Του Στάθη Μακρίδη

Κάποιες σκέψεις καταθέσαμε σε προηγούμενο κείμενό μας και ειλικρινά δεν περιμέναμε τόσο γρήγορα την δικαίωση. Για την διαχείριση των 246 εκατ. ευρώ από τις τηλεοπτικές άδεις, απαιτεί να έχει άποψη και η τρόικα. Ο πρωθυπουργός μας όμως τα έταξε στις “ευπαθείς ομάδες”. Και ο εκλεκτός φέρελπις καναλάρχης του ΣΥΡΙΖΑ κ. Καλογρίτσας, αντί για χρήματα προσκόμισε φωτογραφίες από κάποια βοσκοτόπια, ξένα κι αυτά, της Ιθάκης! Ισως εκεί, αν όλα του πάνε καλά, να βόσκει τους τηλεθεατές του! Ολοι τώρα ζητούν την παρέμβαση των εισαγγελέων. Αλλά που να πρωτοπροφθάσουν κι αυτοί; Λέγαμε, επίσης, πως σ’ αυτόν τον κατήφορο που κατρακυλάει σήμερα η χώρα μας, φέρουν την ευθύνη τους όλα τα κόμματα στο μερίδιο και στο βαθμό που στο καθένα αναλογεί. Την κύρια ευθύνη όμως την φέρει πάντα το κόμμα που κυβερνά ή που κυβέρνησε από την στιγμή που δεν κατάφερε να βάλει ένα ανάχωμα στην κατρακύλα. Τί μπορούν όμως να μας προσφέρουν τα κόμμματα με την σημερινή τους μορφή;

Το ΠΑΣΟΚ, που κι εμείς υπηρετήσαμε, δείχνει να έχει χάσει τον βηματισμό του. Μια παράταξη κραταιά που κυβέρνησε την χώρα μια εικοσαετία, με υψηλά ποσοστά αποδοχής από τους πολίτες, προσπαθεί σήμερα ασθμαίνουσα να σταθεί στα πόδια της. Η ηγεσία του κόμματος αντί να ψάξει τους λόγους και τις αιτίες που το οδήγησαν στον αφανισμό, κάνει ασκήσεις επί χάρτου και επαναστατική γυμναστική. Η κ. Γεννηματά θέλγεται με τα “συνολάκια” της μπροστά τους τηλεοπτικούς φακούς και αναζητεί συμμαχίες στο κουτσουρεμένο κόμμα του Κουβέλη και το ακρωτηριασμένο του Σ. Θεοδωράκη. Τί περιμένει, στ’ αλήθεια, από τον κ. Θεοχαρόπουλο και από ένα Ποτάμι που στερεύει; Αποφεύγει τα μεγάλα ανοίγματα η κ. Γεννηματά γιατί φοβάται μη χάσει την θαλπωρή της προεδρικής καρέκλας. Αντί ν’ ανοίξει ένα διάλογο και να συνομιλήσει με την Διαμαντοπούλου, με τον Φλωρίδη, με τον Νασιώκα, με τον Τσοβόλα, στελέχη που λάμπρυναν την παράταξη, χάνεται σε ατελέσφορες και άκαρπες συζητήσεις με μετριότητες. Ο Λεβέντης της Ενωσης Κεντρώων, πρέπει να παραδεχθούμε πως καλά τα πήγε το καλοκαίρι. Κάλυψε, λόγω της θερινής ραστώνης, τα “κενά” των τηλεοπτικών σταθμών (παλιός καναλάρχης άλλωστε), παρών πάντα εις πρώτην ζήτησιν και εις κάθε συζήτησιν. Πρόθυμος πάντα και παρών και στα αδιέξοδα του Τσίπρα. Φυλλορροεί όμως κι αυτός!

Ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων κ. Πάνος Καμμένος δεν είναι μόνο πάντα χαρούμενος. Είναι χαρισματικός. Βάζει “κόκκινες” γραμμές, βρυχάται, αλλά δεν δαγκώνει. Με βρυχηθμούς αντιμετώπισε τον Μουζάλα και τον Καλογρίτσα. Αλλά δεν κατάφερε να τους “φάει”! Σιγοτρώγονται όμως οι ψηφοφόροι του κι έτσι θα χάσει το Τσίπρας τον κυβερνητικό του εταίρο στην επόμενη Βουλή!

Το ΚουΚουΕ δεν δείχνει να επιθυμεί να μεγαλώσει. Καθηλωμένο στα χαμηλά ποσοστά του με λόγια περίσσια του Περισσού, δεν εμπνέει, δεν βρίσκει ευήκοα ώτα, νέους ψηφοφόρους. Ανέθεσε τον πολιτικό λόγο στην κ. Κανέλη που λαλεί αυτοθαυμαζόμενη. Κομμουνίστρια η Λιάνα!

Ολα δείχνουν την Νέα Δημοκρατία να εμφανίζει σημεία ανάκαμψης. Αυτό προκύπτει από τις τελευταίες σφυγμομετρήσεις. Κι ενώ αυτά συμβαίνουν, παρατηρούμε και τα πρώτα κρούσματα αυτομαστίγωσης. Δεν μπόρεσαν ακόμη να συμφιλιωθούν με την ιδέα οι Καραμανλής, Σαμαράς, Μεϊμαράκης και τινές άλλοι, ότι αρχηγός τους πλέον είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και κρατούν τις αποστάσεις τους. Φθάσαμε στο σημείο να θεωρείται είδηση η συνάντηση του Κώστα με τον Κυριάκο. Και τί τάχα έχει να κερδίσει ο Μητσοτάκης από ένα άνθρωπο που βύθισε την χώρα στο χρέος, με τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της περιόδου 2007-2009; Δεν καταδέχεται τα γραφεία του κόμματος ο Καραμανλής και προτιμά για την συνάντηση το Παγκράτι!

Εχουμε όμως και τον Σαμαρά που αφού “έφαγε” το 1993 τον πατέρα δεν χόρτασε και ορέγεται τώρα τον γιό. Από τον Μεϊμαράκη όμως περιμέναμε λίγη γενναιότητα!

Εμείς βέβαια, που δεν θεωρούμεθα και του... χώρου, από τον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν περιμένουμε θαύματα, τον βλέπουμε συγκρατημένο και φειδωλό σε υποσχέσεις και παροχές. Και αυτό το εκτιμούμε. Αφήνει την εικόνα ενός ευφυούς ανθρώπου που ξέρει ότι πίσω από “τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα” κρύβεται ένα μνημόνιο, μια τρόικα και κάποια προαπαιτούμενα! Με την έννοια αυτή ουδόλως ενοχλούμεθα αν αύριο γίνει πρωθυπουργός. Μας ενοχλούν ιδιαίτερα όμως κάποιοι θερμοκέφαλοι που ενδημούν κυρίως σε μικρές κοινωνίες, μπολιασμένοι με πάθια εμφυλιοπολεμικά και εκλαμβάνουν την νίκη του κόμματός του ως κατάληψη... της Βαστίλης!

Ας μην προχωρήσουμε όμως! Γιατί θα είχαμε πολλά να θυμηθούμε. Και πολλά να πούμε. Και ας κλείσουμε με το δίστιχο του Παπαδιαμάντη!

“Σαν να’χαν ποτέ τελειωμό

τα πάθια και οι καημοί του κόσμου”