τους τότε και νυν Αρχιεπισκόπους: Το μπροστάρη και δημιουργό της Εθνικής Αντίστασης Χρύσανθο. Το δημιουργό των συσσιτίων σ’ ολόκληρη την Ελλάδα, που έσωσε χιλιάδες ψυχές από τη λιμοκτονία, καθώς με τις επικίνδυνες αποφάσεις και αποφασιστικές ενέργειές του απέναντι του κατακτητή, απέτρεψε την επιστράτευση Ελλήνων. Ο Δαμασκηνός, τον αντάρτη Σεραφείμ και τους τότε Αρχιμανδρίτες Δ. Τρακατέλη Αμερικής, Αναστάσιο Αλβανίας και άλλων επισκόπων, μοναχών και κληρικών (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων), που πλήρωσαν με αίμα, βασανιστήρια, φυλακίσεις, διωγμούς και εξορίες την πολυπόθητη λευτεριά της πατρίδας μας. Από το 1941 ως το 1949, φονεύτηκαν 221, βασανίστηκαν 417.

Να και μερικά θαύματα: 1. Το θαύμα του Αγ. Σπυρίδωνα στην Κέρκυρα 28-4-1943, 2. Το θαύμα του Αγ. Χαραλάμπους στα Φιλιατρά το 1943 και 3. Το μεγάλο θαύμα της Παναγίας στον Ορχομενό (10-9-1943), όταν ακινητοποίησε τα τανκς των Γερμανών. Ο διοικητής, όταν αντίκρισε το θαύμα, γονάτισε και πρόσφερε σεβαστό χρηματικό ποσό και έγιναν δύο λάβαρα: της Κοίμησης της Θεοτόκου και το άλλο, το Θαύμα της Παναγίας. Ας πάει ο κ. Φίλης και οι ομοϊδεάτες να τα δουν, ίσως και ανοίξουν τα μάτια της ψυχής των.

Ο Ελληνικός Ορθόδοξος Λαός έχει βαθιά την πεποίθηση ότι η Παναγία είναι “θερμή προστάτης και βοηθός” κάθε πιστού και “ετοίμη αντίληψις των προστρεχόντων εις αυτήν”. Γι’ αυτό πιστεύει ότι η Παναγία είναι και Προστάτισσα ολόκληρου του Ελληνικού Εθνους και αποοδίδει τις νίκες και τη σωτηρία του στις θαυματουργές επεμβάσεις της Θεοτόκου.

Και δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο σημαντικές εθνικές γιορτές συνεορτάζονται με μια γιορτή της Παναγίας. Την 25η Μαρτίου γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και την 28η Οκτωβρίου την Αγία Σκέπη της Θεοτόκου, καθώς η Εκκλησία μας μετέθεσε την γιορτή της Αγ. Σκέπης στις 28 Οκτωβρίου, την ημέρα της Εθνικής Επετείου του ΟΧΙ, ως ένδειξη τιμής κι ευγνωμοσύνης προς την Παναγία για τη σκέπη και την προστασία της, τότε που σύσσωμος ο Ελληνικός Λαός βροντοφώναξε ΟΧΙ στο ιταμό αίτημα του ιταλικού φασισμού και έγραψε το ηρωικό έπος του ‘40, στις χιονοσκέπαστες κορυφές της Πίνδου”.