Του Στάθη Μακρίδη
Το έτος 2016 μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε σαν χρονιά των κομματικών Συνεδρίων. Ολα τα κόμματα στη σειρά, το ένα μετά το άλλο, στο δρόμο για το Συνέδριο. Μπαίνουμε στην Ανοιξη, στην εποχή της ανθοφορίας και πρέπει όλα τα... λουλούδια ν’ ανθίσουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ (από σκοπιμότητα ή από πρόνοια;) έκανε το Συνέδριό του λίγο πριν τις εκλογές του Γενάρη και το ονόμασε μάλιστα “διαρκές” με ό,τι αυτό σημαίνει. Η Νέα Δημοκρατία ετοιμάζει τον Απρίλιο το δικό της Συνέδριο “με στόχο να δημιουργηθούν οι βάσεις για ένα σύγχρονο κόμμα ανοιχτό στην κοινωνία”. Ιδωμεν!.. Το ΠΑΣΟΚ-Δημοκρατική Συμπαράσταση προανήγγειλε για την Ανοιξη πολιτική-οργανωτική συνδιάσκεψη για την ανασυγκρότηση της Σοσιαλδημοκρατίας. Ούτε χρόνος δεν έκλεισε από το προηγούμενο Συνέδριό του. Αλλά την κ. Γεννηματά δεν την χωράει το ΠΑΣΟΚ. Θέλει να διευρύνει την επιρροή της και ψάχνει συμμαχίες-μαζέματα. Και από τώρα θέτει θέμα εκλογής του προέδρου στο σχήμα που θα προκύψει!
Το Ποτάμι, αφού ολοκλήρωσε τον προσυνεδριακό του διάλογο, ρέει προς το Συνέδριό του. Οι ΑΝ.ΕΛ. την Ανοιξη και αυτοί ψάχνουν το νέο πολιτικό τους υπόβαθρο. Κινητικότητα παρατηρείται και στη Λαϊκή Ενότητα, που προχωράει Απρίλιο στο δικό της Συνέδριο. Οχι, το Κουκουέ δεν θα συνεδριάσει φέτος. Συνήθως προσφεύγει σε Συνέδρια όταν είναι να διορθώσει λάθη του προηγούμενου ή όταν κρίνει ότι πρέπει να αποκαταστήσει ένα συναγωνιστή του που μετά βδελυγμίας απεκήρυσσε παλαιότερα. Γνωστές ιστορίες!..
Και τί, τάχα, παράγουν τα Συνέδρια; Αέρα φρέσκο! Είχαμε την ευκαιρία να παραστούμε ως σύνεδροι σε τέσσερα συνέδρια κομμάτων (ΠΑΣΟΚ και ΔΗΚΚΙ). Και ως σήμερα δεν καταλάβαμε ποιός είναι ο ρόλος του συνέδρου, όταν δεν είναι διακοσμητικός! Καλούνται δύο, τρεις, τέσσερις χιλιάδες πολίτες, ανάλογα με τη δύναμη του κόμματος και υποτίθεται πως πρέπει να ακούσουν, να μιλήσουν, να σκεφθούν και μετά να ψηφίσουν στο ανώτατο (ως λέγεται) αυτό όργανο. Στην πραγματικότητα όμως όλοι αυτοί συνωστίζονται στο κυλικείο “για μια μπουκιά κι ένα ποτήρι και δόξα το Θεό” που λέει και το ασμάτιον. Με τον ξύλινο λόγο τους οι λεγόμενοι πρωτοκλασάτοι του κόμματος, νανουρίζουν το ακροατήριο και αν περισσεύσει χρόνος μιλούν και οι “από κάτω” για τρία-τέσσερα λεπτά σε ώτα μη ακουόντων! Και όταν έρθει η ώρα της ψηφοφορίας, βγαίνουν οι λίστες για σταυροδοσία και τα συντροφικά μαχαιρώματα! Μια μάχη για τη λεία της “καρέκλας”. Τέτοια και χειρότερα συνέδρια γινόταν και στις λεγόμενες σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης επί σειρά ετών, με ομόφωνες αποφάσεις που ξευτέλιζαν κάθε έννοια αξιοπρέπειας. Ωσπου απ’ την πολύ ομοφωνία κατέρρευσαν, με φασίζουσες σήμερα κυβερνήσεις που κινούν θρασύτατα τον δάκτυλο στην Ευρώπη, ακόμη και στην Ελλάδα. Δεν ξέρουν, ίσως, ότι εμείς αντέξαμε και στην Κατοχή. Τότε που λέγαμε: “Τραγουδάμε και πολεμάμε”.
Σήμερα η χώρα φλέγεται. Η Ελλάδα βουλιάζει απο μετανάστες και πρόσφυγες, αλλοεθνείς και αλλόπιστους. Καίγεται και η Ευρώπη. Ως χθες μιλούσαμε για δύο κόσμους, για ανατολικό και δυτικό “μπλοκ”, για ανατολικό και δυτικό Βερολίνο. Είδαμε και πάθαμε να συνέλθουμε από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και είναι σαν να γυρνάμε στον πρώτο. Σύνορα που έχουν οριοθετηθεί και κατοχυρωθεί μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους και τον Α’ Παγκόσμιο, καταργήθηκαν στη δεκαετία του 1990 και σήμερα υψώνονται φράχτες και αναβιώνουν πάθη εθνικιστικά. Και ενώ ελπίζαμε για καλύτερες μέρες στον 21ο αιώνα αισίως με την... βοήθεια των Μεγάλων Δυνάμεων, επιστρέφουμε στον εικοστό!
Ο τόπος έχει ανάγκη ηρεμίας. Εχουμε ανάγκη εκτόνωσης της πολιτικής έντασης για ν’ ανοίξει ο δρόμος στο διάλογο που τόσο ανάγκη έχει η χώρα. Δυστυχώς στερούμεθα υψηλού αναστήματος πολιτικές προσωπικότητες που θα εμπνεύσουν τους πολίτες και θα πλουτίσουν την πολιτική μας ζωή. Με ρηχές, στραβές και άστοχες πολιτικές απόψεις που διατυπώνονται συχνά εκτός χρόνου από τους αρχηγούς των κομμάτων και όχι μόνο, ίδια με την σπουδή του εφευρέτη που βιάζεται να κατοχυρώσει την “πατέντα” του. Αλλά η σπουδή δεν είναι πολιτική αρετή.
Οδηγούμεθα μέσα στην εβδομάδα σε σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, υπό τον ΠτΔ. Και θα πάνε κεί ένας τέως καταληψίας Πανεπιστημιακών χώρων, μια συνταξιούχος υπάλληλος τραπέζης, ένας ρεπόρτερ της νυχτερινής Αθήνας, ένας καμένος και κομμένος από τον φυσικό χώρο του, ένας νοσταλγός του Στάλιν, ένα λεβεντόκορμος γέρων και ο Κυριάκος, προσπαθώντας να περάσει από τις κομματικές συμπληγάδες. Και οι 111 ημέρες τελειώνουν!.. Και απ’ αυτούς περιμένουμε την σωτηρία μας. Και τί περιμένει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ν’ ακούσει; Αυτήν την τελευταία και κρίσιμη στιγμή ο κ. Παυλόπουλος, χρήσιμο θα ήταν να καλούσε στη σύσκεψη και όλους εκείνους που διετέλεσαν πρωθυπουργοί της χώρας. Κάτι σοβαρό θα έχει ν’ ακούσει. Και για ν’ αποκτήσει ένα κύρος η σύσκεψη!..