“Η παράβαση είναι το τμήμα της κωμωδίας στο οποίο ο χορός βγάζει τις μάσκες και μιλάει κατά πρόσωπο στους θεατές. Με τον τρόπο αυτό ο ποιητής απευθύνεται και «διδάσκει» άμεσα το κοινό του”.
Αυτό αναφέρεται στο σημείωμα της Θεατρικής Ομάδας του 2ου ΓΕΛ Κιλκίς για την παράσταση με την «Ειρήνη» του Αριστοφάνη. Και όσοι (πολλοί) βρέθηκαν το διήμερο 28-29 Απριλίου στο Συνεδριακό του δήμου Κιλκίς, κατάλαβαν ότι σ’ αυτήν την παράσταση, οι μάσκες ήταν εντελώς αχρείαστες. Επιλέχθηκε ο ευθύς και καθαρός δρόμος, ο δρόμος του «πρόσωπο με πρόσωπο» για να περάσουν τα μηνύματα του εμβληματικού αντιπολεμικού έργου. Η παράσταση θα απογοήτευε σίγουρα τους λογής εμβριθείς κουλτουριάριδες-ενδοσκόπους, οι οποίοι αρέσκονται στην ανίχνευση του υπονοούμενου του πίσω από τις λέξεις νοήματος, του διφορούμενου, της επιμελούς “θολούρας”.
Οι συντελεστές της «Ειρήνης» του 2ου ΓΕΛ, δεν τους έκαναν τη χάρη. Επέλεξαν το ξεκάθαρο μήνυμα, με μέσα πλήρως κατανοητά. Επέλεξαν να μιλήσουν και να τραγουδήσουν την πολυπόθητη Ειρήνη, δείχνοντας τη βιαιότητα του πολέμου μέσα από κινηματογραφικές ή ειδησεογραφικές εικόνες από τις καθημερινές πλέον θηριωδίες, σε όλο τον κόσμο. Αυτός, ο άγριος κόσμος δεν αξίζει υπονοούμενα, παρά μόνο ισχυρά ραπίσματα. Αιματηρά και αδυσώπητα. Το ίδιο ισχυρό, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, σαν πραγματικό ράπισμα ήταν και τα λόγια του Γ’ Ρίτσου από τη δική του «Ειρήνη» που αντικατέστησαν τα λόγια του Αριστοφάνη.
«Τ’ όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη
Τ’ όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ’ τα δένδρα είναι η ειρήνη...»
Σίγουρα ο Αριστοφάνης δεν θα είχε αντίρρηση γι’ αυτές τις «αυθαιρεσίες» των υπευθύνων της παράστασης του 2ου ΓΕΛ Κιλκίς. Πότε, εξ άλλου, ο ίδιος ο Αριστοφάνης υπάκουσε σε κανόνες και θέσφατα;
Οι εκατοντάδες που γέμισαν την αίθουσα του Συνεδρίου το διήμερο των παραστάσεων, είδαν και απόλαυσαν κυριολεκτικά μία “άλλη” παράσταση. Μια παράσταση κατ’ αρχήν συντομευμένη. Όχι πετσοκομμένη ως προς τα νοήματα, αλλά περιορισμένη (κάτω από μια ώρα) ως προς την οξύτητα του αριστοφανικού λόγου με τις γνωστές αθυροστομίες, τις θρυλικές βωμολοχίες του ποιητή. Όχι ότι η παράσταση επέλεξε την άχρωμη σεμνοτυφία, αλλά απλά μερικά στοιχεία, ορθά και, κυρίως σοφά, αποφεύχθηκαν. Οι θεατές και, ιδίως οι νεαροί μαθητές θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν στην μετέπειτα ζωή τους πολλές παραστάσεις αριστοφανικού λόγου, και την «Ειρήνη», αναπτυγμένη σε όλο της το μεγαλείο!
Η παράσταση από τις πρώτες σκηνές έδειχνε ολοφάνερα το πρώτο επίτευγμα της: την ομαδική δουλειά υπευθύνων και μικρών ηθοποιών. Μια δουλειά χωρίς βεντετισμούς, αλαζονείες και «σταριλίκια». Μια δουλειά όμως που παρά τον αυθόρμητο και κινητήριο ερασιτεχνισμό, απέπνεε μια αύρα επαγγελματικής πειθαρχίας και υπευθυνότητας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο βέβαια ότι, εκτός από το μουσικό αριστούργημα του Δήμου Μούτση («Ερημούλα μου») που σφράγισε το μήνυμα-απαίτηση για ειρήνη, η παράσταση είχε στοιχεία που δίδαξαν λαμπροί επαγγελματίες: όπως τον αρχικό ζωναράδικο που δίδαξε η δασκάλα χορού του Λυκείου Ελληνίδων κ. Ανατολή Λιαρετίδου ή το τραγούδι «Κοίτα ο άνθρωπος» που δίδαξε η κ.Βάσω Βαϊούλη, γνωστή λυρική καλλιτέχνης και καθηγήτρια μουσικής. Ή ακόμη και η στιβαρή χορογραφία που δίδαξε η γνωστή καθηγήτρια χορού κ.Μιράντα Φροστ. Όπως και το μακιγιάζ της κ.Κικής Ιωαννίδου. Εξαιρετική φυσικά η παρουσία και απόδοση της μουσικής από τους μουσικούς: Κώστα Ορφανίδη (κιθάρα, τουμπερλέκι), Αννα Καραμούκη (αρμόνιο) και Μαρία Θεολόγου (βιολί).
Οσο για την «ψυχή» της παράστασης, η έκφραση «Επιμέλεια παράστασης» τα λέει όλα. Και ακούει σε δυο ονόματα που συντονίζουν όλο αυτό το όμορφο ταξίδι τα τελευταία χρόνια στο 2ο ΓΕΛ: Ελένη Λιαρετίδου και Γεωργία Ιωαννίδου. Οι δυο κυρίες με την πολύχρονη στενή σχέση με το θέατρο, που πυροδοτούν το πηγαίο ταλέντο και τον ανυπόκριτο ενθουσιασμό των μαθητών της Ομάδας.
Διανομή και συντελεστές
Τρυγαίος: Φίλιππος Κουζουκίδης
Δούλος Α’: Ελενα Παναγιωτίδου
Δούλος Β’: Αθανασία Διαμαντακίδου
Παιδιά: Ασημένια Θωμαϊδου, Γιώργος Ζέλιος
Ερμής: Θανάσης Καρανάσος
Πόλεμος: Ανατολή Θεολόγου
Τάραχος: Αμάντα Δρίνια
Ιεροκλής: Αχιλλέας Δεμουρτζίδης
Οπλοπώλης: Σοφία Ζάτσε
Δρεπανουργός: Θανάσης Καρανάσος
Χορός: Χριστίνα Βασιλείου, Αχιλλέας Δεμουρτζίδης, Αμάντα Δρίνια, Βαλεντίνα Ζάη, Σοφία Ζάτσε, Γιώργος Ζέλιος, Ανατολή Θεολόγου, Μαρία Θεολόγου, Ασημένια Θεολόγου, Θανάσης Καρανάσος, Κώστας Λαζαρίδης, Ιουλία Μπίκου, Ελένη Τριγώνα, Σοφία Χασεκίδου
Οπώρα: Αννα-Λούλα Καγιάνη
Θεωρία: Ειρήνη Τσεπέλη
Σκηνοθεσία: Ελένη Λιαρετίδου
Επιμέλεια κουστουμιών: Γεωργία Ιωαννίδου
Κατασκευές: Δήμητρα Παντελάκου (Καθηγήτρια εικαστικών) Χριστίνα Δουλδούρα, Μαρία Αθανασίου-Σερράκη
Μουσική
Ορχήστρα: Κώστας Ορφανίδης (κιθάρα-τουμπερλέκι), Αννα Καραμούκη (αρμόνιο), Μαρία Θεολόγου (βιολί)
Μουσική για το τραγούδι «Χαίρε, χαίρε Αγαπημένη»: Φίλιππος Κουζουκίδης
Τραγούδι «Κοίτα ο άνθρωπος»: Διδασκαλία: Βάσω Βαϊούλη (Καθηγήτρια μουσικής)
Χορογραφία: Μιράντα Φροστ (Καθηγήτρια χορού)
Μακιγιάζ: Κική Ιωαννίδου (τελειόφητη τμήματος Αισθητικής και Κοσμετολογίας Τ.Ε.Ι.Θ.)
Επιμέλεια προγράμματος: Ελένη Λιαρετίδου
Επιμέλεια παράστασης: Ελένη Λιαρετίδου, Γεωργία Ιωαννίδου
Π. Φλωρίδης
