Του Γιώργου Πελίδη
Τα δρομικά αγωνίσματα διακρίνονται σε αγωνίσματα ταχύτητας ,ημιαντοχής και αντοχής. Ο διαχωρισμός αυτός γίνεται με ενεργειακά κριτήρια. Στους δρόμους ταχύτητας επικρατεί ο αναερόβιος -αγαλακτικός μηχανισμός παραγωγής ενέργειας ,στους δρόμους ημιαντοχής ο αναερόβιος -γαλακτικός μηχανισμός και στους δρόμους αντοχής ο αερόβιος μηχανισμός.
Έτσι είναι πλέον φανερό ότι οι βιολογικές προσαρμογές κατά την εκτέλεση της άσκησης όσο και για την βελτίωσή της ταχύτητας ,ημιαντοχής και αντοχής διαφέρουν σημαντικά. Παράγοντες που επηρεάζουν τις ενεργειακές προσαρμογές και την απόδοση.
Α) ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ δαπάνη κατά χιλιόμετρο ανεξάρτητα από τη δρομική ταχύτητα (έως περίπου 14 χιλιόμετρα την ώρα) είναι περίπου μία χιλιοθερμίδα ανά κιλό σωματικού βάρους. Παράδειγμα, αν ένας αθλητής ζυγίζει περίπου 70 κιλά δαπανά 70 χιλιοθερμίδες το χιλιόμετρο. Η ενεργειακή δαπάνη αυξάνεται ανάλογα με την δρομική ταχύτητα και επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες όπως: η ηλικία, η προπόνηση, η αντίσταση του ανέμου, η κλίση του εδάφους , η σύσταση του εδάφους.
Β) ΣΩΜΑΤΙΚΌ ΒΑΡΟΣ όσο μεγαλύτερο είναι το σωματικό μας βάρος ,τόσο αυξάνεται η ενεργειακή δαπάνη κατά το τρέξιμο. Γι' αυτό οι δρομείς μεγάλων αποστάσεων, που η απόδοσή τους εξαρτάται από την ενεργειακή οικονομία είναι κατά κανόνα λεπτοί και έχουν λίγο σωματικό λίπος.
Γ) ΗΛΙΚΙΑ τα παιδιά καταναλώνουν περισσότερο οξυγόνο από τους ενήλικες ανά κιλό σωματικού βάρους το λεπτό, σε υπομέγιστη δρομική ταχύτητα, συμβαίνει αυτό γιατί έχουν χαμηλότερη δρομική οικονομία και μειωμένο νευρομυϊκό συντονισμό.
Δ) ΔΙΑΣΚΕΛΙΣΜΟΣ το μήκος και η συχνότητα του διασκελισμού αυξάνονται με την δρομική οικονομία , ενώ ο χρόνος επαφής με το έδαφος μειώνεται ενώ ο χρόνος πτήσης παραμένει αμετάβλητος. Το μήκος του διασκελισμού παίζει σημαντικό ρόλο στη δρομική απόδοση ενός δρομέα.
Ε) ΚΛΙΣΗ ΕΔΑΦΟΥΣ η πρόσληψη οξυγόνου κατά το τρέξιμο αλλά και το βάδισμα επηρεάζεται όχι μόνο από την ταχύτητα, αλλά και από την κλίση του εδάφους. Σε κατηφορικό έδαφος το τρέξιμο κοστίζει λιγότερο και σε ανηφορικό περισσότερο από ότι σε οριζόντιο.
ΣΤ) ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΑΝΕΜΟΥ είναι η δύναμη που ασκείται από τον άνεμο στο κινούμενο σώμα του δρομέα. Η ενεργειακή δαπάνη κατά το τρέξιμο αυξάνεται με την ταχύτητα του ανέμου. Η δαπάνη αυτή υπολογίζεται σε 8% της όλης ενέργειας σε δρόμους ταχύτητας, στο 4% στους δρόμους ημιαντοχής ,και στο 2% στον μαραθώνιο δρόμο.
Βιβλιογραφία: Β. Κλεισούρας , φυσιολογική βάση της μυϊκής προσπάθειας
Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο οι τάσεις οι οποίες επικρατούν είναι μείωση του χώρου και του χρόνου και αύξηση της πίεσης του αντιπάλου, πράγμα το οποίο απαιτεί πολύ καλή τεχνική.
Ο παίκτης που θέλει να παίξει γρήγορα δεν αρκεί να έχει καλή ταχύτητα αντίδρασης και δρομική ταχύτητα.
Πρέπει να έχει καλή τεχνική, να μπορεί να χειρίζεται την μπάλα κάτω από την πίεση του χώρου-χρόνου και του αντιπάλου αγωνιστικές συνθήκες οι οποίες συνεχώς μεταβάλλονται.
Για αυτούς τους βασικούς λόγους η προπόνηση τεχνικής θα πρέπει να γίνεται σε υψηλό ρυθμό και κάτω από την πίεση του αντιπάλου, όπως ακριβώς συμβαίνει στο παιχνίδι.
Η προπόνηση τεχνικής θα πρέπει να είναι προσανατολισμένη στην στις τεχνικές εκείνες δεξιότητες οι οποίες συμβαίνουν μέσα στο παιχνίδι, δηλαδή σε συνθήκες αγώνα, αγωνιστική τεχνική, έτσι ώστε να γνωρίζουν οι παίκτες που και πως θα χρησιμοποιήσουν
την τεχνική ανάλογα με την θέση που αγωνίζονται, αλλά και της αγωνιστικής κατάστασης που μεταβάλλεται συνεχώς.
Θα πρέπει να διαχωρίσουμε τον όρο τεχνική και επιδεξιότητα γιατί στο ποδόσφαιρο αυτό που αναζητούμε είναι επιδέξιους παίκτες και όχι μόνο τεχνίτες.
Τεχνική είναι η ικανότητα του παίκτη να χειρίζεται την μπάλα χωρίς την πίεση αντιπάλου, ενώ επιδεξιότητα είναι ο χειρισμός της μπάλας υπό την πίεση αντιπάλου.
Τον τελευταίο καιρό είχε γίνει της μόδας το Ισλάμ και είχε κατορθώσει να διεισδύσει και μέσα στις Χριστιανικές Κοινωνίες. Οι σημερινές όμως ωμότητες και θηριωδίες των ισλαμιστών, επανέφεραν στο προσκήνιο το αληθινό πρόσωπο του Ισλάμ και όλοι το βλέπουν με αποτροπιασμό.
Από την άλλη, οι αφρικάνικοι και ασιατικοί λαοί, δεν εμπιστεύονται τους παπικούς και προτεστάντες αποικιοκράτες, που τους μεταχειρίζονται σαν σκλάβους και λυμαίνονται τον τόπο τους.
Τα κόμματα, οι ιδεολογίες και φιλοσοφίες, χρεοκόπησαν. Τα μεγάλα κράτη συναγωνίζονται για το ποιος θα κατασκευάσει τα πιο καταστροφικά όπλα για την ολοκληρωτική καταστροφή του κόσμου και από παντού ακούγονται φωνές απόγνωσης για τη θύελλα που προμηνύεται και η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια κι ο φόβος, έγιναν σύντροφοι του ανθρώπου. Ετσι πολλοί πιστεύουν ότι εσήμανεν η ώρα της Ορθοδοξίας, γιατί η λύση του δράματός μας βρίσκεται πιο πολύ μέσα μας και εκεί ακριβώς είναι ο χώρος στον οποίο μιλάει η θρησκεία, η οποία εξανθρωπίζει τον άνθρωπο και τον οδηγεί στην παραδοχή και εφαρμογή των ηθικών Αρχών και κανόνων, που προέρχονται όχι από τον άνθρωπο, αλλά από το Θεό. Ετσι ο Θεός δεν πέθανε, όπως διακηρύττει ο άθεος υλισμός και μαρξισμός. Αντί να πεθάνει ο αθάνατος Θεός, αργοπεθαίνει ο ίδιος ο μαρξοϋλισμός. Αλλωστε αυτή είναι η σίγουρη κατάληξη όλων όσων πολεμούν το Θεό. Ποτέ δεν άκουσαν τί είπε ο Χριστός στο Σαούλ (Παύλο) όταν πήγαινε στη Δαμασκό να εξολοθρεύσει τους Χριστιανούς; “Σαούλ, Σαούλ, τί με διώκεις; Σκληρόν σοι, προς κέντρα λακτίζειν”.
Οι δύο μεγάλοι σύγχρονοι Αγγλοι ιστορικοί Αρ. Τούμπη και Στ. Ράνσιμαν, διαπιστώνουν και κηρύττουν ότι: “Η Ορθοδοξία είναι η μεγάλη ανακάλυψη, η οποία επιφυλάσσεται στις επερχόμενες γενεές, είναι ο κόσμος που έρχεται, διότι μόνη αυτή ενσαρκώνει τη δυνατότητα εξόδου από το απελπιστικό αδιέξοδο του δυτικού πολιτισμού”. Και πραγματικά, η εποχή μας μοιάζει κάπως με τη Βυζαντινή. Τότε η Ορθοδοξία εκχριστιάνισε και εκπολίτισε τους βάρβαρους λαούς της Ευρώπης. Σήμερα πάλι διεισδύει και ιδρύει Ναούς και Μητροπόλεις σ’ όλη την Ευρώπη και σ’ όλες τις χώρες της Αφρικής, Αμερικής, Αυστραλίας, Ασίας κλπ. Ασπάζονται την Ορθοδοξία και εκπολιτίζονται. Παντού στις φτωχές χώρες χτίζονται Ναοί, σχολεία, ιατρεία, ορφανοτροφεία, κλπ.
Και γιατί ασπάζονται την Ορθοδοξία; Ο Μακαριστός Χριστόδουλος μας εξηγεί: “Μεγάλος γίνεται στον καιρό μας λόγος για δημοκρατική παράδοση στην τόπο μας και αναζητούνται πρότυπα δημοκρατίας στις χώρες της δύσης. Ωστόσο δεν έχουμε όσο πρέπει όλοι οι νεοέλληνες συνειδητοποιήσει ότι το δημοκρατικό ιδεώδες, πριν ακόμη παγιωθεί στη Δύση, επεβίωσε στην Ανατολή μέσα στην Ορθοδοξία, που με το συνοδικό της σύστημα καταξίωσε τους δημοκρατικούς θεσμούς και έγινε ο σωστικός βόμβυκας μέσα στον οποίο η αρχαία Εκκλησία του Δήμου μπόρεσε να βρει τη θαυμαστή συνέχειά της. Με αυτό της το ιδίωμα, η Ορθοδοξία στάθηκε μακριά από τον παπικό ολοκληρωτισμό και δεν ανέχθηκε καν να εξελιχθεί σε ιεροκρατικό σύστημα, που εξουδετερώνει τη γνώμη των πολλών και καταδυναστεύει ανελέητα την ελευθερία. Μέσα στην Ορθοδοξία διασώζονται επί αιώνες τώρα οι βασικές και θεμελιώδεις αρχές, που διέπουν τις σύγχρονες κοινωνίες και εξασφαλίζουν την ομαλή εξέλιξη του ανθρώπινου βίου. Τέτοιες αρχές είναι ο σεβασμός του προσώπου, η τιμή προς την ελευθερία, η αληθινή οικουμενικότητα που απεχθάνεται φυλετισμούς και διακρίσεις σε βάρος των ανθρώπων. Η Ορθοδοξία, με το πνεύμα της, έμεινε στο διάβα πολλών αιώνων, πολλοί από τους οποίους υπήρξαν δίσεκτοι, πιστή σ’ αυτές και με αυτές ετροφοδότησε γενεές πιστών της, πλάθοντας τον τέλειο τύπο ανθρώπου.
Η οικουμενική εξ άλλου διάσταση της Ορθοδοξίας, που το κάλλος της φαίνεται καθαρότερα στις σχέσεις της με τους λαούς που εκχριστιάνισε και εκπολίτισε, την καθιερώνει σαν αληθή Μητέρα που αναγνωρίζει, εκτιμά και αξιοποιεί τα χαρίσματα, τις παραδόσεις και τις αξίες των λαών που προσέρχονται στους κόλπους της και απεχθάνεται τους κάθε λογής ιμπεριαλισμούς, συνειδητοποιώντας το χρέος να ενεργήσει και να καλλιεργήσει τα αυτόχθονα στοιχεία της πολιτιστικής κληρονομιάς κάθε λαού. Θα ήταν πολύ χρήσιμο να έσκυβαν πάνω σ’ αυτό το ιδίωμα της Ορθοδοξίας και τα άτομα και οι λαοί, για να διδαχθούν τον τρόπο όχι της αφομοίωσης των μικροτέρων από τους μεγαλύτερους, αλλά της αξιοποιήσεως των δυνατοτήτων τους. Και θα είχε πολλά να ωφεληθεί ο κόσμος, αν μπορούσε ν’ απαγκιστρωθεί από τις ποικίλες πολιτικές σκοπιμότητες και να προσορμισθεί με ασφάλεια στον τρόπο αυτό, που η Ορθοδοξία επέλεξε για να τιμήσει και όχι να ατιμάσει αυτούς που την εμπιστεύθηκαν.
Τέλος, στην Ορθοδοξία θα βρει κανείς γνήσια την ασκητική διάσταση που, με τη δωρική της λιτότητα, χαρακτηρίζει τις δομές της. Πράγματι στον κατακλυσθέντα από τη σάρκα και τη χλιδή κόσμο μας, το κήρυγμα της ασκητικής, αρρενωπής λιτότητας, προσφέρεται σαν αντιστάθμισμα που μπορεί να εξισορροπήσει τις φυγόκεντρες τάσεις της αλλοπρόσαλλης εποχής μας, που, αφού έπνιξε τον άνθρωπο μέσα στα πελάγη των αντιπνευματικών ανέσεων, τώρα τον οδηγεί στο αδιέξοδο της υπαρξιακής αγωνίας, που αναδύεται σαν καρπός της υπερκατανάλωσης και της υπερβολής. Το μέτρο που οι αρχαίοι Ελληνες τοποθετούσαν σαν κρηπίδωμα της αληθινής προόδου, μέσα στην Ορθοδοξία απολυτοποιείται και με τις κοινωνικές του προεκτάσεις αγκαλιάζει την ανθρώπινη ύπαρξη.
Ολα αυτά μέσα στον ορυμαγδό της γενικής σημερινής ακαταστασίας, παίρνουν μια ξεχωριστή αξία. Και καθώς ποικίλοι και διάφοροι σερβίρουν στη νεολαία μας άχυρα, που εκείνη με την άγνοια και την αφέλειά της τα τρώει για στέρεη τροφή, προβάλλεται ακόμη περισσότερο η Ορθοδοξία σαν ταμείο ανεκτίμητης πνευματικής παρακαταθήκης, απο το οποίο όποιος γνωρίζει, αντλεί τα χρήσιμα και ουσιώδη. Οι πράκτορες του ιδεολογικού λαθρεμπορίου δεν θα σταματήσουν το έγκλημά τους. Αλλά εμείς όλοι οι άλλοι οφείλουμε να αγαπήσουμε, να γνωρίσουμε, να εκτιμήσουμε και να αξιοποιήσουμε για χάρη δική μας, των παιδιών μας και του Εθνους μας αυτό που είναι και που τόσο επάξια εκπροσωπεί η Ορθοδοξία: την ανθρωπιά”.
Μ’ ευχές και τιμή
Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Αλεβιζάκης
Τα δρομικά αγωνίσματα διακρίνονται σε αγωνίσματα ταχύτητας ,ημιαντοχής και αντοχής. Ο διαχωρισμός αυτός γίνεται με ενεργειακά κριτήρια.
Στους δρόμους ταχύτητας επικρατεί ο αναερόβιος -αγαλακτικός μηχανισμός παραγωγής ενέργειας ,στους δρόμους ημιαντοχής ο αναερόβιος -γαλακτικός μηχανισμός και στους δρόμους αντοχής ο αερόβιος μηχανισμός.
Έτσι είναι πλέον φανερό ότι οι βιολογικές προσαρμογές κατά την εκτέλεση της άσκησης όσο και για την βελτίωσή της ταχύτητας ,ημιαντοχής και αντοχής διαφέρουν σημαντικά.
Παράγοντες που επηρεάζουν τις ενεργειακές προσαρμογές και την απόδοση.
Α) ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ δαπάνη κατά χιλιόμετρο ανεξάρτητα από τη δρομική ταχύτητα (έως περίπου 14 χιλιόμετρα την ώρα) είναι περίπου μία χιλιοθερμίδα ανά κιλό σωματικού βάρους. Παράδειγμα, αν ένας αθλητής ζυγίζει περίπου 70 κιλά δαπανά 70 χιλιοθερμίδες το χιλιόμετρο.
Η ενεργειακή δαπάνη αυξάνεται ανάλογα με την δρομική ταχύτητα και επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες όπως: η ηλικία, η προπόνηση, η αντίσταση του ανέμου, η κλίση του εδάφους, η σύσταση του εδάφους.
Β) ΣΩΜΑΤΙΚΌ ΒΑΡΟΣ: Οσο μεγαλύτερο είναι το σωματικό μας βάρος,τόσο αυξάνεται η ενεργειακή δαπάνη κατά το τρέξιμο. Γι' αυτό οι δρομείς μεγάλων αποστάσεων, που η απόδοσή τους εξαρτάται από την ενεργειακή οικονομία είναι κατά κανόνα λεπτοί και έχουν λίγο σωματικό λίπος.
Γ) ΗΛΙΚΙΑ: Τα παιδιά καταναλώνουν περισσότερο οξυγόνο από τους ενήλικες ανά κιλό σωματικού βάρους το λεπτό, σε υπομέγιστη δρομική ταχύτητα, συμβαίνει αυτό γιατί έχουν χαμηλότερη δρομική οικονομία και μειωμένο νευρομυϊκό συντονισμό.
Δ) ΔΙΑΣΚΕΛΙΣΜΟΣ: Το μήκος και η συχνότητα του διασκελισμού αυξάνονται με την δρομική οικονομία, ενώ ο χρόνος επαφής με το έδαφος μειώνεται ενώ ο χρόνος πτήσης παραμένει αμετάβλητος. Το μήκος του διασκελισμού παίζει σημαντικό ρόλο στη δρομική απόδοση ενός δρομέα.
Ε) ΚΛΙΣΗ ΕΔΑΦΟΥΣ: Η πρόσληψη οξυγόνου κατά το τρέξιμο αλλά και το βάδισμα επηρεάζεται όχι μόνο από την ταχύτητα, αλλά και από την κλίση του εδάφους.
Σε κατηφορικό έδαφος το τρέξιμο κοστίζει λιγότερο και σε ανηφορικό περισσότερο από ότι σε οριζόντιο.
ΣΤ) ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΑΝΕΜΟΥ είναι η δύναμη που ασκείται από τον άνεμο στο κινούμενο σώμα του δρομέα. Η ενεργειακή δαπάνη κατά το τρέξιμο αυξάνεται με την ταχύτητα του ανέμου. Η δαπάνη αυτή υπολογίζεται σε 8% της όλης ενέργειας σε δρόμους ταχύτητας, στο 4% στους δρόμους ημιαντοχής και στο 2% στον μαραθώνιο δρόμο.
Βιβλιογραφία: Β. Κλεισούρας , φυσιολογική βάση της μυϊκής προσπάθειας
*ΑΠΘ- ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΗ
ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ UEFA C΄ B΄ A΄
PERFOMANCE ANALYSIS -ΑΝΑΛΥΤΗΣ
ΑΠΟΔΟΣΗΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ
«Τίς πταίει» σήμερα;
Την Παρασκευή 29 Ιουνίου συμπληρώθηκαν 144 χρόνια από την ημέρα που ο Χαρίλαος Τρικούπης δημοσίευσε το περίφημο άρθρο του «Τίς πταίει;» και οδήγησε στην αρχή της δεδηλωμένης. Τη στήριξη δηλαδή που οφείλει να έχει εντός της βουλής η κυβέρνηση προκειμένου να θεωρείται ότι απολαμβάνει την λαϊκή νομιμοποίηση.
Στο άρθρο του ο Τρικούπης κατηγορεί τους Βούλγαρη, Ζαϊμη και Δεληγεώργη ότι υπήρξαν πρόεδροι κυβερνήσεων, μέσω των οποίων προωθούσαν τα προσωπικά τους συμφέροντα, χωρίς τη νομιμοποίηση της πλειοψηφίας της Βουλής. Είχαν οριστεί πρωθυπουργοί με την προνομία του στέμματος να ορίζει και να παύει υπουργούς όποιο πρόσωπο ήταν αρεστό σε αυτό καθώς και την ανάμειξη των φιλοβασιλικών κυβερνήσεων στην εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη προσώπων προσκείμενων σε αυτούς. Συνεπώς ο λαός δεν έφερε ουδεμία ευθύνη για την ανάληψη της εξουσίας από τους συγκεκριμένους. Δεν τους είχε επιλέξει.
Σήμερα προνομία του ορισμού υπουργών κατά τις προτιμήσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν υπάρχει και ο ορισμός των υπουργών έχει αντικατασταθεί από τη διαδικασία των διερευνητικών εντολών για το σχηματισμό κυβέρνησης και την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης από την Βουλή μετά από πρόταση του πρωθυπουργού του κόμματος που διαθέτει την πλειοψηφία. Αν στην εποχή της μεταπολίτευσης αυτό θεωρούνταν εξασφαλισμένο λόγω των μονοκομματικών πλειοψηφικών κυβερνήσεων, από το 2010 και έπειτα απαιτούνται ευρύτερες πολιτικές συναινέσεις. Είναι σαφές ότι οι ευρύτερες κυβερνητικές συνεργασίες αποβαίνουν θετικές για τον τόπο, ειδικά όταν δημιουργούνται – όπως οφείλουν - στη βάση προγραμματικών συμφωνιών που τηρούνται.
Θεωρούσε ο Τρικούπης ότι εφόσον είχε προηγηθεί η νομιμοποίηση της κυβέρνησης με τη διαδικασία της ψήφου εμπιστοσύνης από τη Βουλή, θα ήταν αδύνατο να παραλύσει η δημόσια διοίκηση και τυχόν κατάχρηση εξουσίας θα «ηδύνατο να εκληφθή ως ένδειξις της ανικανότητος του ελληνικού λαούς προς αυτοδιοίκησιν». Νομιμοποίηση της κυβέρνησης από την Βουλή σημαίνει ότι οφείλει να υπηρετεί την εθνική πολιτική, όπως αυτή προκύπτει μέσα από την κοινοβουλευτική διαδικασία και τη συναίνεση σε μεγάλης σημασίας πολιτικά ζητήματα. Άραγε είχε δίκιο ο Χαρίλαος Τρικούπης ή σήμερα θα ξαναέγραφε το άρθρο του διαπιστώνοντας την κατάσταση που επικρατεί γύρω μας;
Εδώ και χρόνια πριν από τις εκλογές στη χώρα δεν λειτουργεί τίποτα θαρρείς και δεν υπάρχουν ζητήματα που σχετίζονται με την πρόοδο και την ανάπτυξη ανεξαρτήτως του ποιος βρίσκεται στην εξουσία. Θαρρείς και αρνούμαστε να συζητήσουμε την ύπαρξη ενός εθνικού σχεδίου το οποίο όλοι οφείλουμε να υπηρετούμε και στη συνέχεια σε άλλα ζητήματα να τίθεται η διαφορετική προσέγγιση πάντα με γνώμονα τα εθνικά συμφέροντα. Όσο για την κατάχρηση εξουσίας, όταν αυτή αποκαλύπτεται, το δικαστικό σύστημα προχωρά σα να πρόκειται για βραδύπους και αρνούμενο πολλές φορές να συμβαδίσει με την εξέλιξη.
Μετά τη διάλυση της Βουλής το 1868, οι υποψήφιοι αντί να σπεύσουν στην επαρχία προκειμένου να ξεκινήσει ο προεκλογικός αγώνας πρώτα αποδύθηκαν σε αγώνα δρόμου για να εξασφαλίσουν το υπουργικό χρίσμα και έπειτα μετέβησαν στις επαρχίες προκειμένου να πείσουν τον λαό υποσχόμενοι…υπουργικά δώρα και όλος ο δημόσιος μηχανισμός υπάκουε «….εις τα νεύματα του υπουργικού υποψηφίου και γενόμενον το όργανον της καταπατήσεως του νόμου και των ελευθεριών του πολίτου». Συγχρόνως η κυβέρνηση κατήρτιζε τους συνδυασμούς των υποψηφίων «….ως ληδεμών της ψήφου του λαού». Έτσι η Βουλή έφερε ψευδεπίγραφα τον τίτλο της Εθνικής Αντιπροσωπείας και στο όνομα αυτό οι κυβερνήσεις υλοποιούσαν την προσωπική τους ατζέντα. Ο λαός κατηγορήθηκε τότε γιατί δεν αντιδρούσε σε αυτή την κατάσταση αλλά γιατί επιδίωκε να εξαντλήσει όλα τα υπόλοιπα μέσα. Η διαγωγή των πολιτευομένων βάρυνε τους ίδιους αφού λειτουργούσαν στο πλαίσιο του συγκεκριμένου συστήματος, με το φόβο της βασιλικής καρατόμησης.
Ο λαός κατηγορούνταν για αδυναμία επανάστασης αλλά για τους ίδιους ούτε λόγος. Άλλωστε η ευθύνη – σύμφωνα και με τον Τρικούπη – ανήκει στο φορέα άσκησης της εξουσίας και ακόμα περισσότερο όταν η εξουσία διατηρείται «δια της διαστροφής των συνταγματικών ημών θεσμών». Έχουμε βιώσει τεχνάσματα για την κατάκτηση της εξουσίας ουκ ολίγα, τουλάχιστον όσοι έχουμε γεννηθεί από την μεταπολίτευση και μετά και ασχολούμαστε με βαρετά πράγματα χωρίς ουσία όπως η πολιτική. Άλλωστε μια τέτοια διαστροφή του συντάγματος είναι αυτή που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό. Με τον μικρότερο εταίρο τόσο σε επίπεδο νομής των υπουργείων όσο και σε επίπεδο ψήφου εμπιστοσύνης. Διαφωνεί σε μείζον εθνικό ζήτημα αλλά ψηφίζει υπέρ της κυβέρνησης στην πρόταση μομφής, με μόνο σκοπό τη διατήρηση της καρέκλας. Στηρίζει δηλαδή μια κυβέρνηση η οποία προωθεί μια συμφωνία με την οποία ο ίδιος διαφωνεί. Οποία διαστροφή δηλαδή.
Οι δούλοι λαοί κυμαίνονται μεταξύ ανοχής της αυθαιρεσίας και συνωμοσίας. Οι ελεύθεροι λαοί επιβάλλουν στους άρχοντες τον σεβασμό με ειρηνικά μέσα, μας λέει ο Τρικούπης. Ειρηνικά μέσα όπως η ψήφος την ημέρα των εκλογών. Ψήφος όμως μετά από κριτική σκέψη και δοκιμασία όσων την ζητούν. Όχι ψήφος μετά από ένα υποτιμητικό χτύπημα στην πλάτη και ίσως ένα φορτηγό ξύλα για το χειμώνα. Όχι ψήφος σε όποιον απλώς χαϊδεύει τα αυτιά μας και εκμεταλλεύεται την αγωνία μας.
Όταν διοργανώνεις Ζάππεια αρνούμενος να συζητήσεις. Όταν αναλαμβάνεις την εξουσία πράττοντας διαφορετικά από αυτά που έλεγες στο Ζάππεια. Όταν ο λαός υποφέρει και εσύ μιλάς για success story με πιτσαρίες στην Αμερική. Όταν αντί να δημιουργείς θεσμούς που μπορούν να δημιουργήσουν και να μοιράσουν πλούτο, εσύ συντηρείς την ελίτ. Όταν ξεσηκώνεις τον λαό με πλατείες αγανακτισμένων και συνθήματα που θέτουν βόμβα στα θεμέλια του πολιτεύματος και διχάζουν τον λαό. Όταν δίνεις ψεύτικες υποσχέσεις που γνωρίζεις και εσύ ο ίδιος ότι δεν πρόκειται να υλοποιηθούν. Όταν εν όψει εξόδου από τα μνημόνια δεν συμπράττεις για την εκλογή προέδρου της δημοκρατίας αλλά προκαλείς εκλογές. Όταν επιβαρύνεις τη χώρα με ένα ακόμα μνημόνιο και φέρνεις την καταβαράθρωση των συντάξεων και τον φορολογικό πνιγμό της κοινωνίας. Όταν οργανώνεις δημοψηφίσματα για να υφαρπάξεις την έγκριση για ένα ανύπαρκτο θέμα. Όταν εκμεταλλεύεσαι την απελπισία του λαού έρχεται η στιγμή να γευτείς τους καρπούς των κόπων σου, δηλαδή την αποδοκιμασία. Δεν αρκεί μια δημόσια παραδοχή ενώπιων του Προέδρου της Δημοκρατίας για τις λάθος επιλογές. Δεν αρκεί μια γραβάτα στο Ζάππειο για την επιμήκυνση του χρέους που άλλοτε θεωρούσες ως μακρύτερο σκοινί για τη θηλιά που θα μας πνίξει. Και δεν αρκούν γιατί δημαγώγησες και παραπλάνησες τον λαό με ψεύτικες υποσχέσεις με σκοπό την εξουσία στην οποία οι κυβερνητικοί εταίροι προσπαθούν να κρατηθούν πάση θυσία. Δεν κάνατε λάθη που αφορούν εσάς αλλά τη χώρα. Άραγε ποιος φταίει σήμερα;
Γρηγόρης Κυριακού
Γραμματέας Ν.Ε. ΔΗΜΑΡ Κιλκίς
Μέλος Ν.Ε. Κινήματος Αλλαγής.
Πόσο απέχει η Μαδρίτη;
Αρθρο του Ειδικού Συνεργάτη
Πριν λίγες ημέρες στην Ισπανία σημειώθηκε μια πολιτική εξέλιξη, ίσως μοναδική στα πολιτικά χρονικά της Ευρώπης. Και, σίγουρα, αδιανόητη για τα πολιτικά ήθη της χώρας μας. Ο Πρωθυπουργός της χώρας Μαριάνο Ραχόι υπέβαλε την παραίτησή του, ύστερα από πρόταση μομφής της αντιπολίτευσης. Και η Ισπανία άλλαξε κυβερνητικό κόμμα χωρίς, να γίνουν εκλογές! Ανέλαβε ο σοσιαλιστής Π. Σάντσεθ, υποστηριζόμενος κι από άλλους, μικρότερους πολιτικούς σχηματισμούς.
Το περίεργο και αδιανόητο για τα καθ’ ημάς, έρχεται να ενισχυθεί από το γεγονός ότι, η πρόταση μομφής δεν κατατέθηκε για κάποιο σκάνδαλο διαφθοράς σε κυβερνητικό επίπεδο. Κατατέθηκε αφού τελεσιδίκισε στη Δικαιοσύνη μια υπόθεση που αφορούσε αποκλειστικά στα κομματικά ταμεία του κόμματος του Μ. Ραχόι. Ο ταμίας του κόμματος και κάποιοι άλλοι “του κόμματος” σαν τον θρυλικό Γκρούεζα του “Μαυρογιαλούρου”, έβαλαν βαθειά το χέρι στο μέλι. (Στα καθ’ ημάς, ένας θρυλικός Τσουκάτος, κατηγορήθηκε ότι “ξέχασε’ να πάει κάποιες χιλιάδες μάρκα “γερμανικής βοήθειας” στα ταμεία του τότε κραταιού ΠΑΣΟΚ. Αλλά... εδώ είναι Ελλάδα).
Ο κ. Ραχόι λοιπόν παρέδωσε την εξουσία, ύστερα από την υπερψήφιση της πρότασης μομφής. Τα παράξενα όμως συνεχίσθηκαν: ο Μ. Ραχόι δεν υποχρεώθηκε από κανένα να παραδώσει την ηγεσία του κόμματός του. Κι όμως την παρέδωσε, καταχειροκροτούμενος από τους συγκινημένους βουλευτές του. Και το πλέον αξιοπρεπές: Ο μέχρι χθες πρωθυπουργός της μεγάλης χώρας, παρέδωσε και την βουλευτική του έδρα, αποσυρόμενος απ’ την πολιτική.
Τα αδιανόητα όμως, δεν σταματούν εδώ: επί 30 χρόνια στο Κοινοβούλιο και 7 χρόνια Πρωθυπουργός, ΑΡΝΗΘΗΚΕ να επαναπαυθεί στην ισόβια αποζημίωση που προβλέπει το Σύνταγμα. Επέστρεψε στην εργασία του ως υποθηκοφύλακας σε μια μικρή παραλιακή πόλη της Ισπανίας!
Πριν λίγα χρόνια αποχώρησαν από την πολιτική, ύστερα από τρεις τετραετίες στην πρωθυπουργία, δύο πανίσχυροι ηγέτες, πανίσχυρων κρατών: ο Τόνι Μπλέρ της Μ. Βρεττανίας και ο Γκέρχαρντ Σρέντερ της Γερμανίας. Και οι δύο βρήκαν εργασία στον ιδιωτικό τομέα και συνεχίζουν να εργάζονται.
Στα δικά μας τώρα: Η επόμενη Βουλή θα έχει τέσσερις (!) πρώην πρωθυπουργούς: Κ. Καραμανλής, Γ. Παπανδρέου, Αντ. Σαμαράς, Αλ. Τσίπρας. Οι οποίοι θα εισέλθουν στη Βουλή χωρίς σταυρό (ως πρώην πρωθυπουργοί), στερώντας την έδρα από κάποιο νέο πρόσωπο που θα δώσει τον δύσκολο αγώνα για να μπει στο Κοινοβούλιο.
Το Ελληνικό Σύνταγμα και ο Κανονισμός της Βουλής φροντίζει για όσους κόπιασαν πολύ γι’ αυτήν την κατεστραμμένη χώρα. Το ερώτημα είναι άλλο όμως: Ποιά δουλειά θα διεννοούντο να κάνουν όλοι αυτοί οι πρώην με τα βαριά ονόματα; Ή αλλοιώς: Ποιά δουλειά ξέρουν να κάνουν; Ή αλλοιώς: Πόσα ένσημα και σε ποιόν τομέα διαθέτουν; Ποιός πχ θα μπορούσε να ξανα(γίνει) υποθηκοφύλακας του Κιλκίς;
Απαντήσεις; Ουδεμία. Και πολλές...
Μόνον ο κάλαμος ενός Ι. Χρυσοστόμου θα μπορούσε να παραστήσει και να περιγράψει τη θυελλώδη, την πολυτάραχη αυτή προσωπικότητα. Είναι ο μεγάλος Απόστολος των Εθνών, το “σκεύος της εκλογής”, “το στόμα του Χριστού”, “ο πρώτος μετά τον ΕΝΑΝ”, ο Απόστολος Παύλος. Τον ονομάζουμε “Ουρανοβάμονα” γιατί ανέβηκε μέχρι “τρίτου ουρανού”. Ουρανομήκης μορφή λοιπόν είναι ο Απ. Παύλος, γιατί είναι ο μοναδικός άνθρωπος που “ηρπάγη” και ανέβηκε στον Παράδεισο.
Πολλές μεγάλες μορφές πέρασαν απ’ τον πλανήτη Γη. Στεκόμαστε με θαυμασμό και τους κοιτάμε. Ο Ι. Χρυσόστομος λέει ότι “όταν βλέπουμε τον Παύλο, είναι σαν να βλέπουμε έναν ανδριάντα στημένο στον ουρανό, που δεν στέκεται σ’ έναν μέρος, ούτε είναι τοποθετημένος σ’ ένα μόνον τόπο”. Για να δείξει δε το μεγαλείο του Παύλου, χρησιμοποιεί μια άλλη εικόνα: “Ολοι μας, λέει, όλα τ’ αξιώματα και τα πλούτη του κόσμου, όλες οι βασιλείες του κόσμου, δεν κάνουν το νυχάκι του Παύλου”.
Είναι ο Εβραίος εκείνος Σαούλ, που από φανατικός διώκτης των Χριστιανών έγινε, με το όραμα της Δαμασκού (Πραξ. 9, 3-19) ο ένθερμος, ο φλογερός απόστολος του Χριστού. Είναι εκείνος που περισσότερο απ’ όλους εκόπιασε για τη δόξα του Χριστού, για τη διάδοση του Ευαγγελίου Του, στα πέρατα της οικουμένης. Είναι ο ριψοκίνδυνος, ο άκαμπτος, ο αλύγιστος, ο άφοβος μπροστά στους κινδύνους, ακόμα και στο θάνατο.
Δεν άφηνε λεπτό ανεκμετάλευτο. “Νυκτός και ημέρας εργαζόμενος προς το μη επιβαρήσαι τινά” (Α’ Θεσ. 2, 9), δεν έπαυε και να νουθετεί, να συμβουλεύει και να επιπλήττει. Να παρακαλεί, να προσεύχεται “να χαίρει μετά χαιρόντων και να κλαίει μετά κλαιόντων” (Ρωμ. 12,15). διακαής πόθος και επιδίωξή του, η σωτηρία των ψυχών και η δόξα Θεού.
Κανένα εμπόδιο, καμμία απειλή, κανένας κίνδυνος, καμιά δύναμη δεν στάθηκε ικανή να τον εμποδίσει. Χωρίς μέσα συγκοινωνίας, πολλές φορές. Με αφάνταστες δυσκολίες, έχοντας εναντίον του Ιουδαίους και Εθνικούς, βάδιζε πεζός εκατοντάδες χιλιόμετρα. Πεινασμένος, διψασμένος, διωγμένος από τόπο σε τόπο, για να φέρει το μήνυμα της χαράς, της ειρήνης, της ελπίδας, της ελευθερίας, της λύτρωσης, σε όσους ζούσαν στο σκοτάδι της απιστίας, της ειδωλολατρίας, της αμαρτίας, για να φωνάξει προς όλους: “Η νυξ προέκοψεν, η δε ημέρα ήγγικεν. Αποθώμεθα τα έργα του σκότους και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός” (Ρωμ. 13, 12).
Ολόκληρη η ζωή του Απ. Παύλου ήταν μια μεγάλη περιπέτεια. Μια νέα “Οδύσσεια”. Στις τρεις αποστολικές περιοδείες του περπάτησε συνολικά 4.100 χλμ. Και όλα αυτά μέσα σε φοβερούς κινδύνους από θηρία, από θηριώδεις ανθρώπους, κλέφτες και ληστές και επικίνδυνα δάση και ερημιές. Και πάντα μέσα στον κρύο χειμώνα ή στην κάψα του καλοκαιριού. Με πόση ψυχική έξαρση διηγείται τα παθήματά του στην Β’ προς Κορινθίους επιστολή του: “Εν κόποις περισσοτέρως, εν πληγαίς περιβαλόντως, εν φυλακαίς περισσοτέρως, εν θανάτους πολλάκις... εν κόπω και μόχθω, εν αγρυπνίαις πολλάκις, εν λιμώ και δίψει, εν νηστείαις πολλάκις, εν ψύχει και γυμνότητι”.
Και όμως, μέσα σ’ αυτό το καμίνι των θλίψεων, των διωγμών και των κακοπαθειών, μένει ατάραχος, γαλήνιος. Βράχος της πίστεως, γρανίτης της υπομονής. Διότι γνωρίζει ότι υποφέρει για το Χριστό. Και η σκέψη αυτή τον πλημμυρίζει από άφατη χαρά: “Νυν χαίρω εν τοις παθήμασί μου” (Κολ. 1, 24).
Πού οφείλονται τα κατορθώματά του; Στην αγάπη. Είχε θείο έρωτα για το Χριστό και απέραντη αγάπη για τους ανθρώπους. Αυτή η αγάπη ήταν το κίνητρό του, για τους δύο στόχους του: για να οδηγήσει τις ψυχές στο Χριστό και τον εαυτό του στον ουρανό: “Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δεν εν εμοί Χριστός” (Γαλ. 2, 20). Πίστευε ότι μέσα του ζει ο Χριστός, γι’ αυτό τολμά και λέει: “Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού” (Α’ Κορ. 11, 1). “Εμοί το ζην Χριστός και το αποθανείν κέρδος” (Φιλπ. 1, 21). Ενας άνθρωπος που θεωρεί το θάνατο κέρδος είναι μεγάλος, δυνατός, δραστήριος, ακατάβλητος. Να το μυστικό του Παύλου. Γι’ αυτό λέει: “Πάντα ισχύω εν τω δυναμούντι με Χριστώ” (Φιλιπ. 4, 13). Δεν είναι δικά μου τα κατορθώματα, λέει, είναι του Χριστού που μου δίνει τη δύναμη. Γι’ αυτό θεωρεί όλα τα κόσμου σκύβαλα και σκουπίδια, για να κερδίσει το Χριστό: “Ηγούμαι πάντα σκύβαλα ίνα Χριστόν κερδίσω” (Φιλιπ. 3, 8). “Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Ερωτας, θλίψις ή στεναχώρια, ή διωγμός... η κίνδυνος ή μάχαιρα... πέπεισμαι γαρ ότι ούτε θάνατος, ούτε ζωή, ούτε άγγελοι, ούτε αρχαί, ούτε δυνάμεις, ούτε ενεστώτα, ούτε μέλλοντα, ούτε ύψωμα, ούτε βάθος, ούτε τις κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών”.
Αν είναι αληθινό αυτό που λέγεται ότι, Ελληνας είναι αυτός που κατέχει την ελληνική παιδεία, τότε ο Απ. Παύλος είναι ο ελληνικότερος των Ελλήνων. Εκτός από την εβραϊκή μόρφωση, πήρε και την Ελληνική Παιδεία. Μητρική του γλώσσα ήταν η Ελληνική. Εμαθε καλά την αρχαία Ελληνική φιλοσοφία και πήρε το όνομα Παύλος. Το μεγαλύτερο μέρος της δράσεώς του αναπτύχθηκε στην Ελλάδα ή σε τόπους όπου κατοικούσαν Ελληνες. Το κήρυγμά του γίνονταν αποκλειστικά στην Ελληνική γλώσσα. Να τονίσουμε εδώ ότι όλες οι επιστολές του έχουν γραφτεί στα Ελληνικά, ακόμα και η προς Εβραίους επιστολή. Γνωρίζουμε επίσης το περιστατικό που έγινε αφορμή να έλθει στην Ελλάδα. Βρίσκονταν στην Τροία και είδε όραμα: Ενας άντρας Μακεδόνας τον καλούσε να έλθει στην Ελλάδα και να τους βοηθήσει: “Διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησον ημίν” (Πρξ. 16, 9). Ετσι η Ελλάδα έγινεν η γέφυρα από την οποία πέρασεν ο Χριστιανισμός στην Ευρώπη, πράγμα που έχει μεγάλη σημασία για τη σημερινή Ευρώπη, η οποία αποτελείται από Χριστιανικά κράτη.
Θα’ταν ασυγχώρητο σφάλμα πριν κλείσω αυτό το πόνημά μου, να μην συμπεριελάβω το αριστούργημα μέσα στην παγκόσμια λογοτεχνία, τον “ύμνο της αγάπης” του Απ. Παύλου. Σ’ όλες τις βιβλιοθήκες του κόσμου, σ’ όλα τα αποφθέγματα της σοφίας των λαών, δεν μπορούμε να βρούμε έναν τέτοιο μεγάλο θησαυρό. Είναι “ο ύμνος της αγάπης”, η υψηλότερη κορυφή των συγγραφέων της Κ.Δ”.
Ο ύμνος της αγάπης
1Εάν ταις γλώσσες των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. 2Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν και έαν έχω πάσαν την πίστην ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.3Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα του ίνα καυθήσωμαι αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμε.4Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται. 5Ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, 6ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. 7Πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. 8Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει· είτε δε προγητείαι, καταργηθήσονται· είτε γλώσσαι παύσονται· είτε γνώσις, καταργηθήσεται....... 13νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα· μείζων δε τούτων η αγάπη (Α’ Κορ. ιγ’ 1-8, 13).
(Μετάφραση) 1Εάν υποτεθεί ότι ξέρω να μιλώ τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, είμαι σαν χαλκός που κάνει θόρυβο ή κύμβαλο που αλαλάζει, χωρίς να αποδίδει κανένα μουσικό φθόγγο. 2Και εάν έχω το χάρισμα της προφητείας και γνωρίζω όλα τα άγνωστα και απόκρυφα μυστήρια και κατέχω κάθε είδος γνώση και αν έχω την πίστη σ’ όλη της την πληρότητα, ώστε να μετακινώ βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, δεν είμαι τίποτα. 3Και εάν πουλήσω τα υπάρχοντά μου για να δώσω ψωμί σε πεινασμένους και εάν παραδώσω το σώμα μου να καεί στη φωτιά, αλλά δεν έχω αγάπη, δεν ωφελούμε τίποτα. 4Η αγάπη είναι μεγαλόψυχη και ανεκτική, είναι ευεργετική και εξυπηρετική. Η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν φέρεται με αλαζονεία και αυθάδεια. Δεν περηφανεύεται, δεν ξιπάζεται. 5Δεν κάνει ασχήμιες. Δεν ζητά εγωϊστικά το συμφέρον της. Δεν ερεθίζεται εναντίον του άλλου. Δεν βάζει ποτέ το κακό στο νου της εναντίον του πλησίον. 6Δεν χαίρεται για την αδικία και χαίρεται όταν βλέπει να επικρατεί η αλήθεια. 7Πάντα σκεπάζει στοργικά. Πάντα πιστεύει, πάντα δέχεται με εμπιστοσύνη κάθε τι καλό για τον άλλο. Πάντα διατηρεί την ελπίδας της. Πάντα έχει υπομονή. 8Η αγάπη δεν ξεπέφτει ποτέ, αλλά μένει σταθερή και αιώνια. Και είτε το προφητικό χάρισμα καταγηθεί, είτε γλώσσες παύσουν, είτε η γνώση γενικά καταργηθεί.... 13Και τώρα απομένει η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη, αυτά τα τρία. Πιο μεγάλη και ανώτερη από αυτές τις τρεις, είναι η ΑΓΑΠΗ.
Μ’ ευχές και τιμή
Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Αλεβιζάκης
Μία από τις βασικές αρχές της προπόνησης είναι η αρχή της περιοδικότητας
Ο συστηματικός προγραμματικός σχεδιασμός της προπόνησης έχει σαν βάση την αρχή της περιοδικότητας, που έχει ως στόχο την μεγιστοποίηση της αθλητικής φόρμας αλλά και την διατήρησή της σε υψηλό επίπεδο.
Την δεκαετία του 1960 ο ρώσος φυσιολόγος και προπονητής Mateyew καθόρισε μια ακολουθία περιόδων, όπου δίνει την δυνατότητα στον προπονητή να κατευθύνει το πρόγραμμα προπόνησης με συστηματικό τρόπο έτσι ώστε να υλοποιηθούν οι στόχοι του αρχικού σχεδιασμού. Τα χρονικά αυτά διαστήματα ονομάζονται κύκλοι ή στάδια ή περίοδοι.
Η θεωρία αυτή βασίζεται στην δυνατότητα προσαρμογής του οργανισμού κάθε φορά που δέχεται επιβάρυνση, με αποτέλεσμα την μύωση των αποθεμάτων του μυϊκού γλυκογόνου της φωσφορική κρεατίνη και άλλων σωματικών υλικών. Ο οργανισμός στην προσπάθειά του να ανάρρωση (υπεραναπλήρωση) απαιτεί χρόνο για να είναι προετοιμασμένος να ανταπεξέλθει για μία νέα επιβάρυνση.
Έτσι για την καλύτερη προετοιμασία και βελτίωση της αγωνιστικής απόδοσης των αθλητών είναι αναγκαίο να προγραμματίζονται κύκλοι προπόνησης με συγκεκριμένους στόχους.
Όταν ολοκληρώνονται οι κύκλοι αυτοί τότε προγραμματίζονται άλλοι κύκλοι με διαφορετικούς στόχους.
Για την καλύτερη λειτουργία της προπονητικής διαδικασίας οι κύκλοι αυτοί παίρνουν μία ονομασία, για τον λόγο αυτό τους διακρίνουμε σε Μακρόκυκλους που έχουν διάρκεια από 1-2 χρόνια και αυτή η περίοδος διακρίνεται σε μικρότερους περιόδους που είναι η προαγωνιστική περίοδος-αγωνιστική περίοδος-και η μεταβατική περίοδος.
Οι μεσόκυκλοι που έχουν διάρκεια μερικές εβδομάδες ( συνήθως 4). Οι μικρόκυκλοι που έχουν διάρκεια μιας εβδομάδας και η προπονητική μονάδα, που υλοποιούνται οι πιο πάνω κύκλοι του ετήσιου σχεδιασμού.
Το κλειδί για την επιτυχία σε όλη αυτή προπονητική διαδικασία για είναι η τοποθέτηση στόχων σε κάθε περίοδο-κύκλο, στόχοι που θα είναι εφικτοί-συγκεκριμένοι-μετρήσιμοι-σχετικοί και χρονικά καθορισμένοι (s.m.a.r.t)
*ΑΠΘ- ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΗ
ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ UEFA C΄ B΄ A΄
PERFOMANCE ANALYSIS -ΑΝΑΛΥΤΗΣ
ΑΠΟΔΟΣΗΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ
Του Πρωτοπρεσβύτερου Γεωργίου Αλεβιζάκη
Η ιστορία των Ελλήνων του Πόντου είναι μόνον ένα κομμάτι της ιστορίας του Γένους. Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου φέρνει στην επιφάνεια ένα άλλο, πολύ σημαντικό ζήτημα, αυτό του κρυπτοχριστιανισμού. Με το ζήτημα αυτό ασχολήθηκε εντατικά ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Δ. Μακεδονίας Στάθης Πελαγίδης. Γράφει: “Η απαρχή είναι ο 17ος αιώνας με τους μαζικούς εξισλαμισμούς. Οταν ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Δοσίθεος έκανε περιοδεία στον Πόντο για να μαζέψει χρήματα για το ποίμνιό του, διαπίστωσε σποραδικές νησίδες χριστιανικού πληθυσμού στην Οινόη, Κερασούντα, Αμάσεια και άλλες περιοχές. Καθώς προχωρεί ανατολικότερα, βρίσκει ενισχυμένο το ελληνικό χριστιανικό στοιχείο στην Τραπεζούντα.
Οι Ελληνες Ορθόδοξοι ήταν περισσότεροι στην περιοχή των μεγάλων μοναστηριών, γιατί εκεί έβρισκαν καταφύγιο, δεδομένου ότι και οι Τούρκοι σέβονταν τα μοναστήρια. Είναι βέβαιο ότι η Παναγία Σουμελά επόπτευε πνευματικά ένα μέγεθος 1.500.000 Ελλήνων χριστιανών, από τον Πόντο ως τη νότια Ρωσία. Να σημειωθεί ότι από τους 2.450 οικισμούς της Ν. Ασίας και του Πόντου, που κατέγραψε το Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών τη δεκαετία του ‘70, οι 1.450 βρίσκονταν στην περιοχή του Πόντου”.
Μια αχτίδα φωτός ξεπροβάλλει για τους Ελληνες του Πόντου το 1856, με το διάταγμα της ανεξιθρησκείας και της ισοπολιτείας, του σουλτάνου Αμπντούλ Μετζίτ Α’. “Από το 1856 έως και το 1914, οπότε αρχίζει ο Α’ Παγκόσμιος πόλεμος, είχαμε πληθώρα ναών, σχολείων, φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, εφημερίδων, βιβλίων... Τέτοια παραγωγή δεν είχαμε στον ελεύθερο ελλαδικό χώρο, το ίδιο χρονικό διάστημα”.
Μέσα στο κλίμα της ισοπολιτείας και της ανεξιθρησκείας του νέου διατάγματος, εξισώνεται ο μη μουσουλμάνος με το μουσουλμάνο και δίνεται η ευκαιρία στους κρυφούς χριστιανούς-οι οποίοι την ημέρα είχαν τουρκικό όνομα και το βράδυ χριστιανικό-να φανερωθούν, δηλώνοντας την πίστη τους για πρώτη φορά. Από το 1856 έως το 1867, δηλώνονται και αναγνωρίζονται επίσημα, ως φανεροί ελεύθεροι χριστιανοί περίπου 25.000 άνθρωποι. Ανάμεσα σ’ εκείνους που αποφασίζουν να φανερώσουν τη θρησκευτική τους ταυτότητα είναι και υψηλόβαθμα στελέχη του στρατού, πασάδες, αλλά και σημαίνοντα πρόσωπα της εποχής εκείνης.
Οι Τούρκοι άρχισαν να φοβούνται καθώς συνειδητοποίησαν ότι οι κρυπτοχριστιανοί ήταν πολύ περισσότεροι απ’ ότι νόμιζαν αρχικά. Σκαρφίστηκαν λοιπόν ένα κόλπο για να εξοντώσουν τους Ορθόδοξους. Τους ανάγκασαν να δηλώνουν και τα δύο ονόματά τους, το χριστιανικό και το τουρκικό, δίνοντάς τους το δικαίωμα να στρατεύονται (αρχικά όσοι δήλωναν Ορθόδοξοι είχαν τη δυνατότητα να μη στρατεύονται, πληρώνοντας στο κράτος φόρο). Αυτό παίρνει επίσημη μορφή το 1910, με το Σύνταγμα που έφεραν οι Νεότουρκοι, σύμφωνα με το οποίο όλοι οι κάτοικοι της Τουρκίας, ανεξαρτήτως εθνικότητας, θεωρούνται ισότιμοι πολίτες και στρατεύονται κανονικά. Η είδηση γέμισε χαρά του Ελληνες Ορθόδοξους, ωστόσο η κατάληξη για πολλούς απ’ αυτούς θα είναι τραγική. Μιλάμε για τα λεγόμενα εργατικά τάγματα, που στην ουσία ήταν τα κολαστήρια των μη μουσουλμάνων. Δεν τους σκότωσαν οι ίδιοι οι Τούρκοι, αλλά τους έβαζαν να εργαστούν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες, οδηγώντας τους στην πλήρη εξόντωση. Με τον τρόπο αυτό, σύμφωνα με τον Αμερικανό διπλωμάτη Τζόρτζ Χόρτον, έχασαν τη ζωή τους περίπου 250.000 άνθρωποι. Εκτός από τις άθλιες συνθήκες εργασίες, οι χριστιανοί αντιμετώπιζαν και τις αφόρητες προσπάθειες των αξιωματικών να τους κάνουν ν’ αλλαξοπιστήσουν. Οι αξιωματικοί καλλιεργούσαν το παραμύθι ότι δεν υπάρχει καμιά διαφορά ανάμεσα στο κοράνι και τα Ευαγγέλια και τους κορόιδευαν όταν έκαναν το σταυρό τους. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο φρόντιζε να έχουν τη δυνατότητα οι χριστιανοί Ορθόδοξοι στρατιώτες να εκκλησιάζονται, να τηρούν τις γιορτές, να υπηρετούν κοντά στα σπίτια τους και να μένουν σε ξεχωριστούς θαλάμους από τους μουσουλμάνους. Στην πράξη, τίποτε από αυτά δεν τηρούνται”, καταλήγει ο κ. Πελαγίδης.
Σήμερα υπάρχουν κρυπτοχριστιανοί; Το Πατριαρχείο, όπως μου εξήγησε Ιερέας της Πόλης, έχει φανερό ποίμνιο τους Ρωμιούς περί τους 50.000 ανατολικοευρωπαίους, το ποίμνιο της ελληνικής διασποράς. Εχει όμως κι ένα μυστικό, κρυφό ποίμνιο, τους κρυπτοχριστιανούς, Ρωμηοί που εξισλαμίστηκαν και Τούρκοι που θέλουν να έιναι χριστιανοί. Είναι πολύ ευλαβείς. Ερχονται από τα βάθη της Τουρκίας να κοινωνήσουν, να πάρουν Αγιασμό και αντίδωρο μαζί τους. Νηστεύουν τη νηστεία των Τούρκων, νηστεύουν και τις δικές μας. Νηστεύουν όλη τη Σαρακοστή χωρίς να τρώνε λάδι, που εμείς δεν κάνουμε. Οπως είπα, δεν είναι μόνον Ελληνες αλλά και πολλοί Τούρκοι.
Στο βιβλίο του ο Αρχ. Δοσίθεος “Θέλω να πιω όλο το Βόσπορο”, αναφέρει πολλά περιστατικά κρυπτοχριστιανών. Αναφέρω δύο:
1) Ανεβαίνουμε ασθμαίνοντας να επισκεφθούμε τη Μ. Σχολή του Γένους. Μπροστά μου παρουσιάζεται ένας νεαρός 18άρης. Σταματά, κοιτάζει γύρω του αλαφιασμένος. Ο δρόμος είναι άδειος. Ασπάζεται ο χέρι μου και ρωτά με ποντιακή προφορά:
-Πού είναι η μεγάλη εκκλησία;
-Το Πατριαρχείο; ρωτώ.
-Ναι, μου λέει.
-Ζητάς τίποτα εκεί;
-Να βαπτιστώ, μου απαντά.
Του δίνω οδηγίες και αστραπιαία χάνεται από μπροστά μου. Εμεινα αποσβολωμένος. Βρέθηκα μπροστά σ’ έναν κρυπτοχριστιανό.
2) Σ’ έναν ερημικό Ναό, δεν αναφέρω που για λόγους ευνόητους, λειτουργούσε Αρχιερέας του Πατριαρχείου. Οι πιστοί ήταν ελάχιστοι από την Πόλη και ένα λεωφορείο απ’ την Ελλάδα. Ομως κατά τη Θ. Λειτουργία ο Ναός γέμισε. Από πού ήλθαν όλοι αυτοί; Ηταν κρυπτοχριστιανοί, που έσπευσαν να λειτουργηθούν. Γι’ αυτό το γενονός έμαθα συγκινητικές λεπτομέρειες. Τις αποσιωπώ, γιατί γίνονται εκεί κι άλλες λειτουργίες και γεμίζει ασφυκτικά. “Οταν πάτερ μου, μου είπε ιερέας, έλθει η αληθινή δημοκρατία στην Τουρκία, θα δούμε πολλά. Χιλιάδες θα γίνουν χριστιανοί”. Τις μέρες που μου το έλεγε αυτό, η Τουρκική tv μετέδωσε ότι άγνωστοι έγραψαν με κόκκινα γράμματα σ’ ένα τζαμί: “Δεν θέλουμε να είμαστε μουσουλμάνοι. Θέλουμε να γίνουμε χριστιανοί”.
Και μια προσωπική εμπειρία: Περάσαμε τέσσερις παπαδάσκαλοι από τη Μυτιλήνη στο Αϊβαλί και πήγαμε στα Μοσχονήσια. Καθίσαμε για φαγητό και τα γκαρσόνια πήραν φωτιά. Η περιποίηση, άριστη. Ρωτά τα δύο γκαρσόνια το όνομά τους. Κεμάλ και Μουράτ, απαντούν. Οταν φεύγαμε, με πλησιάζει ο Κεμάλ και με τρόπο μου λέει: Είμαι ο Παντελής και ο άλλος ο Δημήτρης. Είμαστε Χριστιανοί”.
Ο συγγραφέας μιλά για την φλογερή πίστη των εκεί χριστιανών και πιο πολύ για τη νεολαία. Λίγοι μεν, φλογεροί στην πίστη όμως. “19 Μαΐου. Είμαστε στο Πατριαρχείο. Ξαφνικά μια ομάδα νέων παιδιών μπαίνουν στην αυλή, καμιά 20αριά αγόρια και κορίτσια. Ντυμένα κόσμια, σεμνά και ευυπόληπτα, έρχονται από το σχολείο. Είχαν γιορτή, αργία. Τί είναι σήμερα; ρωτώ έναν μαθητή. 19 Μαΐου, μου λέει ξερά. Και τί σημαίνει αυτή η ημερομηνία; συνεχίζω. 19 Μαΐου, μου απαντά και πάλι, ακόμα ξηρότερα. Ο μαθητής ήξερε, αλλά δεν ήθελε να μου πει, όχι γιατί φοβόταν, αλλά γιατί ήθελε με τον τρόπο που μου μίλησε, να μου πει: Ανόητε νεοέλληνα, τί βλακώδης ερώτηση είναι αυτή; Δεν οφείλεις να γνωρίζεις και εσύ και όλοι σας, ότι η ημέρα αυτή είναι αποφράδα για τους Ρωμιούς; Δεν έπρεπε να ξέρεις ότι την 19η Μαΐου ο Κεμάλ εισήλθε στην Σαμψούντα και τιμούμε τη γενοκτονία των Ποντίων; Πόσοι άραγε από μας τους Ελλαδίτες, γνωρίζουμε και τιμούμε την αποφράδα αυτή ημέρα; Αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Θέλω να καταδείξω ότι αυτά τα νέα παιδιά είναι ζωντανά μέλη της Ομογένειας. Ηλθαν να φιλήσουν το χέρι του Πατριάρχη, να πάρουν την ευλογία του και να τον καλέσουν σε μια θεατρική παράσταση, που θα έδιναν στο τέλος της χρονιάς. Μα παιδιά που οργανώνουν θεατρικές παραστάσεις, δεν είναι ζωντανά;”
Στην πόλη
Ναι τίποτα... ομορφιά, Μυστήρια, Χάρη
με σένα θάνε πάντοτε ζευγάρι,
με σε που του Βοσπόρου τα νερά
μερόνυχτα σε λούζουν δροσερά,
με σε που μύρια λουλουδ’ από πέρα
σου στέλνουν ευωδιές με τον αγέρα.
Ναι τίποτα... Η πικρότερη σκλαβιά σου
απείραχτη κρατεί την ομορφιά σου,
κι όσο αίμα έχει δίπλα σου χυθή
δεν έχει καν στα πόδια σου σταθή,
κι ολόλευκη κι υπέρλαμπρη θα μένης
σε κάθε ζωγραφιά της Οικουμένης
Ναι τίποτα... Ολα φτάνουμε σε σένα
του κόσμου τα κακά μισοσβησμένα!
Κι αν χθες άκουα γίγαντας τρανός
εθέριεψε σα μωρός ωκεανός
κι ετάραξε τα στήθη σου, μα εστάθη
πριν σε συντρίψει, κι έφυγε κι εχάθη.
Σε προστατεύει κάποιος που με γνώση
μονάκριβη του κόσμου σ’ έχει δώση,
κι ούτε σεισμός, ουτ’ αίμα, ούτε σκλαβιά
την πάναγνή σου αγγίζουνε ομορφιά,
που ασύγκριτη κι υπέρλαμπρη
θα μένη στην Οικουμένη.
(Μ. Μαλακάσης 1894)
Όλοι σίγουρα κάποια στιγμή έχουμε νιώσει ένα «πιάσιμο» στο σώμα μας την επόμενη ή την μεθεπόμενη μέρα μετά από κινητική προσπάθεια, είτε αυτή προέρχεται από αθλητική δραστηριότητα ή από κάποιας μορφής εργασία. Αυτό το «πιάσιμο» στην επιστημονική ορολογία ονομάζεται καθυστερημένος μυϊκός πόνος.
Ο πόνος αυτός προέρχεται από πλειομετρική λειτουργία των μυών οι οποίοι και επιβαρύνθηκαν κατά την εκτέλεση μιας άσκησης. Η πλειομετρική λειτουργία είναι υπεύθυνη που «τραυματίζει «τους μύες –μυϊκές ομάδες και νιώθουμε τον καθυστερημένο μυϊκό πόνο, αν και πολλές φορές αιφνιδιαζόμαστε από το αποτέλεσμα αυτό αφού ήμασταν προπονημένοι στην δύναμη.
Πλειομετρική λειτουργία ή συστολή είναι η επιμήκυνση τους μυός, το ένα άκρο του μυός ή και τα δύο απομακρύνονται από τη γαστέρα (γαστέρα= το «ποντίκι»), στην περίπτωση αυτή εφαρμόζεται δύναμη στην οποία αντιστέκονται οι μύες και επιβραδύνουν την δύναμη της εξωτερικής επιβάρυνσης. Παράγεται αρνητικό έργο στην περίπτωση που η εξωτερική αντίσταση υπερνικά την μυϊκή λειτουργία.
Όταν νιώσουμε το «πιάσιμο» από την εμφάνιση του καθυστερημένου μυϊκού πόνου,είναι προτιμότερο αλλά και αποτελεσματικότερο οι κινητικές δραστηριότητες να επαναλαμβάνονται με χαμηλότερες εντάσεις. Με τον τρόπο αυτό οι τραυματισμένοι μύες αρχίζουν να εξοικειώνονται σταδιακά στην πλειομετρική λειτουργία, ακόμη ο χρόνος αποκατάστασης των «πιασμένων» μυϊκών ομάδων μειώνεται.
Στα ομαδικά αθλήματα όταν εφαρμόζονται οι δυναμικές τεχνικής διάτασης βελτιώνουν την δυναμική ευκαμψία,την δύναμη και την ισχύ για αυτό και πρέπει η χρήση τους να είναι συχνότερη.
Με τον τρόπο αυτό θα ελαχιστοποιείται η εμφάνιση του καθυστερημένου μυϊκού πόνου.
Bibliographic: Δεληγιάννης
*ΑΠΘ- ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΗ
ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ UEFA C΄ B΄ A΄
PERFOMANCE ANALYSIS -ΑΝΑΛΥΤΗΣ ΑΠΟΔΟΣΗΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ