Γράφει ο πρωτοπρεσβύτερος π. Γ. Αλεβιζάκης
“Χάριν του εξευρωπαϊσμού και του Οικουμενισμού μας και για να μη χαρακτηριστούμε απολίτιστοι και οπισθοδρομικοί, αποποιούμαστε μία-μία τις ελληνορθόδοξες παραδόσεις μας, εθιμα και γιορτές, όπως και την πανάρχαια “γιορτή της μητέρας” που γιορτάζονταν στις 2 Φεβρουαρίου, γιορτή της Υπαπαντής του Κυρίου μας. Κάποιος, ίσως πει, μα τί λες πάτερ, εδώ πασχίζουμε να περιθωριοποιήσουμε ή να σβήσουμε την Ορθοδοξία μας και εσύ μιλάς για γιορτές και παραδόσεις; Δε βλέπετε τους Εβραίους που κρατούν αυστηρά τις παραδόσεις τους πόσο απολίτιστοι είναι, καθόλου προοδευτικοί και λιμοκτονούν;!!!
Εν πάσει περιπτώσει, αν υπάρχει χώρος και διάθεση, σας παρακαλώ να δημοσιεύσετε και το παρακάτω πόνημα, αφιερωμένο στο μεγαλύτερο και γλυκύτερο όνομα που γεννάει τη ζωή, τη δημιουργό της ανθρώπινης κοινωνίας: ΣΤΗ ΜΑΝΑ.
Είναι αυτή που βρίσκεται “πανταχού παρούσα”.
Είναι αυτή που από τη φύση της παίζει τον πρωταρχικό ρόλο για τη διατήρηση της ταυτότητας του ανθρώπου και της βίωσης της αληθινής ζωής.
Είναι αυτή που διαμορφώνει πρωταρχικά τις σχέσεις παιδιού-γονιών, παιδιού-θεσμών.
ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ.
Απ’ αυτή ξεκινάνε οι μεγάλοι δημιουργοί, οι ευσυνείδητοι εργάτες, οι υπεύθυνοι ηγέτες.
Αυτή κάνει τα αδύνατα δυνατά, τα μικρά μεγάλα και τα εκπληκτικά θαύματα.
Αυτή εμπνέει του πόθους μας, τρέφει τα όνειρά μας και διαβάζει τα έγκατά μας. Διαισθάνεται τα πάντα μας. Το δάκρυ της “λιώνει μάρμαρα”. Οι στεναγμοί της και οι προσευχές της ανοίγουν ουρανούς. Η καρδιά της αγκαλιάζει και τους πιο άσωτους γιούς. Ισως αυτούς πιο πολύ, γιατί ξέρει πως αυτοί έχουν την πιο μεγάλη ανάγκη στοργής, για το δρόμο της επιστροφής. Η καρδιά της είναι άβυσσος συγνώμης. Η σκέπη της σκεπάζει όσα και ο ουρανός.
Γι’ αυτό την αναζητούμε παντού και πάντοτε. Μ’ αυτήν ανοίγουμε και κλείνουμε τα όνειρά μας. Στον πόνο μας και στη χαρά μας, στην επιτυχία και αποτυχία μας, στην παιδική και γεροντική ηλικία μας, μάνα φωνάζουμε κι αγάλλεται η καρδιά μας.
Αυτή είναι το καταφύγιό μας. Σ’ αυτή μπροστά κλίνουν το γόνυ και τα πιο ένδοξα παιδιά της. Μπροστά στη μάνα δεν υπάρχει περηφάνεια.
Ναι, μάνα, στα χέρια σου κρατάς την Οικουμένη. Είσαι ότι πιο αληθινό πάνω στη γη. Γιατί Συ ξέρεις να θυσιάζεσαι άνευ όρων. Ακόμα και για το παιδί σου που σε πίκρανε πολύ, που σε “σκότωσε”.
Γι’ αυτό ενώ όλα χτυπήθηκαν στη γη, ακόμα και οι πιο μεγάλοι θεσμοί, Συ μένεις άτρωτη και θα μένεις έτσι για πάντα, γιατί Συ εκφράζεις τη ζωή, την αγάπη, τη θυσία.
Με σένα ασχολήθηκαν τέχνες, επιστήμες, πολιτισμοί. Συ αγκαλιάζεις όλους και Σένα αγκαλιάζουν όλοι. Τη γη τη λέμε μάνα, λέει ο Καμπούρογλου, όχι μόνο γιατί τρέφει όπως Συ, αλλά και γιατί ενώ εμείς την ποδοπατούμε, αυτή μας δίνει τα άνθη, τους καρπούς της, όπως και Συ...
Κι όταν κάποτε τύχει να “ξεστρατίσει” καμιά μάνα, τότε θλίβεται όλη η πλάση. Τότε μαραίνεται η ζωή κι ο κόσμος πάει να σκάσει. Γιατί τη μάνα τη θέλουμε όλοι ΦΡΟΥΡΙΟ του κόσμου.
Ετσι σας οραματίζομαι Μητέρες όλης της Γης. Σας βλέπω να σκύβετε πάνω στους βλαστούς σας, να ξεχύνετε την τρυφεράδα σας, ν’ ανοίγετε την καρδιά σας για να κάνετε ευτυχισμένα τα παιδιά σας.
Σας βλέπω με λαχτάρα και αγωνία να σφίγγετε τα δόντια σας, να σκίζετε τις σάρκες σας και τα μάτια σας, να βάζετε τα “στήθη” σας για να γλυτώσετε σε τραγικές ώρες τα δόλια τα παιδιά σας.
Σας βλέπω να πηδάτε ρεματιές, ν’ ανεβαίνετε βουνοκορφές, να εξουθενώνετε το εγώ σας για να σωθεί η κόρη ή ο γιος σας.
Ναι Μανάδες όλου του κόσμου, κλίνω κι εγώ το γόνυ μου ευλαβικά μπροστά σας, γιατί σεις είστε το λίκνο της ανθρωπότητας, ο στύλος της ιστορίας, η έμπευση της ζωής. Σεις κρατάτε την ταυτότητά μας στα χέρια σας.
Μάνα! προχώρα στην πιο υψηλή αποστολή σου. ΕΧΕΙΣ ΝΟΗΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ.
Χριστός Ανέστη”.