Του Στάθη Μακρίδη
Σε λίγες μέρες φθάνουμε στην Κυριακή των Βαΐων. Την ημέρα αυτή, σύμφωνα με τους συγγραφείς των Ιερών Ευαγγελίων, γιορτάζεται η ανάμνηση της θριαμβευτικής εισόδου του Ιησού στα Ιεροσόλυμα. Με βάγια Τον υποδέχθηκαν οι Ιουδαίοι, ζητωκραυγάζοντας: “Ωσανά, ευλογημένος ο ερχόμενος...” Αυτά την Κυριακή. Και την Δευτέρα μπαίνουμε στη Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών Του. Ο Χριστός μπαίνει στο μονοπάτι της μοναξιάς Του, που γίνεται βαρύτερη όταν και οι ίδιοι οι μαθητές Του δυσκολεύονται να Τον κατανοήσουν. Και τότε οι ίδιοι εκείνοι άνθρωποι που Τον υμνούσαν, ζητούσαν κραυγάζοντες την σταύρωσή Του. Κήρυκας της αλήθειας ήταν ο Μονογενής μας. Και πρέπει τώρα να πούμε, μ’ όλο τον σεβασμό που τρέφουμε στα ιερά, στα όσια και στην παράδοσή μας, πως... φθηνά την γλίτωσε! Μια εβδομάδα κράτησαν όλο κι όλο τα Πάθη Του. Και ήρθε η Ανάσταση, η λύτρωσή Του!
Και τι να πούμε τώρα εμείς; Δεκαπέντε ολόκληρους μήνες κρατούν τα δικά μας πάθη. Και δεν ξέρουμε ακόμη που θα σταματήσουν. Να πούμε πως την... πατήσαμε; Πιθανόν! Πως πληρώνουμε τα λάθη μας; Ενδεχομένως! Το βέβαιο πάντως είναι ότι επί δεκαπέντε και πλέον μήνες, οι Ελληνες ακριβοπληρώνουν τον ρομαντισμό τους! Και την δίψα τους για αριστερό πολιτικό λόγο. Μετά βαΐων και κλάδων έγινε δεκτός στο πολιτικό στερέωμα, ως νέος μεσσίας και σωτήρας ο Αλέξης Τσίπρας. Θα μπορούσε κι αυτός απευθυνόμενος στον ελληνικό λαό να μιλήσει στη γλώσσα της αλήθειας και ας οδηγείτο στη σταύρωση. Οπως κάνουν οι μεγάλοι οραματιστές! Αυτός όμως επάνω στο ψέμα επένδυσε την άνοδό του και θεμελίωσε τις ελπίδες του λαού. Ελπίδες που αποδείχθηκαν φρούδες. Και αυτός ο λαός “ο πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος”, τον ακολούθησε. Και τώρα δυσανασχετεί στο... δρόμο προς την σταύρωση!
Εχουμε σήμερα μια αριστεροδεξιά κυβέρνηση που πορεύεται χωρίς πυξίδα, χωρίς στόχους και συνοχή, με πρόσωπα ποικίλλων κομματικών χρωμάτων και πολιτικών ρευμάτων, με στόματα που φυσούν κατά το δοκούν αναιτίως και ανοήτως και... κρυολογούν τη χώρα! Εμάς, βέβαια, δεν μας ενοχλεί ο συγκυβερνήτης του Τσίπρα. Ενας... χαρούμενος άνθρωπος είναι κι αυτός που περιφέρεται εκτοξεύοντας άσφαιρες εθνικιστικές κορώνες κατά πάντων και δια πάντων (ούτε τον Μουζάλα δεν κατάφερε να φάει)! Μας ενοχλεί όμως βαθύτατα το γεγονός που έριξαν την χώρα σε γενική ανυποληψία. Δεν μας παίρνει κανείς στα σοβαρά στην Ευρώπη. Θεωρούν την Ελλάδα χώρα με “ειδικές ανάγκες” και “ειδικών συνθηκών”, κατάλληλη να κάνει τα “θελήματα” της Ευρώπης, υποχρεωμένη μάλιστα. Μιας Ευρώπης που μας εξαπάτησε. Ακολούθησε η κυβέρνηση την πολιτική των ανοιχτών συνόρων και γέμισαν τα νησιά μας μετανάστες και πρόσφυγες. Και μπροστά στα αδιέξοδά της, αφού δεν μπόρεσε να τους προωθήσει σε χώρες της Κοινότητας, τους διανέμει στην ενδοχώρα.
Οι κάτοικοι του Νομού μας, στην πλειοψηφία πρόσφυγες και παιδιά προσφύγων, εκθύμως έδειξαν τα αλτρουιστικά τους αισθήματα. Κι εμείς (για να... μιλάμε μέσα απ’ το χορό!) στείλαμε στον καταυλισμό του Χέρσου πέντε τόνους καυσόξυλα για να τονίσουμε την... διεθνιστική μας αλληλεγγύη και να τονώσουμε τον ποντιακό μας αισθηματισμό. Πιστέψαμε πως θα είναι σύντομη η παραμονή τους. Οι ελπίδες όμως που έτρεφαν για μια καλύτερη ζωή, χάνονται. Τα λεφτά τους τελειώνουν. Και το άδειο στομάχι (λέει ο λαός μας) είναι κακός σύμβουλος.
Εχουμε τώρα και αυτές τις περίεργες και υπόπτου προελεύσεως Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (Μ.Κ.Ο) που παρεμβαίνουν απρόσκλητες και απρόκλητες, με “υπηρεσίες” που οδηγούν σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Αλλά μήπως και η κυβέρνηση σαν Μ.Κ.Ο δεν συμπεριφέρεται; Ανέθεσε σε μια θλιβερή φιγούρα τον συντονισμό του όλου προσφυγικού προβλήματος, που προσπαθεί μέσα απ’ τα “πρωϊνάδικα” των καναλιών να λύσει τα άλυτα. Μας απορροφά το ενδιαφέρον με τις φλυαρίες του και δεν καταφέραμε να διακρίνουμε αν το σκουλαρίκι που φέρει κρέμεται απ’ το κεφάλι του ή το κεφάλι του απ’ το σκουλαρίκι! Μάθαμε πως δημοσιογραφεί στην “Αυγή”. Καημένη “Αυγή”, πως σε κατάντησαν. Σε διαβάζουμε, ενίοτε, και δεν σε αναγνωρίζουμε. Πόσο σ’ έχουν αλλάξει από τα χρόνια εκείνα τα αλλοτινά της δεκαετίας του ’50, που... συνωμοτικά προσφεύγαμε στο πρακτορείο εφημερίδων, στον ωραίο εκείνο άνθρωπο, αείμνηστο Αντώνη Νικολόπουλο, να σε προμηθευθούμε. Ολα άλλαξαν, όλα αλλάζουν! Και εμείς; Εμείς κρατάμε για... παρηγοριά μια στροφή από μια Ωδή του Κάλβου:
Ημείς κατεδικασθήκαμεν
άθλιοι, κοπιασμένοι
πάντα ’να κατατρέχωμεν
αλλά ποτέ δεν φθάνομεν
την ευτυχίαν.